Geen lusletters meer in de basisschool: wat doen wij onze kinderen aan?

Vorige week was de eerste ouderavond van het schooljaar. ’s Avonds ging ik met een brok in mijn keel slapen. Nog steeds met een licht ontredderd gevoel en tamelijk droef werd ik de volgende ochtend wakker. Ik overdrijf niet. Voor het eerst sinds mijn dochter naar school gaat (ze zit nu in groep drie) heb ik twijfels. De kleuterklassen waren prima, maar nu het echt gaat beginnen, slaat de angst me om het hart.

Er is iets aan de hand met onze scholen, letterlijk aan de hand: die hand zal niet meer leren woorden netjes aan elkaar te schrijven. Geen lusletters meer. Geen krullen.

De basisschool van onze dochter heeft met ingang van dit jaar besloten om dat alles af te schaffen. De kinderen zullen voortaan alleen nog blokletters geleerd krijgen. Niet alleen in groep drie, maar in alle klassen tot en met groep acht.

Want, zo werd me verteld op de ouderavond, dat is alleen maar verwarrend. Teveel voor het kinderbrein.

Handschrift

Op het alomtegenwoordige beeldscherm worden de woorden toch ook niet aan elkaar geschreven? Het toetsenbord van de computer bestaat toch ook uit blokletters? Kinderen zullen sowieso in hun leven nauwelijks meer met de pen schrijven. Dus waarom zou je hen nog vermoeien met het aanleren van een schrijfwijze die toch passé is?

We gaan een toekomst tegemoet waarin niemand meer fatsoenlijk met de hand kan schrijven.

De afgelopen week sprak ik een jongeman wiens vriendin, een twintiger, nu al niet goed meer met de hand kan schrijven. Ze is het niet gewend. Alles gaat normaliter met de computer.

Hoe zit het met rekenen op school? Ook daar heeft de (reken)computer een flink deel overgenomen. En iedereen weet dat sinds die is geïntroduceerd de rekenprestaties van de leerlingen flink zijn verminderd.

Lezen dan? Ook dat wordt steeds minder. Kinderen hebben geen tijd meer om te lezen. En ook niet de aandacht trouwens. Oorzaak: ze zitten achter de computer, vlogs te kijken.

We moeten met de tijd mee. En de computer is de toekomst. Zegt men dan. Er is niets aan te doen. Het heeft geen zin om nostalgisch achterom te kijken. We zijn nu eenmaal afhankelijk van de computer. Wen er maar aan!

Tijden veranderen

Daarom ben ik in de rouw. Het is misschien irrationeel, ik geef het toe. Tijden veranderen en wij veranderen mee. Of we het nu leuk vinden of niet.

Maar de gedachte dat mijn dochter over een paar jaar van de basisschool afkomt en dan maar een beetje kan lezen en rekenen en alleen in blokletters kan schrijven, maakt me heel verdrietig.

Eind jaren zeventig zat ik in een plaatsje buiten Londen op de lagere school. Het was bepaald geen elite-school. Integendeel. Maar directeur en onderwijzers waren zo bevlogen en zo goed in hun vak, het hele onderwijssysteem was zo gericht op uit het kind halen wat erin zit, dat die school me vleugels heeft gegeven. Met een vulpen en schriften. Ik heb er perfect leren lezen, schrijven en rekenen. En daar pluk ik mijn hele leven nog de vruchten van.

Wat doen wij onze kinderen aan?

Naema Tahir is jurist en schrijver. Voor Trouw schrijft ze om de week een column. Eerdere afleveringen vindt u hier.