Aansporingen van een ouwe lul

De laatste dagen komt pater Geers OFM mij regelmatig voor de geest, een dikke vijftig jaar geleden rector van het Sint Franciscuscollege te Rotterdam, afdeling gymnasium. Het zal ergens in 1966 zijn geweest dat hij zich tijdens zijn wiskundeles ineens tot mijn klasgenoot Hans Nagelkerke wendde. ¨Nagelkerke¨, zei hij met zijn slepende stem: ¨Hier heb je vijftig cent. Ga straks eerst maar eens naar de kapper.¨ Tot onze verbijstering viste hij inderdaad twee kwartjes uit zijn pij die hij bij Nagelkerke op de bank legde. Daarna zette hij de les voort. Over logaritmes of zo.

Klootjesvolk Deze herinneringen hangen samen met de manier waarop dezer dagen door menige columnist, ook van jeugdige leeftijd, de klimaatstakers op het middelbaar onderwijs worden aangesproken, van GeenStijl-scribenten tot Elma Draijer in de Volkskrant. Wat een ouwe lullentaal, wat een neerbuigendheid, wat een geheven vingertje, wat een aansporingen aan de leerlingen om goed hun best te doen en eerst eens wat te leren voordat zij eisen stellen. De jaren zestig zijn weer terug. Het klootjesvolk is aan het woord.

Ik weet wat ouwe lullentaal is want ik heb het destijds zelf meegemaakt. Bovendien hoop ik dit jaar zeventig te worden. Ik ben zelf een ouwe lul en ik ken de gevaren: dat je geest verschrompelt. Ik bedoel niet dat ik jong van hart ben gebleven of zo. God zij dank niet. En met de generatie die nu tegen de verwaarlozing van het klimaatprobleem protesteert, heb ik niets te maken gezien het feit dat zij kinderen zijn van de eenentwintigste eeuw en ik een relict uit de éérste helft van de twintigste.

Ik ben niet jong. Ik ben een ouwe vent. Maar ik streef er wel naar om de geest soepel te houden. En ik hang niet de wijsneus uit tegen zeventienjarigen die om zich heen kijken en de wereld zien met al zijn kansen en bedreigingen.

Gebroken geweertje Dat oudemannetjesgelul waarmee zij worden geconfronteerd, vloeit uit de computers van dertig- veertig- en vijftigjarigen die zich aan de rechterzijde van het politieke spectrum bevinden. Zij hebben de jaren zestig niet meegemaakt. Zij hebben nooit te horen gekregen van allerlei oude lieden dat zij niet alleen idealist waren maar ook realist en dat zij voor de oorlog ook met een gebroken geweertje op hun revers liepen en dat we niet droog waren achter de oren en nergens van wisten. Dat het onze taak was om te léren, niet om te protestéren. Dat hebben die eikels en die tuthola’s niet meegemaakt, kind als zij waren in de jaren zeventig, tachtig en negentig. En nu – in de kracht van hun leven – begint hun geest te verschrompelen, worden ze neerbuigend en belerend.

Daar zal het wel door komen.

Laat je niet belerend toespreken, scholieren. Doe wat je hart je ingeeft. Ga, waarheen de liefde en het gevoel je drijven. Neem dat aan van een oude lul.