Trumps taal doet vermoeden dat Operation Jungle Fever niet ver weg meer kan zijn

Van het bloedspoor dat de Amerikanen door Midden- en Zuid-Amerika hebben getrokken, heb ik onthouden dat je altijd op je hoede moet zijn wanneer één van hun presidenten zich het lot van een vertrapt volk op het Amerikaanse continent aantrekt. Vooral als dat vertrapt zijn samenhangt met Amerikaanse toegang tot kopermijnen of olievoorraden, of met een kinderlijk geloof in dominotheorieën, of wanneer er complexe wapendeals in het geding zijn, of als er sprake is van cocaïneproductie en -smokkel.

Dan is de dadendrang nooit ver weg. Net zoals de hoogmoed en de maakbaarheidsgedachte. Dus wordt er meestal al snel serieus gerept van regime change, en voor je het weet zijn er spionageromannamen bedacht (Operation Urgent Fury of Operation Wat Doen We Hier Eigenlijk) en staan er CIA-agenten gemene zaak te maken met legergeneraals, of hangen er yankee-soldaten aan parachutes.

Dus toen Donald Trump maandag in Florida in een toespraak over de toestand in Venezuela het ene stuk rode vlees na het andere de arena in slingerde voor een publiek van juichende Latino’s, onder wie veel Venezolanen, besloot ik mee te schrijven. Ik noteerde: ‘Een nieuwe dag gloort in Latijns Amerika.’ ‘Nicolás Maduro is een marionet van Cuba.’ ‘We streven een vreedzame machtsoverdracht na, maar alle opties staan open.’

Het is taal die doet vermoeden dat Operation Jungle Fever niet ver weg meer kan zijn, en in de fantasie van de president mogelijk al bestaat.

Nu krijgt Trump niet eens een muurtje aan zijn eigen grens gemetseld, dus het leger op Caracas afsturen om Nicolás Maduro te laten vervangen door Juan Guaidó zal hem vermoedelijk ook niet zonder slag of stoot lukken. Maar toch. Als het oorlog wordt bij de buren, en als de Amerikanen daarvoor hun Forward Operating Locations (een gegarandeerd uitvalsplekje dat warm wordt gehouden voor het Amerikaanse leger en dat snel kan worden opgeschaald) op Aruba en Curaçao willen gebruiken, krijgt Nederland er een probleem bij waarbij de toorn van Lilian Marijnissen en De Telegraaf over rekenfoutjes in de energierekening zullen verbleken.

Op Curaçao is al rumoer genoeg over de beslissing die het Nederlandse kabinet en de regering van Curaçao samen hebben genomen om op het eiland een verzamel- en overslagpunt in te richten voor humanitaire hulp aan Venezuela. Want de regering van Curaçao mag dan wel blijven benadrukken dat zo’n hub strikt humanitair zal zijn, opgericht uit pure goedertierenheid en uit bekommernis met de hongerige Venezolanen, en beslist niet militair of politiek gemotiveerd is, dergelijke subtiliteiten zijn aan de regering-Maduro niet besteed.

De vakbond van de Isla, de raffinaderij op Curaçao die een groot deel van de bevolking een inkomen verschaft en die door de Venezolaanse staatsoliemaatschappij PDVSA wordt uitgebaat, heeft al een staking aangekondigd tegen de liefdadigheidsplannen. Want als Maduro uit wrok de raffinaderij – die al in de problemen is omdat de olieaanvoer uit Venezuela is gestokt – helemaal stillegt, raken nogal wat gezinnen op Curaçao brodeloos.

Ze kregen dinsdagavond al gelijk: in reactie op de humanitaire hub heeft Maduro de grenzen met Aruba, Curaçao en Bonaire dichtgegooid.

We weten dat Stef Blok een tamelijk hoekige kijk heeft op de woeste wereld buiten het aangeharkte Nederland, vol verwilderde volkeren en failed states. Benieuwd hoe hij zich staande zal houden in dit wespennest.