Acht weken geleden is het. En nog altijd wordt Joop van Meer er de hele dag aan herinnerd. Komt het niet door de hevige pijnen in zijn hele lijf, dan wel door de reacties die hij nog geregeld krijgt op het heftige verhaal. En hij kan nog steeds niet wandelen, zijn grote hobby. ,,Ik ben nu net in staat om me te redden." Daarom mocht Van Meer deze week naar huis. ,,Maar ik heb geen idee of echt wandelen ooit nog lukt."

Joop van Meer was samen met zijn vrouw Irmgard van Himbergen een stuk aan het lopen door de Groningse natuur toen het fout ging. In het dorpje Nieuw Beerta vielen twee agressieve rottweilers het echtpaar aan. ,,Ze kwamen op me af en ik werd meteen gegrepen. Ze beten in mijn armen en benen en ik viel op de grond. Ik kon alleen maar hard gillen. Ik dacht dat ik het er niet levend vanaf zou brengen", zei de Tilburger eerder tegen deze krant.

Vleeswonden

De eigenaren van de honden belden de hulpdiensten. Die lieten overigens lang op zich wachten: Nieuw Beerta ligt in het buitengebied van Groningen. ,,En ook nog op een weg waar de ambulance niet kon komen. Ze hebben me op een plank naar de ambulance gedragen." In het Academisch Ziekenhuis Groningen werd hij met spoed geopereerd. ,,Ik had vleeswonden in mijn benen en bovenarm. Je kon de spieren zien zitten."

Twee maanden later gaat het 'naar omstandigheden goed'. ,,Na de operatie kon ik vier weken alleen maar in bed liggen. Dat was verschrikkelijk, maar hét gevaar bij hondenbeten is de kans op ontstekingen." Daarom werden de wonden op zijn hele lijf elke dag verzorgd, werd zijn bloed dagelijks gekeurd en kreeg hij 'via een slangetje' antibiotica. ,,Wonder boven wonder heb ik geen ontstekingen opgelopen."

Naar de bakker

Met looprekjes en krukken leerde hij stapje voor stapje opnieuw te lopen. ,,Nog steeds heb ik krukken nodig. Zaterdag ben ik voor het eerst weer naar de bakker gelopen. Na lang trainen kan ik voorzichtig al traplopen. Mijn badkamer thuis zit namelijk boven." Volledig genezen duurt nog altijd lang. ,,Daarnaast zijn mijn wonden nog niet geheeld, dus ik kan bijvoorbeeld nog geen normale schoenen aan." Het doel is nu om te kunnen autorijden en werken. ,,Al is dat echt nog heel ver weg." En recreatief wandelen? ,,Ik heb geen idee of dat ooit nog lukt."

Angst

Lichamelijk is Van Meer dan weliswaar langzaam tot steeds meer in staat, psychisch zit hij sinds de ruim twee minuten durende aanval nog behoorlijk in de knoop. ,,Ik ben erg bang. De angst zit er zonder meer nog in. Als ik over straat loop, kijk ik constant alert om me heen. Hopelijk trekt dat ook nog weg." En Irmgard, Van Meers vrouw? Die kwam er uiteindelijk van af met een wond aan haar dijbeen. ,,Ze is daarvoor behandeld bij de polikliniek en kon een dag later naar huis."

Aangifte

Van Meer wil in dit artikel benoemen dat hij geen standpunt inneemt in de discussie over het al dan niet verbieden van rottweilers. Hij deed dan ook geen aangifte tegen de eigenaren van de honden. ,,Het is niet aan mij om ervoor te zorgen dat iemand vervolgd wordt. Bovendien duurt zo'n strafrechtelijk traject jaren. Dat is in mijn ogen zinloos. Mijn doel was om er via het burgerrechtelijk traject voor te zorgen dat de eigenaren aansprakelijk werden gesteld voor de aanval van hun honden. Dat is gebeurd."

De rottweilers zijn vlak na de aanval toch afgemaakt. Dat gebeurde nadat de beesten ook een hondenpsycholoog, die hun gedrag moest keuren, aanvielen. Hij liep een slagaderlijke bloeding op.