Dertig jaar onderzoek naar de berichtgeving over moslims in de Nederlandse media, deel III (republiekallochtonie.nl)

30 Jaar linkse indoctrinatie stuk.

Republiekallochtonie.nl vind ik een bizarre naam voor een website.
Zal wel een islamitische website zijn.

30 jaar geleden schreef Gerrit Komrij in de NRC een stuk dat nu nog steeds actueel is:

https://www.delpher.nl/nl/kranten/view?facets%5Bspatial%5D%95B%5D=Landelijk&facets%5Bpapertitledy%5D%5B%5D=NRC+Handelsblad&query=+komrij+rushdie&coll=ddd&sortfield=date&identifier=KBNRC01%3A000031z429%3Ampeg21%3Aa0188&resultsidentifier=KBNRC01%3A000031429%3Ampeg21%3Aa0188

@3

De link werkt helaas niet goed.
Het betreft een artikel van Gerrit Komrij op 08-03-1989.

Hieronder de nog steeds actuele (eigenhandig overgetikte) tekst van Gerrit Komrij op 08-03-1989 in NRC Handelsblad.

1 & ANDER

Regeringen geven meer om olie en wapens dan om vrijheid van meningsuiting.
De bekommernis om die vrijheid staat ze mooi in windstille tijden en ze maken er goeie sier mee zolang het niks kost.
Maar in tijden van nood zijn er hogere belangen.
Handelsbelangen.
Op dat terrein zijn, zelf bij de geringste nood, pragmatisme en opportunisme synoniem.
Het zijn prachtige dagen, nu, om de politici te observeren: hoe ze aan de ene kant pal achter de westerse waarden staan en aam de andere kant toch weer een beetje meeleven met de gekwetste moslim-ziel, hoe ze op het ene moment elke boekverbranding van de hand wijzen en er op het andere moment, 'gezien omstandigheden, context en traditie', toch wel een ietsepietsje begrip voor zouden willen opbrengen; hoe ze nu eens ferme taal uitslaan en het dan weer bijzonder
sneu vinden voor de goedwillende muzelman - nee, het is kostelijk om te zien met wat voor fladderende gebaren ze niet helemaal uit het zicht proberen te raken van de vliegende mat van de gekke derwisjen.
Hou ze extra in de gaten, dezer dagen.
Wat me brengt op wat ik zeggen wou.
Als één ding duidelijk wordt, nu duizenden mohammedanen schreeuwend en tierend de straat op gaan, dan is het wel het volkomen echec van het multi-raciaal, multicultureel beleid dat ons door de politiek altijd zo werd aangeprezen.
Kerken die tot tapijthallen waren verbouwd moesten opnieuw worden omgetoverd tot moskeeën.
Er werd een macht aan tijd en mankracht besteed aan meertalig onderwijs en jongerenwerk voor culturele, religieuze en etnische randgroepen.
De voorlichting over andere leefgewoonten was niet van de lucht.
De islamitische overlegorganen tierden welig, op gemeentelijk, provinciaal en landelijk niveau.
En wat is van dat alles de vrucht?
De moslim-gemeenschap trekt en masse langs de straten, met woeste kreten als 'Rushdie dood, Allah groot' en met spandoeken waarop wordt opgeroepen tot wraak; een paar zelfgekozen voorgangers roepen schuimbekkend en in het kromst denkbare Nederlands dreigementen in de microfoon die, als je op de klanken afgaat, wat primitieve bloeddorstigheid en gehoorzaamheid aan de Opperderwisj betreft, niets te raden overlaten en in het hart van onze steden woeden, onder politiebegeleiding, krachten die alles tarten wat ons heilig is of althans behoorde te zijn.
De walm van de zwartste reactie en de sluipmoord in commissie blijkt volop tussen ons te hangen.
Het is allemaal vergeefs geweest, het welzijnswerk en het gebabbel over anti-racisme.
Verspilde moeite.
Weggegooid geld.
Niet één spat van redelijkheid of tolerantie is aan die groep, die zo lang in een maatschappij heeft geleefd die haar waarachtig ook wel wat had te bieden, blijven kleven.
Uit de ruïnes van Stalin en Hitler zijn moeizaam welvaartsstaten herrezen die vervolgens de onversneden volgelingen van de derde in dat rijtje, Khomeiny, als een adder aan hun borst hebben gekoesterd.
Dat we het racisme voor ee groot deel onder controle meenden te hebben: de mohammedanen hebben ons de laatste weken wreed uit die droom geholpen.
En wel op het moment dat ze als potentiële moordcommando's en boeken verbrandend de straat op trokken om daar een grimmige parodie ten beste te geven op onze geliefde, democratische protestmars.
Nu ja, iets hebben ze meegekregen van onze cursussen, voorlichtingsbijeenkomsten, radioprogramma's en buurthuizen.
Ze hebben van het systeem afgekeken hoe ze dat zelfde systeem het handigst kunnen misbruiken.
Ze hebben geleerd dat het er in onze maatschappij niet toe doet of iemand zich genuanceerd of correct uitdrukt, 'als je maar zegt wat je op je hart hebt'.
Maar vooral weten ze exact de status van westerse pressiegroep uit te buiten.
Ze stellen eisen, want er kan ze niets worden afgepakt.
Ze roepen om bloedvergieten en scharen zich achter massamoordenaars, want ze leven in de zekerheid dat ze niet zullen worden gearresteerd, niet vervolgd, niet uitgewezen.
In de schoot van onze protestcultuur voelen ze zich, met al hun lafheden en hondetrouw, verwend en sterk.
Dat allemaal op onze kosten.
Onder onze politie-escorte.
We gaven ze zelf de stok waarmee we nu worden geslagen.
We hebben ze als stakkers verwend en krijgen ze als wolven terug.
Nogmaals, hou de politici en hum krokodillentranen in de gaten.
Ze zullen vast roepen dat uit de gebeurtenissen volgt dat er juist meer geld moet worden besteed aan multi-cultureel voorlichtingswerk.
Ze zullen ongetwijfeld verzuimen te doen wat in elke zich rechtsstaat noemende samenleving gedaan zou dienen te worden tegen sympathisanten van de terreur: over gaan tot
uitwijzingen, veroordelingen, huisarrest, intrekking van privileges, strikte controle op naleving van de regels.
En overigens ben ik van mening dat Salman Rushdie niet mag dienen om Vaclav Havel te vergeten.


Gerrit Komrij - 08-03-1989 - NRC Handelsblad