Onrust in Willemstad, nu Curaçaoërs vrezen voor massale werkloosheid

De overheid van Curaçao heeft geen geld meer, de olie is op en door de crisis in buurland Venezuela stromen de mensen toe. Boze werknemers van het vuilophaalbedrijf gingen de straat op en blokkeerden die maar meteen, gevolgd door onderwijzers die boos zijn omdat de scholen niet meer schoongemaakt worden. Ook zij legden het verkeer plat.

Maar dinsdag sloeg de vlam pas echt in de pan, toen duidelijk werd dat raffinaderij Isla, de grootste werkgever van het eiland, níet wordt overgenomen door de Amerikaans oliemultinational Motiva Enterprises. Met die partij onderhandelde de regering in Willemstad al maanden. ’s Avonds togen honderden Isla-werkers naar het regeringscentrum Fòrti, waardoor geen minister meer naar binnen of buiten kon.

In de vroege ochtend van de volgende dag blokkeerden grote kraanwagens toegangswegen tot het centrum van de stad en werden voor het vakbondsgebouw van de Isla-werknemers autobanden in brand gestoken.

Zij vrezen dat het, na het afhaken van de Amerikanen, weleens gedaan kan zijn met honderd jaar olie-industrie op Curaçao, die begon met de Koninklijke Shell in 1917. Eind dit jaar loopt het huidige contract met het Venezolaanse PDVSA af.

Door de crisis in eigen land heeft dat staatsoliebedrijf geen geld meer om de verouderde raffinaderij te moderniseren. Zo’n 2,3 miljard dollar is er nodig. Het Amerikaanse Motiva, met Saudische roots, zou inspringen, maar met wereldwijde sancties tegen Venezuela ophanden is die investering te riskant geworden.

‘Isla regelde het’

“Jarenlang is de Isla-arbeiders voorgehouden dat het allemaal wel goed komt”, zegt Raoul Hooftman. Hij werkte tien jaar op het terrein van Isla, maar nam op 1 januari ontslag om ergens anders te gaan werken. “In september kreeg ik een brief onder ogen dat er in februari, nu dus, drieduizend man hun baan zouden kunnen verliezen. Die brief was niet voor mij bedoeld. Ik dacht: ik moet hier weg.”

Volgens Hooftman is weggaan voor veel jongens een onmogelijkheid. “Ze zijn niet geschoold, maar door de Isla zelf opgeleid voor de specifieke taak die ze moeten uitvoeren. Buiten de raffinaderij kunnen ze niets. De vakbonden hebben nooit ingezet op bij- of omscholing. En weggaan is sowieso geen goed idee, want de Isla zorgt goed voor je. Hypotheek nodig voor een huis of verbouwing? Isla regelde het.”

“Het water staat ze nu aan de lippen”, vervolgt Hooftman. “Ze hadden tot afgelopen dinsdag nog hoop. Die is in één klap weg. Wat je nu ziet is paniekvoetbal.” De harde realiteit is dat de raffinaderij al bijna een jaar stilligt. Op bijna elke tanker die met ruwe olie de haven van Willemstad binnenvaart, leggen de Amerikanen beslag. “Er is geen olie meer”, zegt de woordvoerder van de raffinaderij op de radio. Als dat zo doorgaat, halen we het einde van het jaar niet.”

Politiebewaking

De schuld ligt volgens de arbeiders bij de Curaçaose overheid, en niet bij de Venezolaanse president Maduro. “De overheid weet al lang dat Maduro fout is, maar voor de arbeiders geldt: hij heeft wel elke maand hun salarissen betaald”, zegt Hooftman. “Onderling spreken de stakers over een nieuwe 30 mei.” Dat is een verwijzing naar de grote opstand in 1969, toen Willemstad in brand stond. “Maar dit keer kan het zo maar erger worden, er zijn veel wapens op Curaçao.”

Het avondjournaal op televisie meldde donderdag dat het huis van de Curaçaose premier Rhuggenaath tot nader orde politiebewaking heeft gekregen. Werknemers van de olieraffinaderij op Curaçao beëindigden vrijdag hun staking nadat de regering aan hun eisen tegemoet kwam. Eén van die eisen van de vakbonden is dat oud-minister Errol Cova een plaats krijgt in het onderhandelingsteam van de raffinaderij, omdat ze geen vertrouwen hebben in de huidige onderhandelaar.

Lees ook:

Venezuela verzacht blokkade tegen Curaçao

De beschuldiging van de Venezolaanse president Nicolás Maduro dat Curaçao een spil vormt in de illegale goudhandel, zat het eilandbestuur vorig jaar behoorlijk dwars.