We leven op een continent waar vrouwen rust en vrede wordt gegarandeerd, of toch niet helemaal?
Er is een lange weg afgelegd sinds vrouwen uit de duisternis begonnen te stappen om het licht van hun bevrijding tegemoet te treden. Dat die duisternis hoofdzakelijk door masculiene lieden met muren, doeken en deuren was gebarricadeerd moet ons, mannen, toch wel kunnen raken en tot nadenken stemmen.
Want om dit obscurantisme eeuwenlang te kunnen onderhouden, heeft het mannelijke geslacht alles uit zijn culturele en religieuze kasten moeten halen: geboden, verboden, regels, rituelen en wetten. En in uiterste gevallen de scherpte van het mes en van de geworpen steen of de vlammen van de brandstapel.
Er is een lange weg afgelegd sinds vrouwen uit de duisternis begonnen te stappen om het licht van hun bevrijding tegemoet te treden.
Liggen die duistere tijden eindelijk ver achter ons? Stel dan die vraag aan die twee vrouwen die een halve revolutie in de Indiase deelstaat Kerala hebben veroorzaakt. Maar dan alleen onder woedende mannen. Schuimbekkende tirannen die niet konden verkroppen dat die twee vrouwen hun hindoeïstische Sabarimala-tempel (legaal) waren binnengegaan. In hun mannenogen is de vruchtbare vrouw onrein. Niet als het gaat om hen aan hun seksuele gerief te helpen of hun zonen te dragen overigens. Ik zocht op het internet naar de naam en het gezicht van deze twee heldinnen. Ik kon niet zo snel iets vinden. Misschien was dit omwille van hun eigen veiligheid.
Vrouwenhel
Het gezicht dat afgelopen weekeinde wel regelmatig langs kwam, was dat van de 18-jarige Saudische Rahaf Mohammed Alqunun. Ze had zich in haar hotelkamer in Bangkok opgesloten en stuurde wanhopige berichten de wereld in, met behulp van haar smartphone. Ze was haar land ontvlucht waar ze zou worden uitgehuwelijkt. Ze had ook haar geloof afgezworen, beweerde ze. Bij terugkeer, zei ze, zou ze door haar familie worden omgebracht. Maar ook al zou dit overdreven zijn, geef deze adolescent eens ongelijk niet terug te willen keren naar de Saudische vrouwenhel?
Ze had zich in haar hotelkamer in Bangkok opgesloten en stuurde wanhopige berichten de wereld in, met behulp van haar smartphone
Onder druk van de gealarmeerde publieke opinie zagen de Thaise autoriteiten maandag af van hun plan de jonge Rahaf naar haar land terug te sturen. We leven gelukkig op een continent waar vrouwen rust en vrede wordt gegarandeerd, waar andere normen en waarden gelden. Of toch niet helemaal?
Maandag was het precies vier jaar geleden dat bijna de gehele redactie van het Franse weekblad Charlie Hebdo door twee jihadisten werd uitgeroeid. Op die fatale redactievergadering ontbrak die dag de Charlie-journaliste Zineb El Rhazoui. Ze is sindsdien een van de meest beveiligde personen van het land. Naar aanleiding van de moord op de Franse journalisten schreef ik in de Verdieping een lange analyse met als titel ‘We onderwerpen ons niet’.
Vorige maand in een tv-praatprogramma zei Zineb El Rhazoui iets in die trant maar in omgekeerde vorm: ‘Islam moet zich aan kritiek onderwerpen, ook aan humor, aan de wetten van de Republiek, aan het Franse recht.’ Deze woorden ontketenden een vloed van haat en van doodsbedreigingen tegen haar persoon. De beveiliging van Zineb El Rhazoui is nu, vier jaar na de massamoord op haar collega’s, hoger dan ooit tevoren.
Drie keer per week schopt Sylvain Ephimenco in Trouw heilige huisjes omver.