In Nederland lijkt het amper het nieuws te halen, maar in Beieren is er weer eens gedeugd ten koste van de AFD.
Want de AFD – moet u weten – is een nazipartij.
Net zoals de PVV, het FVD, UKIP en alle partijen die enig gevaar opleveren voor het establishment.
Nazi’s.
Zo’n heerlijk woord waarmee elke discussie tot zwijgen wordt gebracht.
Want Nazi’s zijn fout.
En dan hoeven we het verder niet meer over de inhoud te hebben.
Maar wat gebeurde er nu eigenlijk in Beieren?
Charlotte Knobloch sprak de AFD toe
Natuurlijk was er ook in het parlement van de deelstaat Beieren een herdenking ter gelegenheid van Holocaust Remembrance Day.
Er werden toespraken gehouden en op een bepaald moment kwam Charlotte Knobloch aan het woord, een Holocaustoverlevende en tevens voorzitter van de Israelitische Kultusgemeinde München und Oberbayern, een grote Joodse organisatie in Beieren.
Charlotte Knobloch is lid van de CSU en heeft voor die partij in het parlement gezeten.
Ze is dus niet dom en ongeïnformeerd, maar wel lid van het Duitse establishment, en als overlever van de Holocaust voelt ze zich blijkbaar nog vrijer dan de meeste Duitsers om nazi-beschuldigingen over de AFD rond te slingeren.
Ze voelde zich zelfs vrij om de herdenking van de Holocaust daarvoor te gebruiken.
De leden van het parlement van Beieren zaten allemaal keurig naar de toespraken te luisteren, toen Charlotte aan het woord kwam.
Vandaag is hier een partij vertegenwoordigd (…) die misdaden van de nazi’s bagatelliseert en nauwe contacten met rechtsextremisten onderhoudt. Deze zogenaamde ‘Alternative für Deutschland’ heeft haar partij gegrondvest op haat en uitsluiting, en is – niet alleen volgens mij – niet in overeenstemming met onze democratische grondwet. (…)
Het is onze gemeenschappelijke verantwoordelijkheid dat het onvoorstelbare zich niet mag herhalen.
Pats, boem.
Hallo afgevaardigden van de AFD: jullie zijn nazivriendjes, jullie partij is gebaseerd op haat en uitsluiting, en als we jullie je gang laten gaan, krijgen we een tweede Holocaust.
De meeste AFD-vertegenwoordigers besloten de zaal te verlaten. De drie die achterbleven om de rest van de demonisering aan te horen, mochten nog aanschouwen hoe Charlotte een staande ovatie van de andere partijen kreeg.
Zij moesten blijkbaar even etaleren dat zij geen nazi’s waren en goed na de oorlog.
Driemaal raden hoe dit relletje in de Duitse pers wordt weergegeven.
In één keer goed.
Charlotte is de held, en de protesten van de AFD zijn gemeen en bedreigend.
Er zullen vast idioten zijn die haar bedreigd hebben – dat staat in de kop van dit artikel – maar die bedreigingen schijnen nogal mee te vallen, anders was dat ongetwijfeld uitgebreid toegelicht.
Wat aan het eind van het artikel wordt weggemoffeld, is dat de fractieleider van de Beierse AFD – weer – doodsbedreigingen binnen heeft gekregen en de politie in heeft moeten schakelen.
Was het niet een AFD-politicus die onlangs bijna dood geslagen werd door linksextremisten?
Zijn het niet AFD-partijkantoren die steeds weer te maken hebben met aanslagen?
Waar zijn de aanvallen van AFD’ers op Joodse instellingen en op mannen met keppeltjes?
Of heeft Charlotte Knobloch gelijk en is de AFD wel een nazipartij?
Dat is nogal een beschuldiging, en daarom nu een serieuze analyse van het ergste feit dat de AFD verweten wordt.
Björn Höcke
De zwaarste nazi-beschuldiging die tegen de AFD geuit wordt, gaat over Björn Höcke, AFD-afgevaardigde voor Thüringen.
Björn Höcke heeft in januari 2017 een toespraak gehouden in Dresden.
Het internet wemelt van verontwaardigde artikelen over wat Höcke gezegd zou hebben, maar ik moest goed zoeken voordat ik de letterlijke tekst van zijn toespraak kon vinden.
In eerste instantie vond ik alleen een video van de toespraak, slecht verstaanbaar, maar wel duidelijk wat sfeer betreft. Een politicus voor een goedgezind publiek die tekeer gaat over zijn tegenstanders en enthousiaste bijval krijgt.
Een Timmermans of Verhofstadt gebruikt dezelfde technieken.
Niet mijn smaak, maar ja, politici.
Dat zei nog weinig over de inhoud van de rede, maar uiteindelijk vond ik een artikel waarin de letterlijke tekst van de toespraak van Höcke stond.
De ophef was vooral om deze zin:
‚Wir Deutschen, also unser Volk, sind das einzige Volk der Welt, das sich ein Denkmal der Schande in das Herz seiner Hauptstadt gepflanzt hat.‘
Deze zin kan je op twee manieren opvatten.
Je kunt hem als volgt uitleggen: Wij – Duitsers – zijn het enige volk ter wereld dat in het hart van zijn hoofdstad een monument voor de eigen schande heeft opgericht.
Je kunt ook menen dat bedoeld wordt: Wij – Duitsers – zijn het enige volk ter wereld dat een schandelijk monument in het hart van haar eigen hoofdstad heeft opgericht.
Natuurlijk werd deze zin massaal op de tweede manier geïnterpreteerd, wat vervolgens – hoera! – opgevat kon worden als Holocaustontkenning. Kassa!
‘Hineininterpretieren’ heet dat met een mooi Duits woord: een betekenis aan iets toekennen die het best past bij je eigen perspectief en daarbij andere mogelijke betekenissen uit het oog verliezen.
Wie de hele toespraak van Höcke leest, kan roepen dat hij vol staat met dog whistles (bedekte seintjes voor ingewijden, in dit geval andere nazi’s), en die werden – ook in de Nederlandse media – ijverig uitgelicht.
Het grote probleem is – ook hier – dat er dus niet gediscussieerd werd op basis van wat hij werkelijk had gezegd, maar op basis van wat hij misschien wel bedoeld had, wat dan vervolgens in een zo slecht mogelijk daglicht werd gesteld.
De toespraak is – voor iemand die niet naar dog whistles zoekt – erop gericht dat het Duitse volk weer een gevoel van eigenwaarde moet krijgen.
Höcke zei: ‚Es gibt keine moralische Pflicht zur Selbstauflösung.‘
Oftewel: Er is geen morele plicht om onszelf op te heffen.
En vervolgens pleitte hij ervoor om het Duitse volk weer een toekomst te geven. Om ze een visioen te bieden en een zelfbeeld dat niet slechts bepaald wordt door een verlammend naziverleden, maar door een gezond zelfbewustzijn.
Als je weet hoe de naoorlogse Duitse identiteit bepaald is door het schuldbesef over het nazitijdperk – denk maar aan Merkel met haar opendeurenpolitiek – dan wordt deze redenering wel begrijpelijk.
Dat wil niet zeggen dat Höcke geen aanleiding gaf om zijn woorden dubbel op te vatten: hij zei dat de Duitsers een nieuwe herinneringscultuur nodig hebben waarin ook de grote Duitse voorvaderen een plek krijgen.
Dat verwoordde hij bepaald niet gelukkig:
‘We hebben zo dringend als nooit tevoren deze 180 graden omkering nodig in onze herinneringscultuur, lieve vrienden. We hebben geen dode rituelen meer nodig in dit land, we hebben geen tijd meer om dode riten uit te voeren. We hebben geen holle frasen meer nodig in dit land, we hebben een levendige herinneringscultuur nodig die ons vooral en allereerst in aanraking brengt met de grootse prestaties van onze voorvaderen.’
Dat klonk alsof Holocaustherdenkingen dode rituelen zijn die beter afgeschaft kunnen worden, en zo werd het natuurlijk ook opgevat.
Aan de andere kant, in het totale verhaal kan je het ook zien als een pleidooi voor een ander soort herinneringscultuur waarin de Holocaust een plek krijgt in het totaal, maar waar ook plaats is voor herinneringen aan betere zaken.
De reacties
De Duitse media hadden natuurlijk geen zin in nuance en gingen door het lint.
Nu was het bewijs geleverd! De AFD was een nazipartij. Alarm!
De AFD-leiding heeft Höcke destijds stevig aan de tand gevoeld over deze toespraak, en Höcke heeft een uitleg op zijn Facebookpagina gezet waarin hij verwijst naar vooraanstaande Duitsers die het Holocaustmonument al eerder een ‘monument der schande’ hadden genoemd en die daarom geprezen werden.
Hij stelt in die verklaring dat het juist de goedheid van het Duitse volk benadrukt dat zij zo bereid zijn om hun schuld te erkennen, maar legt uit dat hij vindt dat het schuldbesef is doorgeslagen, en dat het Duitse volk ook hoop nodig heeft.
Volgens zijn uitleg levert de eenzijdige nadruk op schuldbesef een ‘gebroken identiteit’ op en is voor een gezonde identiteit ook besef van de goede kanten van het Duitse verleden nodig. Hij stelt dat deze gebroken identiteit één van de oorzaken is van de integratieproblemen die nu in Duitsland spelen.
Als hij dat inderdaad bedoeld heeft, had hij dat wat duidelijker kunnen zeggen.
Het zou kunnen dat Höcke een kastnazi is die zich even in de kaart liet kijken, en nu weg komt met een huichelende uitleg.
Dat neemt niet weg dat deze uitleg prima past bij wat hij in zijn rede gezegd heeft, en dat zijn uitleg kan kloppen voor iemand die van goede wil is.
Maar die goede wil was bij het establishment natuurlijk volledig afwezig.
Höckes rede kwam als een geschenk uit de hemel voor iedereen die op nazi’s bij de AFD hoopte.
En daar sloten Nederlandse kranten zich natuurlijk graag bij aan.
Dog whistles in de Volkskrant
Voor mensen die geïnteresseerd zijn in het gebruik van dog whistles, lees vooral dit Volkskrantartikel van destijds waarin druk geseind werd om Höcke vooral als hardcore nazi neer te zetten.
Citaten uit het artikel cursief gedrukt:
- Björn Höcke heeft het Holocaustmonument ‘een schande’ genoemd => verdraaiing van de woorden van Höcke, hij noemde het ‘een monument van schande’. Later in het artikel wel het correcte citaat, maar dit stond in de kop.
- Bierhal (2x) => Een duidelijke poging om een link met Hitler te leggen die zijn eerste greep naar de macht deed vanuit een bierkelder. Höcke hield zijn rede overigens niet in een bierhal, maar in de balzaal van het eerbiedwaardige Ballhaus Watzke.
- Een bierhal vol jonge mensen liet bulderend hun instemming blijken => nazi’s juichen niet, die bulderen.
- SPD-leider Sigmar Gabriël, noemde Höcke een demagoog en was van mening dat hij ‘Duitsland veracht’. Waarschijnlijk heeft Gabriel het daar bij het rechte eind. => Hitler was ook een demagoog, een volksmenner.
- Een toon waar de minachting afdroop => interpretatie van Sterre Lindhout
- Waarop zijn publiek vol enthousiasme ‘volksverrader, volksverrader’ begon te kraaien. => nazi’s roepen niet, die kraaien.
- En Höcke streeft naar een ‘vollständiger Sieg’ van de AfD bij de verkiezingen, zei hij. Dat is onmiskenbaar nazi-jargon. => ja, natuurlijk. Andere partijen willen nooit winnen bij de verkiezingen, en al helemaal geen volledige zege behalen.
- Staalblauwe ogen => Gôh, Höcke heeft blauwe ogen. En nog wel staalblauw. Dat betekent dat hij een ariër is, en dus een nazi. En dat ‘staalblauw’ betekent bovendien dat hij een agressieve nazi is die van wapens houdt.
- Een lid van een veel grotere partij die openlijk met het nationaalsocialisme flirtte. En applaus oogstte. => dit na een afkeurend verhaal over een Duitse rechter die geweigerd had om een kleine neonazipartij te verbieden vanwege de vrijheid van meningsuiting. Lindhout vond het duidelijk erg jammer dat er nu een precedent lag waardoor het moeilijk werd om de AFD te verbieden.
En ze stelde hier zonder blikken of blozen dat de AFD flirt met het nationaalsocialisme en daar succes mee heeft. Dat is niet eens meer een dog whistle, dat is een grove beschuldiging.
En dit artikel van Sterre Lindhout geeft aardig weer hoe de reacties in de media destijds waren.
Blijkbaar moest wat Höcke gezegd had nog flink verdraaid en aangedikt worden om hem overtuigend als nazi te kunnen portretteren.
Wat hij ook met zijn rede beoogde – en ik wil niet beweren dat zijn bedoelingen perse positief waren – zijn toespraak werd zo negatief uitgelegd als maar mogelijk was, en vervolgens smulde iedereen van de verontwaardiging.
En toen was het maar een kleine stap verder – de stap die Lindhout in haar artikel ook zette – om de hele AFD tot nazipartij te verklaren.
En aangezien elke vermoedelijke misstap genoeg is in het gericht van de publiciteit, stond ook Charlotte Knobloch volledig in haar recht om de AFD te schofferen als nazipartij.
Joden in de AFD
De Joodse afdeling van de AFD – ja, beste mensen, deze nazipartij heeft een Joodse afdeling – heeft fel gereageerd op de toespraak van Knobloch.
In hun woorden:
Charlotte Knobloch, die, und lasst es mich ganz direkt sagen, !! Auf den unzähligen Gräbern der toten Juden im Namen der heutigen Mainstream Agenda herumtrampelt!!
Oftewel: Charlotte Knobloch die de ontelbare graven van dode Joden loopt te vertrappen in naam van de huidige mode in de mainstream media.
De Joden in de AFD zijn duidelijk niet blij met haar en verwijten haar dat zij al meerdere malen hun Joodse identiteit heeft ontkend en dat zij hun partij demoniseert.
Ze werpen haar ook voor de voeten dat ze meewerkt aan de massa-immigratie van Joden hatende islamisten en dat ze beschermvrouwe is van een stichting die hen – als Joodse AFD-leden – uitsluit. Volgens hen ondersteunt die stichting ook het valse beeld dat het meeste geweld tegen Joden van rechtsextremisten zou komen, terwijl dat geweld in werkelijkheid vaker van moslims komt.
Hun woede is begrijpelijk.
In de Duitse media en politiek wordt ‘genuanceerd’ gedacht over antisemitisme en over Israël.
- Israël wordt in de media bijzonder kritisch gevolgd, kritischer dan welk ander land ook.
- Officieel staat Duitsland achter Israël, maar de Duitse politiek tegenover Israël wordt steeds onvriendelijker.
- Antisemitisme wordt automatisch aan rechts toegeschreven als de dader onbekend is.
- Aanslagen op Joodse doelen worden vergoelijkt als kritiek op Israël
- Als Joodse kinderen door moslimjongeren bedreigd, gepest en mishandeld worden, schuift men dat liever onder het tapijt.
Tegelijkertijd zijn diezelfde Duitse politici en journalisten er telkens als de kippen bij om de AFD antisemitisme te verwijten.
Over dubbele maatstaven gesproken.
Helaas voor deze politici wil de AFD nog niet erg aan hun vooroordelen beantwoorden.
In onderstaand, humoristisch filmpje (5 minuten) gaat een Israëlische journaliste op een AFD-congres op zoek naar nazi’s in de AFD.
In plaats daarvan ontdekt ze allemaal Joden.
Het zal best in scene zijn gezet, maar zouden dergelijke opnames mogelijk zijn in een echte nazipartij?
Oordeelt u zelf.
Mensen die voortdurend NAZI roepen, hollen het begrip uit.
Er zijn vast goedbedoelende lieden die werkelijk in elke hoek een nazi denken te zien en dan in paniek raken. Maar de meeste nazi!-roepers zijn opportunisten die met deze term politieke tegenstanders buiten gevecht willen stellen.
Het middel is erger dan de kwaal, om twee redenen:
- De jongen die ‘wolf’ riep.
Kent u dat verhaal?
Een jongen slaat ‘voor de lol’ telkens alarm en roept dat er een wolf op de schaapskudde afkomt. Als er uiteindelijk echt een wolf komt, gelooft niemand hem meer, en de wolf kan de schapen roven. - Echte politieke oppositie krijgt niet de kans om op te komen.
Cordon sanitaire, demonisering, we kennen het allemaal.
Mensen durven hun mening niet meer te geven, en de onvrede hoopt zich op.
Bij elke afwijkende mening ‘nazi!’ roepen, bagatelliseert de gruwelijke misdaden van de nazi’s en het verschrikkelijke kwaad van de Holocaust, en bovendien stompt het mensen af.
Als er straks echte nazi’s aan de deur kloppen, halen mensen hun schouders op.
‘Het zal wel. Alweer nazi’s.’
En politici die denken dat ze de verkiezingsstrijd kunnen winnen door anderen voor nazi uit te maken, die zouden zich heel diep moeten schamen dat ze voor hun eigen gewin gebruiken wat de echte nazi’s destijds hebben aangericht.
En wat de naziroepers beogen – het onderdrukken van onwelgevallige meningen – is een recept voor veel grotere ellende.
Wees blij dat mensen langs democratische weg hun ongenoegen uiten.
Wil het establishment werkelijk dat dit geluid ondergronds gaat en daar broeit tot het uitbarst in een gewelddadige revolutie?
Want dat zal gebeuren als het vrije debat op deze manier verstikt wordt.
En zeg nu zelf: in het vrije debat kunnen nazi’s nooit winnen. Of denken onze gevestigde partijen dat zij minder goede argumenten hebben dan nazi’s?
Laten we alsjeblieft stoppen met iedereen zo goedkoop voor nazi uit te maken.
