Direct naar artikelinhoud
150Sander Donker

Het roken op terrassen heeft ook hier z’n langste tijd gehad

Het roken op terrassen heeft ook hier z’n langste tijd gehad

Alles was Zen op het terras van het buurtcafé. Geroer in koffie, geritsel van kranten. Totdat een klein jongetje opeens uitbarstte in erbarmelijk gebrul. Hij was Amerikaans, hoorde ik, toen zijn moeder door de knieën zeeg, zijn schouders vastpakte en met ingehouden woede een preek begon die eigenlijk was bedoeld voor ons, misschien wel voor heel Europa.

‘Ik wéét waarom je gefrustreerd bent, sweetie. Het is de SIGARETTENROOK! Ik snáp het, oké?! Maar we hebben het hier over gehád, en we gingen onze vakantie er niet door laten VERPESTEN!’

Soms voel je de moraal onder je voeten verschuiven. De vrouw was onaangenaam, haar opvoedkundige aanpak heilloos – zoonlief was inmiddels met kopjes gaan gooien. Toch zwenkten alle blikken naar de enige roker, meters verderop, die haastig zijn shaggie uitdrukte, de asbak bedekte met een krant en probeerde niet schuldbewust te kijken.

Nee, het roken op terrassen heeft ook hier zijn langste tijd wel gehad.