Thierry Baudet legt de vinger op een zere plek, maar op de verkeerde manier

Niemand die zich er over opwond vorige maand. ­Alleen voormalig Kamervoorzitter Frans Weisglas viel ­erover. De begrotingsonderhandelingen werden na vier weken zomerpauze hervat. Vier fractievoorzitters meldden zich bij de ontvangstbalie van het ministerie van financiën. De vier heren gingen gezellig met een aantal vertegenwoordigers uit het kabinet een ­begrotinkje in elkaar zetten.

Geen journalist die een van de vier vroeg wat ze daar eigenlijk deden. Of ze als Kamerleden nu ook al de ­uitvoerende macht naar zich toegetrokken hadden. Wat er van hun controlerende taak nog moest overblijven als ze zelf de begroting opstellen. Een lelijk gezicht, noemde Weisglas het. De aanwezige pers vond het niet meer dan normaal. Zo gaat het immers al jaren. Ministers wikken, fractievoorzitters beschikken. Tenzij je de ­minister-president kunt leveren, heeft een fractie te luisteren naar de grote leider.

Schaamteloosheid

Algemene Beschouwingen worden inderdaad een poppenkast op deze manier. Tenminste, als aanwijsbare invloed op het beleid door het debat de lakmoesproef is voor een gezonde vertegenwoordigende democratie.

De schaamteloosheid gaat ver. De gang van zaken rond de 40 miljoen euro extra voor de publieke omroep is daarvan een triest, maar zeer typerend voorbeeld.

Al in augustus werden daarover afspraken gemaakt. Probleem was dat minister Arie Slob niet van plan bleek de daarvoor benodigde miljoenen op zijn begroting vrij te maken. En dus waren we getuige van een droevig ­toneelstukje tijdens de Algemene Beschouwingen. Zou het niet een goed idee zijn, zei Alexander Pechtold. ­Zeker, dat is misschien wel een idee, maar we hebben geen geld, zei Rutte. En dus komt het geld er na de ­motie van de vier voorzitters van de regeringsfracties.

Slecht geacteerd

Het lijkt op een parlement dat zijn zin doordrijft ­ondanks verzet van een kabinet. Dualisme in optima forma. Het is echter een slecht geacteerd toneelspel. 

Is dat nieuw? Dit kabinet is niet minder dualistisch dan vorige kabinetten. Wat wel meer en meer blijkt is dat zelfs de behoefte volledig verdwenen is nog enigszins te verhullen dat ­kabinet en regeringsmeerderheid in het parlement ­volledig samenvallen. Zelfs de pogingen de schone schijn nog ietwat op te houden ­bestaan niet meer. Fractievoorzitters laten zich voor het ministerie van financiën ondervragen over de ­begrotingsonderhandelingen en kijken meewarig ­degene aan die zich afvraagt of er hier niet van ­rolvervaging sprake is.

Voortreffelijkheid

Baudet legde de vinger op een zere plek. Het ­parlementair stelsel begint inderdaad op deze manier sleets te raken. Maar hij deed het op precies de verkeerde manier.

Baudets geloof in eigen voortreffelijkheid zit doeltreffendheid in de weg. Politiek heeft bijzonder weinig met persoonlijke waardigheid te maken, maar alles met het uitwisselen van ideeën en standpunten. Of zaken nu voorgekookt zijn of niet.

Bovendien: hoezeer ook van tevoren vastlag dat deze coalitie nooit de dividendbelasting met rust zou laten, de uitwisseling van argumenten voor en tegen wordt daarmee nog niet waardeloos. 

Lex Oomkes is senior politiek redacteur bij Trouw. Hij schrijft wekelijks een column. Eerdere afleveringen vindt u hier.

Lees ook:

Media laten zich graag voor het karretje van de macht spannen

De enige nog een beetje serieuze kritiek op het beleid van het kabinet die afgelopen dagen te beluisteren viel, kwam van het Centraal Planbureau. Het gaat om een wedstrijdje welles-nietes tussen het planbureau en de minister van financiën over de vraag of dit kabinet de economie te veel aanjaagt met extra overheidsuitgaven.