‘Misschien was ik naïef’ (nrc.nl)

Dat misschien kan dat sujet er wel af laten.

De partij van de arbeitseinsatz

Nederland heeft een nieuw model nodig: de sociale investeringsstaat. Dat stelt Jet Bussemaker bij haar aanstelling als hoogleraar. In haar oratie neemt ze afstand van eigen politieke plannen.

In uw tijd als staatssecretaris bedacht u samen met de gemeenten de keukentafelgesprekken die wijkteams gingen voeren bij ouderen en kwetsbare burgers thuis. Nu, tien jaar later, kijkt u daar kritisch op terug. Wat ging er mis?

Wat er mis ging is duidelijk door de jarenlange linkse leuter en wegkijk politiek is de de verzorgingsstaat vakkundig naar de knoppen geholpen!
Jarenlang is er nooit naar kennis gekeken maar zijn er alleen vriendjes van vriendjes op allerlei plaatsen benoemd!

Berouw komt ná de zonde..

* Verwijderd door de redactie *

De participatiewet heeft nooit gewerkt en zal nooit werken. Een gehandicapte kan b.v. nooit gedwongen worden te participeren in de samenleving. Bedrijven willen nu eenmaal geen mensen in dienst nemen die niet voor de 100% hun werk kunnen doen en leiding nodig hebben en vaak ziek zijn en niet voor de volle 100% productief. Ik zie b.v. een geval van een oproepkracht die een carpaal tunnel syndroom heeft en geopereerd moet worden. Dat is een zwakte voor het bedrijf dus die krijgt geen vast contract en moet wieberen. Je mag niks mankeren.

Het word tijd dat de verzorgingsstaat weer terug komt. Die was goed alleen hadden vrouwen geen rechten en dat moet beter.

" Als we alles bij het oude hadden gelaten, werden kostwinners nu nog steeds beschermd en hadden vrouwen geen rechten. "

Dus het 1 sluit het ander uit? Kostwinners beschermen, of die nu man of vrouw zijn, bijvoorbeeld, vrouwen dus dezelfde rechten, dat kan niet?

Ze poneert gelijk een aantal basis-aannames waar ze helemaal geen onderbouwing voor geeft, hoeft ook niet, maar ze zijn gewoon niet waar. Dus wat ze daarna zegt, kan ook niet kloppen. Deze stellingen/meningen/aannames die ze poneert, ZIJN haar onderbouwing voor haar overige betoog.

"En als mensen een uitkering kregen, hoefden ze zich niet meer in te spannen."

Maar er zaten en zitten toch voorwaarden aan een uitkering, vooral wat betreft je moeten blijven inspannen om werk te vinden? Deze stelling is ook al niet waar.

"„In de jaren negentig ging het politieke debat over de vraag: hoe houden we dit in vredesnaam betaalbaar?"

Nee dat was wat ze de bevolking wijsmaakten. In werkelijkheid was het debat: hoe verpauperen we de mensen zodanig dat ze alles pakken wat ze maar krijgen kunnen en het lef niet hebben, ons tegen te spreken.

" Achteraf waren we te optimistisch. In een participatiemaatschappij wordt verondersteld dat iedereen ook kán participeren. Mensen die niet zomaar regie over hun eigen leven kunnen nemen, raakten verstrikt in complexe overheidsbureaucratie en marktwerking. We zien nu dat de solidariteit onder druk staat en de verschillen tussen zelfredzame en kwetsbare burgers heel groot zijn geworden.”

Als het over uitkeringen gaat, is ze echter overtuigd dat dergelijke mensen niet bestaan, die echt niet kunnen, het is onwil, beweert ze, daarom werd het te duur, beweert ze.

„Het wetenschappelijk concept ziet sociaal beleid niet alleen als een kostenpost, maar als investering om burgers zelfredzamer te maken. Daaruit volgt dat we niet meer denken in ‘one size fits all’, maar beleid meer richten op kwetsbare groepen. Ze kampen met veel meer dan gezondheidsklachten: werkloosheid, laaggeletterdheid en schulden. Algemene maatregelen hebben weinig zin. Belangrijker is het om je af te vragen wat een kwetsbare groep, met hoge zorgkosten, nodig heeft.”

Een ander woord daarvoor is: discriminatie. Dat je mensen diep in hun prive mag tasten omdat je ze volledig in je macht hebt, zogenaamd voor hun bestwil, terwijl je dat bij rijkere groepen niet in je hoofd zou halen.

„Verschillen worden er groter door, want vooral hoogopgeleiden profiteren ervan. Het overheidsbeleid rond roken is een goed voorbeeld. Vroeger rookte iedereen. Begin jaren zeventig stonden in de ministerraad zilveren potjes met sigaretten op tafel. Maar nu roken vooral nog mensen met laaggeschoold werk. Anti-rookcampagnes voor de hele bevolking hebben geen zin meer.”

Wat leutert die uit haar nek. "Iedereen rookte vroeger". Meen me toch echt wat anders te herinneren.

"U wilde professionals meer vrijheid geven om mensen te helpen. Waarom lukte dat niet?
„We zijn doorgeschoten in denken in protocollen en richtlijnen. De reflex om regels te maken zie je terug in alle sectoren van de zorg, maar ook bijvoorbeeld in het onderwijs. Professionals werken graag een afvinklijstje af, het geeft houvast en voldoening."

Nee, al die protocollen zijn gericht op verantwoording van alle geld dat er in de maatschappij en de bedrijfjes omgaat, daarom dat er overal wel ergens subsidie in gaat, dan kun je dat eisen. En anders eist de verzekeraar het wel. Het heeft met privatisering te maken, niet met dat protocollen zo bevredigend zouden zijn. Integendeel, men creeert rechtsongelijkheid door veel minder regels te stellen waar ambtenaren aan moeten voldoen bij het beoordelen van een aanvraag van een burger, zodat die burger zich niet kan beroepen op rechtsongelijkheid als de ene gemeente veel minder toestaat/veel hogere kosten claimt e.d. dan de andere.

Die protocollen maken dat er steeds meer mensen met name in de ggz tussen de kieren in de vloer vallen, namelijk er moet ook direct resultaat worden gescoord en aangetoond bij een psycholoog als die betaald wil worden voor tien sessies. Wel, in tien sessies los je echt geen complexe post-traumatische stress-stoornis op, wel een enkelvoudige angstreactie bij 1 specifiek onderwerp door enkelvoudig trauma. Dus ingewikkelde patienten kunnen het schudden, die zoeken het maar uit. En dat merk je in het nieuws.

"Mensen die niet zomaar de regie over hun eigen leven kunnen nemen", ook zo'n signaalzinnetje. Het is allang duidelijk dat mensen, die met huid en haar afhankelijk zijn van de overheid, aan de beurt zijn om die regie uit hun handen te trekken, met graagte. Want bij anderen doen ze dat ook, door de werkgever het recht te geven, ze over hun prive uit te horen en op grond daarvan lifestyle-eisen op te mogen leggen.