Olivia voelt zich vernederd tijdens sollicitatie. Met een straffe reactie zet ze “arrogante CEO” op zijn plaats

Van bij de start voelde het blijkbaar al fout aan. “Het duurde bijzonder lang vooraleer hij rechtstond en mij een hand gaf”, aldus Olivia. “Hij zat intussen te bellen en gaf mee dat hij nog even naar Spotify aan het kijken was.”

Daarna begon Dean nummers en muziekgroepen op te noemen die haar iets té bekend in de oren klonken. “Hij had het bijvoorbeeld over The 1975 (een alternatieve rockband; nvdr). Ik zei dat ze vorige week in Manchester optraden, maar dat ik eigenlijk niet zo’n grote fan ben. Daarop reageerde hij dat ik ze toch niet zo slecht moet vinden, want ze stonden op mijn lijst. Hij had dus met andere woorden net mijn Spotifyprofiel gecheckt. Heel vreemd.”

Persoonlijke vragen
Vervolgens begon Craig persoonlijke vragen te stellen. “Hij wilde bijvoorbeeld weten of mijn ouders nog samen waren. Ik zie niet in wat daar de relevantie van is.”

Daarna bekeek hij haar CV. “Op basis daarvan noemde hij mij een nietsnut. Ik besefte dat hij me probeerde te kraken, maar op dat moment wist ik me nog sterk te houden.”

“Regel per regel voorgelezen”
Toen bracht Craig echter de test ter sprake die ze een week eerder afgelegd had. “Hij las regel per regel voor en vertelde wat er fout was met elke zin. Het was bedoeld als opbouwende kritiek, dacht ik eerst. Maar hij begon me ook onnodig te vernederen. Een voorbeeld van zo’n gemene opmerking? ‘Jij hebt er drie kwartier voor gekregen. Wat ik hier uit de losse pols bedenk, is meteen al veel beter’.”

“Ik voelde me bijzonder ongemakkelijk en dan riep hij er ook nog eens twee meisjes bij. Ze stelden geen vragen, ze keken gewoon toe. Ze zaten er dus gewoon om mij nog meer in verlegenheid te brengen.”

Tranen
Op het eind merkte Dean op dat Olivia “emotioneel” geworden was. “En dat zou volgens hem niet mogen in een professionele omgeving. Hij snapte het als ik hem een arrogant baasje zou vinden, maar hij deed het naar eigen zeggen om mij meer zelfinzicht te geven. Op lange termijn zou ik hem zelfs dankbaar zijn.”

Na afloop barstte Olivia in tranen uit. “Ik voelde me waardeloos. In de toekomst zou ik beter voor iets simpelers solliciteren, dacht ik.”

“Slik die onzin niet langer”
Groot was haar verbazing dan ook toen ze de dag erna de job toch te pakken bleek te hebben. “Telefonisch ging ik in eerste instantie akkoord, ik dacht dat ik geen nee kon zeggen. Maar al snel besefte ik dat het een foute keuze zou zijn.”

In plaats van een of ander excuus te verzinnen, besloot Olivia helder haar standpunt uit te leggen. “Sommige mensen genieten ervan om anderen te kleineren, met mijn ex heb ik het ook meegemaakt. Ik kan die onzin niet langer slikken. Als ik eerlijk vertel over mijn ervaring kunnen zij er ook iets van leren.”

“Huilend op de bus”
En dus schreef Olivia een mail waarin ze haar hart uitstortte. “Bedankt voor het aanbod, maar ik moet toch weigeren”, ging ze van start. “Ik voelde me niet op mijn gemak tijdens de sollicitatie. Ik begrijp wat Craig wilde doen, maar het kan toch niet de bedoeling zijn dat iemand huilend op de bus naar huis stapt. Door deze mail te sturen, faal ik in de test en bewijs ik dat ik niet de goede werkneemster ben voor zijn bedrijf.” 

“Hij gebruikte alle truken om mij als jonge vrouw te intimideren. Toen ik bijna begon te wenen, ging hij zelfs nog een stap verder. Waarom roept hij er andere mensen bij die totaal niets met het selectieproces te maken hebben? Toch alleen maar om mij nog extra te vernederen? Zoiets kan absoluut niet.”

“Flashback”
“Alles wat ik hier aanhaal, zal allicht zonder boe of ba genegeerd worden. Bij Web Applications zal niets veranderen. Ik verwacht zelfs een mailtje van Craig waarin hij regel per regel uitlegt waarom alles wat ik hier nu schrijf verkeerd is. Doe dat alsjeblieft niet, als je enig begrip hebt voor mijn gevoelens.”

“Ik ben net terug naar Manchester verhuisd nadat ik anderhalf jaar in een slechte relatie gezeten heb. Het gesprek met Craig voelde aan als een flashback, alsof ik weer onder de knoet zat bij mijn ex. Twee uur lang kreeg ik tot in het kleinste detail te horen waarom ik niet goed genoeg was.”

“Hij kickt op machtsmisbruik”
“Als kers op de taart kreeg ik dan toch die job aangeboden. Dat moet alles dan blijkbaar goedmaken. Ik heb al eerder in deze positie gezeten: eerst halen ze je neer, schelden ze je uit en drijven ze je tot het uiterste. Dan betalen ze plots een etentje of kopen ze een cadeau, om je te doen geloven dat ze toch deugen. Deze job was dus eigenlijk bedoeld als geschenk. Maar dat wil ik niet meer, ik wil niet samenwerken met iemand die erop kickt om zijn macht te misbruiken en mij een nietsnut noemt.”

“Op internet zijn nog meer verhalen over jullie bedrijf en Craig te vinden, iedereen zegt in grote lijnen hetzelfde. Ik ben er ook zeker van dat dit niet de eerste mail is die jullie hieromtrent ontvangen. Het zal ook niet de laatste zijn.”

“Naomi en Rebecca, het was fijn om jullie te ontmoeten. Jullie zien er heel lief uit. Jammer dat we niet zullen samenwerken. Het beste nog.”

“In bevoorrechte positie”
Het was in eerste instantie niet de bedoeling van Olivia om de hele zaak in de openbaarheid te gooien. “Maar hoe langer ik erover nadacht, hoe meer ik besefte dat anderen die lijdensweg ook ondergaan. Ik wilde duidelijk maken dat het oké is om nee te zeggen. Als je je er niet goed bij voelt, weiger dan. De stortvloed aan berichtjes die ik gekregen heb, bewijst dat ik inderdaad niet de enige ben die zoiets meemaakt.”

“Ik besef dat ik in een bevoorrechte positie zit, niet iedereen kan zomaar een jobaanbieding naast zich neerleggen. Maar met mensen die hun macht misbruiken werk je toch beter niet samen.”

“Les die ik niet snel zal vergeten”
Nadat de nodige heisa ontstaan was, ging Craig in een tweet door het stof. “Als je weet dat iemand aan het afzien is, doet dat pijn. Als blijkt dat de oorzaak daarvan bij jezelf ligt, wordt het zelfs ondraaglijk. Ze vroeg expliciet dat ik niet zou reageren, dat ga ik respecteren. Ook als dat betekent dat ik me niet kan verweren, want de beschuldigingen aan mijn adres blijven komen.”

“Ik heb er geen baat bij om iemand te kwetsen. Als dat toch gebeurd zou zijn, wil ik me daarvoor verontschuldigen. Dat was zeker niet mijn bedoeling. Dit is een les die ik niet snel zal vergeten.”

“Tijd om taboe te doorbreken”
Ook het bedrijf zelf reageerde al. “Als bestuur veroordelen we elke vorm van pesterij of intimidatie”, klinkt het. “We hebben een intern onderzoek laten uitvoeren. Iedereen die betrokken is bij het rekruteringsproces werd ondervraagd. Daar is niets alarmerends aan het licht gekomen. We simuleerden -zoals altijd- bepaalde werkscenario’s en deze kandidate blonk daarin uit. We belden haar op en keken uit naar een fijne samenwerking, helaas is ze later op haar beslissing teruggekomen.”

“We betreuren dat het incident zo’n impact op haar gehad heeft, maar we blijven inzetten op de komst van jonge en ambitieuze mensen. We zullen dit voorbeeld ook aangrijpen om ons rekruteringsbeleid verder af te toetsen.”

Voor Olivia eindigt het verhaal met een positieve noot: ze krijgt nu de ene jobaanbieding na de andere in de bus. “Veel vrouwen laten me weten dat zij vroeger in dezelfde omstandigheden niet zo krachtig gereageerd hebben. En dat vinden ze jammer nu. Gelukkig is het nooit te laat om in actie te komen. Het werd tijd dat dit taboe doorbroken werd.”