Wordt Nederland wakker?

Het nieuwe jaar is begonnen.

Met nieuwe mediahypes.

Hoewel ik nog in winterslaap verkeer – en probeer mij te concentreren op het schrijven van een tweede roman – ontging zelfs mij het nieuws over Van der Staaij, Peter R de V. en het huwelijk van Erland Galjaard en Wendy van Dijk niet.

Men dient onder een steen te leven om het niet mee te hebben gekregen. En de conclusie is helder: mijn zelf gekozen steen was niet massief genoeg.

Om mij hier tot Van der Staaij en zijn mannenbroeders te beperken (zonder de betekenis en reikwijdte van het nieuws over het tragische koppel of over Peter R. tekort te willen doen): de reacties, voor zover zij tot mij kwamen, vervulden mij van een zekere verbazing.

Dat Van der Staaij er merkwaardige denkbeelden op nahoudt mocht bekend worden verondersteld. Zelfs onder mijn zelf gekozen, iets te poreuze, steen. Het verkeerde merk, zoveel is zeker: er is een betere soort in omloop.

Vorig jaar schreef hij in een buitenlandse krant een ingezonden stuk waarin hij Nederlandse artsen beschuldigde van het plannen van bejaardenmoord met voorbedachte raden, om maar een voorbeeld te noemen.

Voor een redelijk denker kon men hem niet uitmaken.

Nu zijn gristenfundamentalisme (met een ‘g’ inderdaad – het is geen spellingsfout- : zoals domineeszoon Seth Gaaikema ooit opmerkte: ‘een godsdienst die uit een spraakgebrek voortkomt’), nu zijn gekte hernieuwd aan de oppervlakte kwam, schijnt het land te klein.

Van onder mijn steen vraag ik mij, op zijn Van Gaals, daarom af: ben ik zo naïef, of is de publieke opinie dat?

Hoe lang is het geleden dat het D66 van Thom de Graaff met CDA en VVD regeerde om de ‘Staphorstvariant’, zoals het toen nog in alle media genoemd werd, te voorkomen? Er dreigde een combinatie met SGP en/of ChistenUnie (partijen die in vele gemeenten lijstverbinding aangaan en daarmee wel degelijk ‘op een hoop te gooien zijn’ overigens) die louter onheil kon betekenen voor wie een redelijk denkend Nederland voorstaat. De Paarse verworvenheden, het homohuwelijk en een redelijke abortus- en euthenasiepraktijk dienden beschemd te worden.

We hoorden er de laatste jaren niets meer over. Dat is waar. Men maakte zich, opgezweept door grote denkers als Leon de Winter, graag druk over links en rechts tegenstellingen, over Trump, ver over de oceaan, en over een hand vol moslims die ons bestaan zouden bedreigen en gaf het land over aan de mannenbroeders, de organisatoren van de jaarlijkse ‘ Mars voor het Leven’ , de intoleranten. En er kraaide geen haan. Zelfs geen rode.

D66 werd voor haar deelname aan Balkenemde II zwaar afgestraft. De vertrokken minister Pechtold leerde zijn lessen en zelfs het anti-confessionele D66 verzette zich een klein jaar terug niet langer ultiem tegen een regering met deelname van de ChristenUnie en gedoogsteun van de SGP. (Nadat Groenlinks – ook geleerd van de genoemde episode – voor verantwoordelijkheid was weggeslopen uiteraard. De documentaire Jesse leerde ons dat dat goed was.)

Nederland heeft een regering die steunt op godsdienstfanaten. Wij hebben een premier die hen warm op het SGP congres toesprak.

Dat is geen nieuws.

Helaas misschien.

Maar het is zeker een moment van overdenking waard.