Leirsund, het Mordor onder de lattenbodems

Twee bedden van 1.40 voor twee tienermeiden die nu voor het eerst een stevige eigen kamer kregen toebedeeld in een nieuw huis. Dag smal ledikant. Ze kozen hun eigen bed, de Malm – zo massief dat ik vermoed dat het zeewaardig is.

De Malm, ik zeg het maar vast, is een kleine nachtmerrie. Ik begreep achteraf die hoge montagekosten wel. Het frame ging nog wel; de hel begon bij de lattenbodem. De lattenbodem is zo berucht dat Ikea hem maar een eigen naam gaf om de Malm niet slechter te maken dan hij misschien was.

Leirsund.

Waarschijnlijk gaat nu een rilling door menig huishouden in het land. Leirsund. Het Mordor onder de lattenbodems. Het is ook de naam van een dorp, niet in Zweden, maar in Noorwegen waar 1292 mensen wonen. Ik vermoed dat de Zweeds-Noorse verhoudingen niet de beste zijn.

Maar alles wat ik hier nu over deze kwestie neerschrijf is niks waard als u niet weet dat de schrijver een ongelooflijk onhandige kluns is; het is een wonder dat ik dankzij een uitgekiende partnerkeuze een redelijk functionerend huishouden heb.

Mijn vader, die ooit in de textielfabriek was opgeleid tot kousenbreier, moet het vroeg hebben opgegeven om mij iets praktisch te leren. Ik zie hem staan in onze schuur, achter de bankschroef en de wand met geordend gereedschap. Een plankje zagen, een band plakken, een kroonsteentje aan koperdraad schroeven, het was allemaal aan mij niet besteed. Mijn handen zijn te gevoelig, zelfs mijn linker, waarvan sommigen er twee lijken te bezitten.

Ik heb de zachte handen van een priester of een pianist en heb beide roepingen gemist. Heel mijn latere schrijfwerk is een noodsprong geweest om maar niet te hoeven boren, schroeven of stuken.

Maar nu was er de Leirsund. En mijn dochters moesten er die nacht op kunnen slapen.

Voor de Leirsund moet je eerst een ruwhouten frame in elkaar schroeven (12x); dat lijkt kinderspel maar is het niet. Dat schroeven gebeurt met een meegeleverde inbussleutel, een smal stukje gebogen ijzer dat je vingertoppen doet branden. Aan de binnenzijde van het frame zijn ronde uitsparingen gemaakt waar je vervolgens houders van harde kunststof in moet duwen, die op hun beurt weer de klemmen vormen voor de stijve, gebogen latten. 

Het vergde enorme kracht om de latten in de houders te wurmen, en ik moet hier beschaamd toegeven dat mijn zestienjarige dochter op dit punt meer karakter toonde dan ik: ik gaf het op onder verwensingen die niet in een nette krant passen. Zij worstelde in haar eentje nog even voort, maar het was geen doen. Tot Adam kwam.

Adam is onze stukadoor. Grandioos vakman. Hij kan alles wat ik niet kan. Ik denk zelfs dat hij betere stukjes zou schrijven als hij daarvoor de tijd had. Hij was doende de vloer in onze woonkamer aan te helen, toen ik hem verzocht even naar de Leirsund te kijken.

Hij wierp een blik, grijnsde een moment en begon meteen de spanning van het frame te halen door met sterke handen de schroeven half open te draaien. Het was even simpel en geniaal. De latten schoven nu moeiteloos in hun houders en ik, ik schreef een stukje. 

Klein Verslag

Met het oog van een antropoloog en de pen van een dichter doet Wim Boevink dagelijks verslag over de grote en kleine wereld om hem heen. 
Lees meer afleveringen van zijn Klein Verslag op trouw.nl/kleinverslag.