Die strenge islam infecteert nu onze Amsterdamse scholen
IS is een ongeneeslijk, godsdienstig virus dat zich in je geest nestelt. Je wordt er blind, moordlustig en suïcidaal van. Die twee jongens van vijftien in de Indische Buurt die voor IS werden geronseld, zijn hoe je het ook bekijkt daarom voor het leven verpest.
Je kunt die kinderen gevangen zetten, maar dan rotten ze door. Je kunt ze vrij laten, maar dan zoeken ze hun bondgenoten weer op, want waar moeten ze anders heen?
Die jongens dragen een kort verhaal met zich mee dat tragisch zal aflopen.
Ik vraag me wel eens af in hoeverre je dit soort jongens aan iets schuldig kunt achten. Op die leeftijd had ik ook gewelddadige revolutionaire fantasieën; mijn ego paste in een speldenknop, naast mijn zelfvertrouwen.
Maar als ik een held werd, zouden alle meisjes uit 4A verliefd op me worden, inclusief Zij Die Ik Wilde En Voor Wie Ik Gedichten Schreef. Als ik voor haar katholiek, protestant, boeddhist of wat dan ook had moeten worden, had ik het gedaan. Ik ben er maar net aan ontsnapt.
Voor wie zouden die jongens het doen?
Hun leider is een jongen van 27 jaar die zich Abu Bakr noemt - een beetje kinderachtig om jezelf naar de grootste leider te noemen - maar eigenlijk Mounim A. heet en in de Jordaan woont. Hij raadde de jongens aan een vrachtwagen te pakken en de mensen omver te rijden. "Dat is je plicht."
De advocaat van deze Mounim vindt hem uiteraard een lieve schat, die keurig elke dag naar zijn werk gaat, tot op heden nog geen strafblad heeft en eigenlijk onmiddellijk op vrije voeten moet worden gesteld omdat hij in feite niets strafbaars heeft gedaan.
(Grappig is dat, terwijl advocaten steeds minder geloofwaardig worden, hanteren ze een steeds hoger uurtarief.)
Wat interesseerde onze amateur Abu Bakr in IS? De 'levensstijl'.
Ik probeer me wel eens een voorstelling te maken van dat bestaan, en ik geloof dat het nog het beste te vergelijken is met het leven in een concentratiekamp. Maar dan vrijwillig.
Je zit tot je dood gevangen in duizenden regels waarvan de aantrekkelijkheid is dat je geen tijd meer overhoudt om zelf te denken. Regels zijn belangrijker dan onderwijs, belangrijker dan vrijheid, belangrijker dan wat dan ook.
Die strenge islam infecteert nu onze Amsterdamse scholen.
Wat we daartegen kunnen doen? Vooral dingen die niet mogen.
Theodor Holman (1953) is columnist, schrijver, televisie- en radiomaker. Elke dag, uitgezonderd zondag, lees je hier zijn column. Lees al zijn columns terug in het archief.
Reageren? t.holman@parool.nl
Mijn ego paste destijds in een speldenknop, naast mijn zelfvertrouwen