Feest! Nationale Pechtold-uitzwaaidag!
Alexander Pechtold was natuurlijk al een ‘dead man walking’, maar morgen is het dan zo ver. En wat een indrukwekkend decor voor een staatsman om af treden: de Brabanthallen in Oeteldonk!
Ik was op 20 maart 1983 voor de eerste keer en tevens de laatste keer in de Brabanthallen want ik moest met een piepjong vriendinnetje mee naar het definitieve afscheidsconcert van Doe Maar. Ik droeg roze-groene gympies en een button met Henny Vrienten want je moet toch wat om zo’n bakvis in bed te krijgen. Overigens werd ik een paar jaar daarna kutzwager van Henny. We frequenteerden dezelfde kroeg in Amsterdam, aan de Vijzelstraat, en we hadden kennis aan dezelfde barkeepster. Meer kan ik er op dit moment niet over kwijt want alle betrokkenen leven nog. Sterker nog: Henny Vrienten treedt nog steeds op met Doe Maar en als ik nu weer een vijftienjarige verloofde zou hebben, zou ik zo weer naar een optreden gaan. Desnoods in de Roda Hal in Kerkrade.
En nu ik het toch over Limburg heb: ik heb met Rob Muntz eens een gevoelig radioportret gemaakt van Johnny Hoes. De opnames vonden plaats in de legendarische Telstar-studio in Weert en die hele hut was behangen met gouden platen van allemaal bekende Nederlandse bands waaronder dus Doe Maar.
Wat deed Hoes nou? Hij kocht tegen afbraakbedragen de rechten van tientallen zieltogende of gestorven bands op, in de hoop dat die ooit weer eens populair zouden gaan worden. Ik meen dat ik hem op 20 maart 1983 bij de uitgang van de Brabanthallen zag staan, in een regenjas en met een afkoopcontractje voor Vrienten cum suis. Terwijl ik dit tik, hoor ik de ouwe Hoes schateren in zijn graf.
Pechtolds legendarische afscheidsspeech
Dat gebakkenluchtcongres van D66 kost overigens veertig euro: alsof je een emmer leegschudt. Ik meen dat ik destijds vijftien guldentjes moest betalen voor Doe Maar, inclusief twee Bossche bollen.
Maar goed, 88.15 gulden is natuurlijk best de moeite waard als je Pechtolds legendarische afscheidsspeech bij mag wonen, van 16.35 tot 17.00 uren.
Ik zie hem er toe in staat zich voor de zoveelste keer op de borst te kloppen over de Klimaatwet.
Eerder die dag vindt er op het congres een zogeheten subsessie plaats met de titel: Klimaatwet & Klimaatakkoord: het groenste regeerakkoord ooit omgezet in daden.
Als ik het goed begrepen heb, gaat dat hele misbaksel van D66 voorlopig niet door omdat het financieel en praktisch niet haalbaar blijkt te zijn. Er dreigde dientengevolge weer een crisis binnen de Judassen-coalitie en als het comfortabele pluche van de Tweede Kamer in het gedrang komt, is Pechtold er als de kippen bij om kroonjuwelen, beloftes en principes bij het oud vuil te zetten.
Ik ga er vanuit dat hij zelf het belang van aftreden niet inziet. Pechtold heeft de afgelopen tien jaar een snoeiharde angstcultuur geschapen en zich omringd met jaknikkers, paladijnen, retenlikkers en sycofanten. Zelfs als een D66-lid ook maar een ietsiepietsie kritiek had op Pechtold, werd hij of zij onmiddellijk uit de banencaroussel geflikkerd. De angst regeerde en regeert. Morgen in de Brabanthallen ook. De spanning zal dan ook te snijden zijn.Daarom zal het aftreden morgen zo moeilijk zijn voor Pechtold. Hij gelooft het zelf niet. Ik moet denken aan de verbaasde koppen van Ferdinand Marcos van de Filipijnen, van Nicolae Ceaușescu van Roemenië en aan José Mourinho als die binnenkort ontslagen wordt bij Manchester United: ‘maar iedereen houdt van mij. Het volk wil mij!’
Pechtold is natuurlijk klein bier in vergelijking met die drie meneren maar het mechanisme is hetzelfde: een narcistische persoonlijkheidsstoornis, volkomen losgezongen van welke werkelijkheid dan ook.
De vraag is niet hoe Pechtold de geschiedenis in wil gaan maar hoe hij daadwerkelijk de geschiedenis in zal gaan. Als Commissaris van de Koning in de provincie Utrecht zal hij nog maar sporadisch de krant halen met lintknippen, zaklopen, koekhappen, een iftartje en andere folklore.
Niemand zal vergeten dat hij alle kroonjuwelen van HAFMO en D66 heeft verkwanseld. Google zal het bouwgrondschandaal in Leiden niet vergeten, noch de privéjet naar de Oekraïne, noch zijn relatieperikelen noch het stuitende gelieg over de kwestie van de twee Armeens kinderen. Niemand zal medelijden met hem hebben want Pechtold heeft al heel lang geen gunfactor meer. Tijdens zijn laatste optreden in de Tweede Kamer werd hij gefileerd en te kakken gezet door Geert Wilders en de ‘privékwesties’. Iedereen zag hoe Wilders de muizenval spande. En ja hoor, Pechtold liep er rechtstreeks in. Er hoefde geen eens een blokje kaas als aas in.
Ooit de lieveling van de parlementaire pers
Het is niet meer voor te stellen dat hij ooit de lieveling van de Nederlandse parlementaire pers was. Maar ach, dat was Frans Timmermans ook. Als er ergens gratis honing uit een aars valt te likken, zijn onze parlementaire hoernalisten er als de mestkevers bij. Het ontbrak er nog maar aan dat de pers niet mee deed aan de schandalige high five na de afronding van de algemene politieke beschouwingen onlangs.
Ik sluit niet uit dat Pechtold zich morgenmiddag om 16.55 toch bedenkt en roept: ‘Ik blijf. En ik doe het voor jullie. En voor het landsbelang.’
Op naar de drie zetels, hoor je de hele Brabanthal dan denken, om daarna toch de handjes aan flarden te applaudisseren.
Ik had het al niet zo op de Nederlandse politiek maar door Pechtold, Ollongren et les autres heb ik er echt een bloedhekel gekregen. Walgelijk opportunisme, met het pluche en de macht als enige ideologie. Bah. Ik ben blij dat Hans van Mierlo dit niet meer mee hoeft te maken.
