Lachende 80-jarigen als politiek doel, hoe krijg je het verzonnen? (volkskrant.nl)

De screening moet bijdragen aan ‘toekomstbestendige zorg’. Als de uitkomst van de screening is dat de oudere nog maar zes maanden te leven heeft, worden gesprekken gevoerd over ‘advance care planning’. Nu ben ik altijd zeer argwanend als Engelse woorden worden gebruikt. Engels geldt immers als de taal van de vooruitgang. Volgens aanhangers van de vooruitgang moet altijd alles bespreekbaar worden gemaakt en uit de taboesfeer worden gehaald. Meestal betekent dit dat veel zaken juist onbespreekbaar worden: er is maar één optie, namelijk vooruit. En dan die valse zekerheid van de voorspelbare levensverwachting van maximaal zes maanden. Die zou planning van zorg mogelijk maken en in dit geval toch vooral overbehandeling tegengaan. Dat is namelijk de betekenis van ‘advance care planning’. Overbehandeling leidt tot permanente verzwakking en niet-optredend herstel. Alweer zo’n onvervalste zekerheid die in een context van kostenbeheersing niets goeds voorspelt. Wat GroenLinks namelijk wil is ‘passende ziekenhuiszorg’ en die heeft als belangrijk bijkomend voordeel dat daarmee ‘een onnodige snelle stijging van de curatieve zorguitgaven’ te voorkomen is. Het staat er echt, hoezeer Ellemeet nu ook betoogt dat kostenbeheersing helemaal niet de bedoeling is.

Linksaf de douchekamer in.

Logica van de dokter

Natuurlijk, het Kamerlid heeft de beste bedoelingen. De oudere moet worden beschermd tegen de logica van de dokter die altijd wil behandelen. Financiële prikkels in het huidige systeem bevorderen dat ook. Dan horen we de bekende voorbeelden: moeten ouderen nog wel een nieuwe hartklep krijgen, een kunstheup of een dure kankerbehandeling? Het gaat – zo heet dat tegenwoordig – vooral om ‘gezondheidswinst’ en ‘kwaliteit van leven’. Dat wordt in een guur klimaat van stevige kostenstijgingen al snel newspeak voor kostenbesparingen.

GroenLinks zal dit verre van zich werpen. Dan is het goed toch even een interview met Ellemeet in herinnering te roepen. NRC vraagt haar op 22 april 2018 of ze met haar nota het politieke taboe op kostenbesparing door beperking van medisch handelen wil doorbreken. Ze zegt letterlijk: ‘Van dat taboe moeten we maar eens af. Ik heb juist vanuit de ouderen zelf gedacht.’ Dat herken ik: Nederlands paternalisme in het vooruitgangs­perspectief van de taboedoorbreking. Dan dreigt een hellend vlak. De dure behandeling wordt gekoppeld aan ­levensverwachting. De verzekeraar verhoogt de premie voor wie deze toch wil. En wat als de familie vindt dat het wel mooi is geweest na jaren van uitputtende mantelzorg?

De assertieve oudere heeft uiteraard niets te vrezen. Doe mij maar overbehandeling en handhaving van dit taboe.

Oproep aan de ziekenhuizen. Als zij (Corinne Ellemeet) patient wordt en zij is 70. Niet meer behandelen.