Dingdong. Een agent op de stoep. „Wij hebben een tip gekregen dat er een wietlucht uit uw auto komt. Mag ik even in het voertuig kijken?”

Romeijn concludeert terugkijkend: „Het is op z’n zachtst gezegd raar dat iemand kan ruiken dat in een afgesloten auto wiet ligt en dat vervolgens doorgeeft aan de politie. Ik denk dat ik erbij ben gelapt.”

De agent mag in zijn auto kijken. En cannabis ligt er zeker in het voertuig van de 61-jarige oud-campinghouder Romeijn. „U kunt twee dingen doen: u doet afstand van de wiet en daarmee is de kous af.” En zo niet? „Dan nemen we uw auto in beslag en wordt proces-verbaal opgemaakt met alle mogelijke gevolgen van dien.” Romeijn: „Wat kon ik anders dan afstand doen?” Maar daarmee is de kous bepaald niet af. Nog dezelfde dag volgt een heuse inval. Vijf man sterk, inclusief doorzoekingsbevel.

‘Niemand heeft er last van’

„Ik kweek al acht jaar wietplantjes. En houd mij altijd keurig aan het gedoogaantal van vijf planten. Mijn tuin is er niet geschikt voor en bovendien vind ik het niet iets voor in een nieuwbouwbuurt. Ik doe het in een moestuin op een mooie rustige plek bij Steenwijk. Niemand heeft er last van en het is helemaal biologisch.”

Die bewuste dag oogst hij twee planten. De opbrengst is fors. „Ik kan niet zeggen dat ik een voorgevoel had, maar ik maakte met mijn telefoon een paar foto’s van de planten. Dat doe ik eigenlijk nooit, maar deze planten waren zó groot.”

Voordat hij naar de plek gaat waar hij zijn planten droogt, rijdt Romeijn naar huis om even een boterham te eten. Nog voor hij een hap kan nemen, staat de agent voor de deur. Weg rijke oogst. „Daar had ik veel mensen, die gebukt gaan onder pijn en stress, mee kunnen helpen. Jammer. Maar goed, ik had nog een paar planten, dus kon gelukkig wel verder.”

De hele keet op de kop

Later die middag ziet hij vanuit zijn keukenraam een agent voor het huis langs schieten. „Ik dacht eerst nog dat er iets was gebeurd. Had geen idee dat ze voor mij kwamen.” Dat is wel het geval. Zodra Romeijn de voordeur opent, stormen vier agenten in uniform en een rechercheur zijn woning binnen. „In het voorbijgaan werd mij een papier onder de neus gedrukt. Kon niet zien wat het was, maar ik denk een huiszoekingsbevel. De hele keet werd op de kop gezet. En het is waar: ze halen alles, maar dan ook alles overhoop en ruimen niets op.”

Romeijn probeert naar eigen zeggen nog het gesprek aan te gaan met de politiemensen. „Ik heb ze gezegd dat ik geen crimineel ben, maar dat ik wel word behandeld als een crimineel. Ik probeerde uit te leggen dat het mij niet om geld is te doen, maar juist om mensen, die het zwaar hebben, te helpen. Tegen kostprijs. Ik verdien er geen cent aan. Maar ze wilden niet luisteren. Er werd gezegd dat de opbrengst zo groot was, die kon nooit van twee planten komen. Ik liet ze de foto’s van de planten zien, maar ze wilden niet kijken.”

Het is en blijft strafbaar

Het telen van wiet is in Nederland verboden. Het hebben van vijf planten voor eigen gebruik wordt gedoogd, maar strikt genomen is en blijft het strafbaar. Ook voor iemand als Romeijn, die zelf helemaal geen gebruiker is. Merkwaardig is wel dat hij na de huiszoeking, waarbij de nodige attributen in beslag werden genomen, niets meer vernam van de politie.

„Later heb ik nog wel een gesprek gehad met burgemeester Rikus Jager van Westerveld. Een goed gesprek. Ik verkeerde in de veronderstelling dat hij, formeel gezien, het hoofd van de politie is. Heb hem gevraagd of ik aan de politiemensen in Westerveld mocht uitleggen wat ik doe en waarom ik het doe. Dat was volgens hem niet mogelijk. Hij kan alleen iets doen als er sprake is van huiselijk geweld, begreep ik. Om iets te veranderen, moest ik bij politiek Den Haag aankloppen. Maar in politici heb ik geen vertrouwen.”

Tientje per flesje wietolie

Op zijn tablet toont hij het overzicht van zijn bankrekening. Bij de Triodosbank. „Ik verkoop misschien honderd flesjes wietolie per jaar. Voor een tientje. Soms komen mensen het halen, soms stuur ik het op. Scroll maar door het overzicht. Ik heb geen geheimen.” Daar staan inderdaad bedragen van 10, 20 euro. Bedankt voor de wietolie . Werkt super , schrijft een van de afnemers. „Met een tientje per flesje ben ik uit de kosten. Sommige mensen maken een paar euro extra over. Gewoon, omdat ze dankbaar zijn.”

Wanneer zijn vrouw slaapproblemen krijgt, gaat Romeijn op zoek naar alternatieve middelen. Op het internet komt hij al snel uit bij cannabis. „Tot pakweg 1900 stond wietolie in de Verenigde Staten in nagenoeg elk medicijnkastje. Het is een geweldig middel tegen pijn en stress. Maar deze plant is in veel meer opzichten geweldig. We kunnen er kleding van maken, ons huis mee isoleren en je kunt er nog veel meer producten van maken. Zo werden de bumpers van de eerste T-Fordjes aan het begin van de vorige eeuw gemaakt van hennepvezels. Grappig, hè?”

Geweldig slapen op een paar druppels

Romeijn ontdekt dat er twee soorten wietolie zijn: die met CBD, verkrijgbaar in elke drogisterij, en die met de werkzame stof THC. „Ik heb niets met drugs en ben ook zeker geen gebruiker. Ben ook zeker geen arts. Met de informatie die ik vergaarde, ben ik aan de slag gegaan. Zaadjes gekocht, plantjes gekweekt en wietolie gemaakt. Mijn vrouw kon geweldig slapen op een paar druppels. En zonder bijwerkingen.”

Zijn vrouw deelt het goede nieuws met vriendinnen. En dan krijgt hij voor de eerste keer de vraag: kun je voor mij ook zo’n flesje maken? Ja hoor, en er volgen meer vragen. „Ik heb er nooit een geheim van gemaakt, maar hing het ook niet aan de grote klok. Het ging vanzelf van mond tot mond. Maar telkens als ik een verzoek van iemand krijg, wil ik weten voor wie ik het maak en wat de klachten zijn. Ik wil een beeld hebben bij de persoon.”

‘Geld is een illusie’

Hij maakt zowel CBD- als THC-olie. „CBD verbetert de verbindingen in de hersenen, zorgt voor rust in het hoofd. THC is een heel goede pijnstiller. Deze medicinale wietolie kost 80 euro voor 10 milliliter bij de apotheek. Ik reken een tientje voor 30 milliliter. Nee, het is mij echt niet om geld te doen. Geld is een illusie.”

Sterker nog, zo benadrukt Romeijn, hij wil juist niet dat doodzieke en wanhopige mensen van hem afhankelijk zijn als het gaat om wietolie. „Daarom ben ik na verloop van tijd begonnen met het geven van cursussen. In Assen, Groningen, maar tegenwoordig tot in Zeeland aan toe. Ik vertel mensen hoe ze zelf wietolie kunnen maken en heb voor een paar centen een distilleermachientje gemaakt. Gewoon een potje, dekseltje, nippel, slangetje en een stukje van een remleiding. Helemaal nieuw en dus schoon, hoor. Moeten ze zelf een pompje van 7 euro bij de bouwmarkt kopen en kunnen ze aan de slag. Die cursus wordt enorm gewaardeerd. Het zijn allemaal mensen van 30plus, tot in de 70 aan toe. En met een benzinevergoeding ben ik dik tevreden. Ik krijg er energie van, word er blij van.”

Ik ben klaar met het denken en doen volgens ‘het systeem’

Manier van leven

De wijze waarop Romeijn met de wietolie omgaat, typeert zijn manier van leven. „Ik ben klaar met het denken en doen volgens ‘het systeem’. Neem een huis. In de huidige maatschappij worden huizen steeds duurder, terwijl de feitelijke waarde niet toeneemt. Dat maken we elkaar wijs. Sterker nog, op een gegeven moment is het huis afbetaald. Als het aan mij ligt, gaat het voor 0 euro over naar de volgende generatie. Op voorwaarde dat de nieuwe bewoners goed op het huis passen en het beter maken dan het is. Ik vroeg mijn dochter wat zij en haar man zouden doen als ze niet hoefden te betalen voor het wonen. ‘Nou’, zei ze, ‘dan kan in elk geval één van ons overdag thuis bij de kinderen zijn’. Dat is pure winst.”

Verander de wereld, begin bij jezelf, is voor Romeijn geen cliché. „Het klinkt arrogant, maar de wereld zit te wachten op mij. Maar ook op jou en jou. Als je de wereld wilt veranderen, beter en mooier maken, moet je bij jezelf beginnen. De overheid doet het niet. Die verandert nooit. Maar het systeem waarin wij leven blijft alleen bestaan als wij het in stand houden. Wij, de mensen. Ik wil daar geen energie meer in steken.”

Het roer om

De ommekeer in denken en doen komt een jaar of tien geleden. „Mijn lichaam begon signalen te geven en ik begon mij steeds meer af te vragen of ik zo moest blijven leven. Als kind was ik super dyslectisch, ik kon niet meekomen op school. Mijn broers en zussen konden goed leren. Ik niet. Ik was het debieltje. De enige manier waarop ik mij kon bewijzen, was door hard te werken. En dat deed ik. Onverstoorbaar. Altijd maar doorgaan. Toen mijn achillespees zomaar afscheurde, besloot ik maar eens een tijdje op de bank te gaan zitten om na te denken. Ik wist dat ik niet op die manier door kon gaan.”

Romeijn besluit het roer om te gooien. Hij trekt zich terug uit het systeem waarin mensen alleen meer moeten en zich over de kop werken. „Toegegeven, we hebben twee campings en een pand in Groningen gehad. Dus we kunnen het even volhouden.” Maar daar komt een keer een einde aan. En dan? „Dan zien we wel verder. Er is meer dan genoeg ruimte op deze wereld. Iedereen zou een stukje land kunnen hebben om in zijn eigen behoefte te voorzien. En als je iets nodig hebt, ga je ruilen. Geld is niets, gewoon een stukje papier, meer niet.”

De man uit Diever bouwt kachels van restmaterialen bij mensen thuis. Met gesloten beurs. „Kost bijna niets. ‘s Morgens gooi je er een paar stukjes hout in, even flink opstoken en het huis is de hele dag warm.” En hij wil de wereld nog iets laten zien: „Dat je voor minder dan 20.000 euro een huis kunt bouwen dat energieneutraal is en waarin het heel goed wonen is.”

Steeds meer zijn eigen gang

Romeijn gaat steeds meer zijn eigen gang. Doet daar ook niet geheimzinnig over. Door die openheid riep hij de huiszoeking, die volgde na de inbeslagname van zijn wiet, min of meer over zichzelf af. Hij weet het, maar kan het niet laten. „Toen de eerste agent aan de deur kwam, probeerde ik ook met hem in gesprek te komen. Dat ik geen crimineel ben, maar alleen mensen help. Ik heb hem indringend gevraagd of hij zijn handelen ‘s avonds aan zijn vrouw en kinderen kon uitleggen. Dat geldt trouwens voor iedereen in de justitieketen en de wetgevende macht. Als ze het kunnen uitleggen, vind ik het prima. Maar in mijn ogen kunnen ze dat niet. En dan moeten ze toch maar eens goed in de spiegel kijken.”

De opmerking dat hij alleen andere mensen helpt, heeft kennelijk gezorgd voor de inval een paar uur later. „Ik vind het onbestaanbaar. Van ING werd bekend dat deze bank criminelen faciliteert en er gebeurt helemaal niets. Er wordt niet eens geprobeerd mensen van ING voor de rechter te krijgen. Gewoon een som geld betalen en doorgaan. Ja, zo houd je het systeem in stand. Daar wil ik geen deel van uitmaken. Ik ga mijn eigen weg.”

Openheid doet hem de das om

In Nederland wordt het kweken van vijf planten voor eigen gebruik gedoogd. Niet ondenkbaar is dat Romeijns openheid hem wel eens de das kan omdoen en dat hij wél verantwoording moet afleggen bij de rechter. De politie en de officier van justitie lezen ook de krant.

„Dat is dan maar zo. Nederland liep altijd voorop, maar wordt nu links en rechts ingehaald door andere landen, die cannabis legaliseren. Ik heb er veel voor over om een steentje bij te dragen aan het vrijgeven van wiet. Sterker nog, als het bij die inval blijft en verder niets, dien ik een klacht in. Die inval was een regelrechte verkrachting van mijn persoonlijk domein. Ik kan het niet anders zien.”