Deventer medewerker PostNL verduisterde 2500 brieven: ‘Het lukte me niet om alles te bezorgen’

Schuldbewust zit Jarno P. (27) vrijdagochtend in het verdachtenbankje van de Zwolse politierechter. Groene blouse, bril met stevig montuur, lang sluik haar. Hij is zenuwachtig, praat behoedzaam maar openhartig. ,,Waarom ik al die brieven en pakjes heb achtergehouden? Ja, dat is moeilijk. Hoe leg ik dat uit… Ik heb een gedragsprobleem, heb veel moeite met het afmaken van taken. Ik had dusdanig veel post meegekregen dat het me simpelweg niet lukte om alles te bezorgen. De druk werd te groot. Dus heb ik een deel van de post thuis neergezet met de intentie het later alsnog te bezorgen. Alleen heb ik dat helaas niet meer gedaan. Dus de stapel post in de schuur werd steeds groter.”

P. is 27 en woont bij zijn ouders. Hij gaat niet naar school en hij heeft geen werk. Een groot deel van de dag brengt hij door voor de computer. Hij gamet veel. Toen hij in december 2017 als bezorger bij PostNL begon, had hij als doel uit zijn vicieuze cirkel van lamlendigheid te komen. ,,Ik wilde de stagnatie in mijn leven doorbreken, in beweging komen. Dacht dat de druk bij de post niet zo groot zou zijn, maar die druk is me te veel gebleken. Daar heb ik me op verkeken.”

Toen PostNL in januari 2018 werd overladen met bezorgklachten, leidde het spoor al snel naar P. In de garage van zijn ouderlijk huis lagen 2500 brieven en pakketjes. Zijn werkgever ontsloeg hem en deed aangifte van diefstal bij de politie. ,,Mensen moeten erop kunnen vertrouwen dat PostNL hun brieven en pakketjes van a naar b brengt. En PostNL moet erop kunnen vertrouwen dat hun medewerkers dat ook doen”, spreekt de politierechter hem vermanend toe. ,,Heeft u er wel bij stilgestaan wat uw daad betekent? Er zaten rouwbrieven tussen, mensen die door uw toedoen misschien een begrafenis hebben gemist. Wellicht zaten er uitnodigingen bij voor een sollicitatiegesprek. Die zijn dus niet op tijd aangekomen.”

P. hoort het lijdzaam aan, knikt instemmend. ,,Ja, het is zwaar klote. Ik heb er ook veel spijt van.”

De officier van justitie vindt verduistering overtuigend bewezen. Hij noemt het een hele kwalijke actie waarbij veel mensen gedupeerd zijn. ,,Normaal staat voor dit vergrijp een flinke taakstraf”, zegt de officier. ,,Maar ik ben bereid naar uw persoonlijke situatie te kijken. Ja, u hebt 2500 poststukken verduisterd. Maar u deed dat niet met de intentie er zelf beter van te worden. Toch wil ik wel dat u straf krijgt. Het kan niet wat u hebt gedaan. Ik eis daarom een taakstraf van 50 uur. Ook omdat werken in mijn ogen wel eens een goede stap voor u zou kunnen zijn.”

De advocaat van P. - Mariska Pekkeriet – kan zich in de strafeis vinden. ,,Het was geen actie waarmee hij iets wilde winnen, het kwam puur omdat hij het niet meer zag zitten. Wij kunnen de officier daarom wel volgen. Ga die woning uit, ga aan het werk; dat vinden we prima.”

Daar is de politierechter het mee eens. Ze veroordeelt P. tot een taakstraf van 50 uur. ,,Als straf voor wat u heeft gedaan, maar hopelijk ook als duwtje in de goede richting.”