“Ik ben dicht bij het einde geweest”: An (31) schrijft pakkend dagboek over haar zware depressie. En hoe ze uit het dal klauterde

Dat ze eigenlijk altijd al iets melancholisch over zich gehad heeft, bekent ze. Al zo lang ze het zich kan herinneren, eigenlijk. Maar ze ploeterde verder. Want dat doe je nu eenmaal. Al was het maar voor haar man en haar twee kleine dochtertjes.

Tot die dag in januari 2016, toen het niet meer lukte om het masker nog op te houden. “Ik voelde dat ik aan het einde van mijn Latijn was”, vertelt ze. “Ik ging bij mijn huisarts en die gaf me ziekteverlof. Meteen. Ik had te veel van mezelf gegeven en was te lang doorgegaan. Er was niets meer over.”


Hoe ze het gevoel het beste kan omschrijven? “Ik voelde me leeg, wanhopig, er heerste een chaos in mijn hoofd waardoor ik niets meer helder kon zien”, vertelt ze. “Het is een beetje als kleurenblind zijn. Iedereen rond je zegt hoe schitterend alle kleuren toch zijn. Maar jij ziet ze niet.”


Het dreef haar tot op de rand van de afgrond. “Ik heb lang zelfmoordgedachten gehad”, bekent ze. “Op het dieptepunt waren ze er continu. En dat was heel vermoeiend. Mijn geest zocht de hele tijd een uitweg. Dan was ik bijvoorbeeld onderweg met de wagen en zag ik een grote boom langs de weg. En dan dacht ik dat als ik mijn stuur zou omgooien, het allemaal voorbij zou zijn. Ik heb heel concrete plannen gemaakt. Ik ben echt dicht bij het einde geweest.” (lees hieronder verder)

Het deed haar uiteindelijk beseffen dat ze hulp nodig had, want zelf zou ze er niet uitkomen. En haar dochtertjes verdienden een mama. Daarop zette ze de stap naar een psychologe. “Dat was moeilijk en eng, maar er was geen andere optie”, vertelt ze. “Het was heel confronterend toen zij me vroeg wanneer ik me voor het laatst nog eens gelukkig had gevoeld. Ik kon het me niet herinneren. En toen viel het oordeel: ik kampte met een zware depressie. Eindelijk gaf ik het ook aan mezelf toe.”

Het was het begin van de ommekeer. Over een periode van twee jaar klauterde ze langzaam uit het dal. Met vallen en opstaan. In haar boek omschrijft ze op een pakkende manier haar moeizame tocht. Ze leerde de signalen van haar depressie te herkennen en ermee om te gaan. En aanvaardde dat de gevoelens nooit echt volledig weg zouden gaan, maar dat ze die wel een plaats kon geven. “In die twee jaar heb ik meer over mezelf geleerd dan in heel mijn leven samen”, zegt ze daarover.

Wat haar erdoor hielp op de moeilijkste momenten? “Mijn man en mijn twee dochtertjes. Mijn man gaf me de tijd die ik nodig had en mijn meisjes gaven me een reden om door te gaan. Maar ook mijn psychologe, die me hielp in mijn zoektocht, die me het gevoel gaf dat ze me begreep en die zo een enorme steun voor me was. Maar evengoed de medicatie die ik kreeg.”  (lees hieronder verder)

“Verbondenheid was eigenlijk mijn grootste geluk”, schrijft ze ook in haar boek. “Mijn veilige nest, een knuffel, een babbel, een kaartje, een mailtje of een sms’je uit onverwachte hoek: dat waren de lichtpuntjes in al die donkere maanden. Ook mijn collega’s hebben me echt ondersteund toen ik na een half jaar thuis uiteindelijk weer ging werken.”

Vandaag gaat het veel beter met haar. Begin dit jaar nam ze afscheid van haar psychologe en nu staat ze weer op eigen benen. Ze krijgt alleen nog een beetje ondersteuning van haar medicatie. Maar verder doet ze het goed. “De kwetsbaarheid zal er altijd wel zijn, maar ik weet nu dat ik mij nooit meer zo alleen zal voelen”, vertelt ze. “Ik weet nu waar ik terecht kan.”  (lees hieronder verder)

Het inspireerde haar om haar verhaal te doen en het taboe rond depressie te helpen doorbreken. “Toen ik zelf op mijn dieptepunt zat, merkte ik dat openhartige getuigenissen, waardoor je echt kan voelen hoe het is om met een depressie te leven, schaars zijn. Nochtans bieden die het meeste herkenning en troost voor mensen die erdoor moeten. Ze geven ook je omgeving inzicht. Daarom heb ik een dagboek bijgehouden waarin ik omschrijf hoe het voor mij was. Om voor anderen een steun te zijn.”

Wat ze lotgenoten die het licht niet meer zien zeker wil meegeven? “Geef jezelf tijd. Een depressie is niet iets wat in één-twee-drie voorbij gaat. Het is niet iets wat verdwijnt als je gewoon een pilletje neemt of eens lekker lang op vakantie gaat”, zegt ze. “Er is ook niemand die zegt dat je het alleen moet dragen. Er zijn mensen die echt kunnen helpen, ook al geloof je zelf niet dat het gevoel ooit weg zal gaan. Zij geloven er dan wel in voor jou.”

‘Wordt het ooit weer licht?’ verscheen bij Uitgeverij Boekscout en is zowel online als in de boekhandel te koop. ISBN 978-94-022-4895-1. Prijs: 18,99 euro.

Met vragen over zelfdoding kan je terecht op het gratis telefoonnummer 1813 van de Zelfmoordlijn of online op www.zelfmoord1813.be