Straathonden in Cairo worden massaal vergiftigd als de scholen weer beginnen
De straathonden van Cairo zie je vaak hoog op een auto liggen, sereen als het beeld van de hondachtige god Anubis, voor de tombe van Toetanchamon.
De oude Egyptenaren hielden vaak een familiehond en op het doden van een hond stond straf. In het Egypte van vandaag is een hond niet zo gelukkig. Ik zie ze in de hectische straten van Cairo wel eens levenloos in het zand liggen: aangereden of vergiftigd, soms zelfs in brand gestoken.
Uit angst dat de honden hun kinderen iets aandoen, bellen ouders het lokale bestuur als de scholen weer openen, om de dieren uit buurt te halen. Massaal worden ze vervolgens vergiftigd. Het vuilnisbakkenras wordt dan wel mooi baladi genoemd, dat ‘van het land’ betekent, de dieren zijn vooral de plaag van het land.
Kinderen leren hier niet om voor een dier te zorgen, om barmhartig te zijn
Maar aan de rand van Cairo, naast de oude piramides van Sakkara, maakt vriendin Fatouma Mahmoud een klein paradijs voor haar geredde honden. Een jaar geleden werd ze haar appartement uit gejaagd, omdat de buren in de stad haar honden gevaarlijk en onrein vonden. Dat zat volgens hen het bidden in de weg. Onzin, vindt Fatouma: “Toen God de aarde schiep, creëerde hij alles met een reden”, zegt ze. “Honden beschermen ons.”
Fatouma gaf haar baan als manager op en zorgt nu fulltime voor de honden. Inmiddels zijn dat er 186. Maar veel dierenliefhebbers als Fatouma zijn er niet in Cairo. Slechts een handvol dierenasielen in de stad probeert iets te doen voor de miljoenen honden op straat.
Vetgemest
Toch was er deze week online verassend veel steun voor dierenrechten in het land, toen het gerucht ging dat straatkatten en -honden vetgemest aan het buitenland worden verkocht als voedsel. Voetballer Mohamed Salah tweette in protest een foto met zijn twee siamese katten, die tachtigduizend keer werd geliked.
Desondanks kunnen dierenliefhebbers in Cairo nog steeds niet op veel begrip rekenen. Fatouma wordt er vaak van beschuldigd dat ze het asiel alleen heeft om donaties te vangen, terwijl ze met het asiel nauwelijks rond komt. “Het wordt als abnormaal gezien”, zegt ze terwijl ze de honden voert. “Kinderen leren hier niet om voor een dier te zorgen, om barmhartig te zijn.”
Aan de rand van de stad, waar het asiel staat, is dat anders. ’s Avonds stappen we in de tuktuk en rijden we door kleine straatjes, waar het wasgoed buiten hangt en we door de open deuren families rond kaarslicht zien zitten. Een man geeft in een zijstraat zijn ezel te eten, waterbuffels lopen traag voorbij. Langs sloten vol kleine kikkers strijken vogels neer.
Als we bij vriend Hamdun stoppen om wat te eten, komen een paar nieuwsgierige kittens naar beneden de trap af. “Die heeft hij van straat geplukt om te verzorgen”, vertelt Fatouma terwijl Hamdun de kittens een stukje kip toewerpt. “Terwijl hij en zijn gezin niet zoveel hebben. Dat bedoel ik met barmhartig.”
Uitdijende metropolen bieden een groeiend deel van de wereldbevolking onderdak. Hoe houden de mensen het daar leefbaar? Trouw-correspondenten doen wekelijks verslag uit hun eigen megastad. Lees hier meer afleveringen uit het dossier.
Lees ook:
Vooruitgang in Peking is een dichtgemetselde winkeldeur
Het duurde even voor ik het doorhad, maar vlakbij mijn huis, om de hoek, ligt een van de handigste winkelstraten van Peking. Van kleermaker tot groenteboer, van fietshersteller tot elektronicazaak: wat je ook nodig hebt, het is er te vinden.