Wat deed burgemeester Halsema bij het homomonument?
Het Nederland van na de oorlog heb ik niet gekend. Ik ben zeg maar aan de benauwdheid van de Reviaanse Avonden ontsnapt. Maar dit boek alleen geeft niet de werkelijke grimmigheid weer van die jaren.
Althans volgens de Nederlandse literatuur. Tal van gerenommeerde auteurs, met Maarten ’t Hart in de voorhoede, hebben hun eigen worsteling met hun protestantse jeugd tot in details beschreven. Inkijkjes in een verlammend religieus weefsel van geboden, verboden en straffen met vaak traumatische allures.
Er wordt niet alleen met regenboogkleuren gevlagd maar ook met wraakzucht
Toen ik voor het eerst Nederland aandeed, was de omwenteling al ingezet. Een spectaculaire revolutie van zeden en moraal met een sterk emancipatorisch karakter. Het werd tijd. Soms werd dit land zelfs een karikaturale expressie van doorgeschoten hedonisme met Amsterdam als epicentrum. De ontkerkelijking werd in gang gezet en de kerken bloedden langzaam leeg. Tegenover het genot hadden het geloof en het stoffige calvinisme het nakijken. Vorige maand publiceerde het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP) over de staat van de Nederlandse ontkerkelijking: er zijn nog maar 9 procent katholieke kerkgangers en 6 procent protestantse. Je kunt zeggen dat de emancipatorische beweging de oorlog met het beknellende geloof ruimschoots heeft gewonnen.
Volgens het SCP is er hooguit nog een piepkleine minderheid van orthodoxe christenen die zich enigszins standhoudt. Zeg maar de variant op een door Romeinen belegerd bekend Gallische dorp. Je zou denken dat men dit overblijfsel van vervlogen jaren inclusief hun politieke arm de SGP schouderophalend met rust laat. De hysterische acties, reacties en zelfs censuur (Gorinchem, waar een ondertekenaar niet welkom is in de kerk) rond de Nashville-verklaring laat het tegendeel zien. De emancipatorische beweging is in al zijn dominantie even onverdraagzaam geworden als de vijand die zij gisteren bestreed. Er wordt niet alleen met regenboogkleuren gevlagd maar ook met wraakzucht.
Bij de laatste Kamerverkiezing stemden precies 687 Amsterdammers op de SGP
Ik zou niet op dit onderwerp zijn teruggekomen als ik niet de Amsterdamse burgemeester Femke Halsema woensdag temidden van enkele honderden activisten tegen de Nashville-verklaring had zien actievoeren. Bij het homomonument hield de burgermoeder in feite een toespraak tegen een piepklein deel van haar schaapjes. Bij de laatste Kamerverkiezing stemden precies 687 Amsterdammers op de SGP. Net niet genoeg om Pathé Tuschinski (789 stoelen) te vullen. Is dit de taak van een burgemeester die inclusief zegt te willen handelen?
Halsema zei dat ze actievoerde omdat ‘teveel mensen zich nog moeten verstoppen’. Maar opkomen voor vrouwen die zich in een gevangenis van textiel moeten verstoppen, daar heeft Halsema minder trek in. Vorige maand weigerde deze burgemeester de handhaving van de boerka-wet tot haar prioriteit te maken. De emancipatorische beweging is niet alleen met de jaren onverdraagzamer geworden maar ook selectief in zijn doelwitten. 687 SGP-kiezers is klein bier vergeleken met de talrijke Amsterdamse salafistische moskeeën waar homohaat ongemoeid wordt gelaten.
Drie keer per week schopt Sylvain Ephimenco in Trouw heilige huisjes omver.