De tien mooiste Nederlandse wielerprestaties van 2018

1. Dumoulin tweede in de Tour.
Nee, geen zege op de eerste plaats. Maar kom zeg, een tweede plaats in de Tour de France. Dat was even geleden. Zo dicht bij de eindwinst in de grootste wielerkoers ter wereld was een Nederlander al sinds Steven Rooks in 1988 (tweede achter Pedro Delgado) niet meer geweest. Geel in Parijs, het kán echt de komende jaren, zo bewees Tom Dumoulin die na winst in de afsluitende tijdrit op 1.51  minuut als tweede eindigde achter eindwinnaar Geraint Thomas. Dat besef , het was misschien nog wel het beste wielernieuws van 2018.

2. Het wereldvoorjaar van Terpstra
Na Adrie van der Poel in 1986 waren we al bijna vergeten dat het nog kon, een Nederlander als winnaar van Vlaanderens Mooiste. Maar Niki Terpstra (wie anders?) herinnerde de Nederlandse wielerfan er met een fijne solo over die kasseien en muren tussen Gent en Brussel nog eens aan dat flandriens soms ook boven Antwerpen geboren worden. Terpstra, die volgend jaar Quick-Step inruilt voor het Franse Direct Energie, draaide sowieso een briljant voorjaar. Voor de Ronde won hij ook al E3-Harelbeke en Samyn. En onlangs nog zwaaide hij na weer een wereldtitel op de ploegentijdrit af met een tweede plaats in Parijs-Tours.

3. Dumoulin tweede in de Giro
Tom Dumoulin startte als uittredend winnaar en greep meteen weer de roze trui bij de openingstijdrit in Jeruzalem. Verloor die trui een dag later na een massasprint in Tel Aviv, maar bleef drie weken lang tweede staan in het algemeen klassement. Zo constant als een Zwitsers uurwerk, maar op de wonderbaarlijke wederopstanding van Chris Froome had de Limburger van Sunweb geen passend antwoord. Strandde na bijna 90 uur fietsen op slechts 46 seconden van een tweede roze trui op rij. Een bevestigende prestatie waar hij in Rome zelf heel trots op was na een krankzinnige ronde waarin hij sterk bleef tot het einde. ,,Ik heb alles goed gedaan en uiteindelijk is er eentje beter, daar heb ik vrede mee.’’

6. De wegtitel van Van der Poel
Hij schijnt een veldrijder te zijn. En anders wel mountainbiker. Maar op de weg vindt Mathieu van der Poel ook wel zijn weg. Wat te denken van dat bijzondere Nederland kampioenschap. Startte in zijn eigen Hoogerheide tegen de grote blokken van Lotto-Jumbo, Sunweb en Roompot eigenlijk maar met één ploeggenoot: zijn broer David. Was heel de dag in beeld, overal bij betrokken. En wie won na 221 kilometer de sprint van de kopgroep? Van der Poel, crosser in bezit van de belangrijkste Nederlandse wegtrui. Voltooide nog een prima hattrick door na zijn titels in het veld en op de weg ook nog even Nederlands kampioen op de mountainbike te worden.

7. Poels, de meesterknecht die een eigen kans in Parijs-Nice miste
Loodste gewoon weer even Chris Froome naar het roze en Geraint Thomas naar het geel, maar reed zelf ook niet onaardig in de rondte dit wielerjaar. Wout Poels kende betere seizoenen, maar won zelf gewoon zijn wedstrijdjes. En wat voor koersen. Zelfs een tijdritzege in Parijs-Nice. Ja, ook tegen de klok rijden heeft de Limburger geleerd bij Team Sky. Rukte met zijn tijdritwinst op naar de tweede plaats in het algemeen klassement achter Luis Léon Sanchez en leek een uitstekende kans te maken op de eindzege, tot die val… Een schuiver in de finale van de zesde rit naar Vence. Sleutelbeenbreuk. Opgave. Weg kans op een grote zege.

9. De groei van Oomen
Grootste rondetalent van Nederland. Heel de Giro knechten voor Tom Dumoulin en dan zelf nog negende worden in het klassement, op je 22ste. Sam Oomen, nu 23 jaar, kende een prima 2018. En niet alleen in de sterke Ronde van Italië. Was dertiende in Parijs-Nice, twaalfde in Luik-Bastenaken-Luik, negende in de Ronde van Polen, pakte nog zilver mee met Sunweb bij het WK ploegentijdrit en werd in Innsbruck na 252 kilometer ook nog veertiende in de wegrit. Man voor de (nabije) toekomst. Volgend jaar maar met Dumoulin mee naar de Tour de France. Het is de hoogste tijd.

10. De strijdlust van Mollema
Natuurlijk hoort Bauke Mollema ook in deze lijst. Een ritje in de Coppi e Bartali en de GP Beghelli, tweede in de Classica San Sebastian, Mollema won al mooier. Maar wat heeft het wielerpubliek genoten van zijn aanvalslust. Reed ontelbaar veel kilometers voorop in Tour en Vuelta. Was derde in Carcassonne, vierde in Bagnères-de-Luchon, zevende op de Mur de Bretagne en in de Vuelta tweede in Roquetas de Mar en tweede op La Covatilla. Mocht volledig verdiend na de Ronde van Spanje ook de Premio de la Combatividad mee terug naar huis nemen. De bokaal voor meest strijdlustige renner van de Vuelta, een prijs waarmee zijn hele seizoen is samen te vatten.