AD - geeft geen sterren
Judas is een echt tekststuk. In de (voortreffelijke) bewerking van Sophie Kassies spelen Renée Fokker (Astrid), Margot Dames (Sonja), Trudy de Jong (moeder Stien Holleeder) en Sam, de dochter van Astrid, bewonderenswaardige en geloofwaardige rollen.
Ze weten de aanvankelijk benauwende, later uiterst beklemmende atmosfeer op te roepen van een broer die, voorafgaande aan zijn recentste arrestatie in 2014, het gezin Holleeder onmetelijke angst aanjaagt met zijn dwingende aanwezigheid, dag en nacht alom.
Fokker speelt een Astrid van vlees en bloed, die wanhopig laveert tussen ratio en emotie, tussen twijfel en daadkracht. Dames vertolkt de oudste zus Sonja (in haar naïviteit de tegenpool van Astrid) die aanvankelijk nog hangt aan de rafelige familieband met broer Willem. Trudy de Jong maakt van moeder Stien een geloofwaardige, bij tijd en wijle geestige Mokumse. Eva van de Wijdeven houdt als Astrids dochter de meeste afstand en zorgt voor een prettige objectivering van het gezinsdrama.
De Volkskrant - drie sterren
"Het ontroerendst zijn de pijnlijke confrontaties tussen moeders en dochters. Die werken op toneel beter dan de monologen waarin veel moet worden verteld. Wanneer Astrid memoreert hoe ze vreesde oog in oog te staan met een huurmoordenaar, verliest die mededeling de beklemming die de passage in het boek wel heeft. Ook ontbeert haar karakter nog wat Holleeder-venijn; Astrid zegt niet voor niets het meest op Willem te lijken."
"Desondanks maken de vier actrices er binnen deze beperking een sprankelende voorstelling van. De Jong (in de try-outfase geveld door een nierbekkenontsteking) is even grappig als kordaat. Bij Van de Wijdeven voel je een peilloos verdriet. De alerte Dames is nerveus met pillen in de weer. En Fokker maakt Astrid zo normaal mogelijk in een abnormale situatie. En dat in een decor dat bestaat uit een gestaag groeiende verzameling grafkisten. Tikje overdreven."
NRC - twee sterren
"De dreiging die over hun levens hangt, gaat gepaard met veel herhaling, veel gevloek en veel geschreeuw. Er wordt voortdurend over gepraat, maar zichtbaar of invoelbaar wordt die dreiging niet."
"Dat manco teistert de voorstelling ook bij de volgende stappen die Astrid neemt: als ze besluit dat het genoeg is en dat ze met de politie wil praten, als ze zich daarvoor schaamt en als ze ten slotte daadwerkelijk gaat getuigen. Nooit gunt regisseur Johan Doesburg zijn acteurs de tijd om emotionele momenten te laten bezinken. Als de moeder, gespeeld door Trudy de Jong, met een mengeling van liefde en afkeer concludeert dat je „ook om een valse hond kan janken”, praat Astrid er meteen overheen."
Het Parool - geeft geen sterren
"Kassies schreef een script dat vooral op de anekdotiek zit: het voortdurende geteister van Willem Holleeder, dat uiteindelijk leidt tot de getuigenissen van Astrid en Sonja, komt in dienstbare, reflecterende scènes voorbij, strak en vlot gemonteerd door regisseur Johan Doesburg - maar zonder ruimte voor sluimerend onheil. Ondertussen vullen steeds meer doodskisten de toneelvloer (een nogal obligaat toneelbeeld van Tom Schenk)."
"Per saldo kijken we vooral naar scènes tussen vier vrouwen die weliswaar zo nu en dan eens een meningsverschil hebben, maar uiteindelijk de hele tijd toch behoorlijk gelijkgestemd zijn - en dat is voor een theatervoorstelling toch wel problematisch."