Als wij tolerantie voor lhbt’ers willen, wees dan ook mild voor reformatorische christenen
Een paar dagen nadat de Nashville-verklaring landelijk nieuws was geworden, heb ik de verklaring anderhalf uur besproken met een man die het ondertekend had. Hij als gereformeerde christen, ik als atheïstische homoseksueel, schrijft Daniël Borkent, student sociale wetenschappen.
Dit gesprek heeft in zekere zin mijn ogen geopend – het was dan ook de eerste keer dat ik een uitgebreid gesprek heb gehad met een orthodoxe christen. Ik begrijp nu de ingewikkelde positie van orthodoxe christenen in progressief en atheïstisch Nederland.
Je groeit op in een compleet orthodoxe omgeving. Je bent overtuigd geweest in je geloof zolang als je je kan herinneren. Je ziet aan hoe jouw opvattingen steeds meer worden verworpen door de moderne maatschappij, en je voelt een toenemende druk om deze opvattingen te verbergen of te herzien.
Fundamenteel herzien kan natuurlijk niet zomaar, je geloof is je leven. Ook al was dat mogelijk, zou dat gevolgen hebben voor je sociale bestaan. Seksuele geaardheid is niet een keuze, en je geloofsopvatting als orthodoxe christen is een non-keuze. Uiteindelijk is je enige optie het verbergen van je meningen.
Identiteit onderdrukt
Orthodoxe christenen hebben een unieke positie in de moderne maatschappij. Net als bij lhbt’ers wordt hun identiteit onderdrukt door populaire opvattingen in de samenleving. Het verschil is dat het bij de onderdrukking van strenggelovigen bijna uitsluitend over de spraak gaat, niet het bestaan op zichzelf. Maar als wij het neerhalen van lhbt-positieve uitspraken terecht onderdrukking noemen, is het onredelijk om de enorme backlash op orthodox gedachtegoed niet als een vorm van onderdrukking te zien.
Zo kom ik bij wat mijn boodschap is voor de ondertekenaars van de Nashville-verklaring: sorry, maar dit moet gebeuren. Het kan niet anders. We zijn het hopeloos met elkaar oneens, en wij progressieven moeten onze kant kiezen. We kunnen niet toelaten dat lhbt’ers hun leven niet kunnen leiden. We kunnen niet toelaten dat dit schadelijke gedachtegoed verspreid wordt.
Het is misschien belangrijk dat we de tragedie van de situatie inzien; een mate van onderdrukking is onvermijdelijk. We kunnen niet redelijkerwijs verwachten dat geloofsopvattingen worden verlaten, en we kunnen niet ontkennen dat velen de Nashville-verklaring hebben ondertekend met goede intenties. Wanneer we Griekse tragediën lezen, kunnen we toch ook sympathie opbrengen voor hen die onvermijdelijk het kortste lootje moesten trekken?
Lees ook:
Nashville-initiatiefnemers krabbelen terug: ‘Homo’s mogen uit de kast komen’
Na de commotie volgt de nuancering: homo’s moeten hun geaardheid kunnen uiten, maar niet meer dan dat.