Spring naar de content

Albufeira: seksvakantie Eritrese asielzoeker liep uit de hand

Meneer Ibrahim Salem uit Eritrea woonde nog geen maand in Albufeira toen hij besloot een dakloze vrouw van 67 te verkrachten en te slopen, midden op de belangrijkste verkeersader van het Algarviaanse Benidorm: de Avenida de Liberdade. Op het lokale nieuws zag ik beelden van de 38-jarige dader, lachend, in een fleurige lichtblauwe bermuda en gezellig op slippers. De vrouw ligt een week later nog steeds op de intensive care, zo hard had meneer Ibrahim Salem op haar schedel ingebeukt. Meneer Ibrahim Salem was pas eind oktober met 15 andere migranten via Italië naar de Algarve gekomen

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Arthur van Amerongen

Op de lokale radio hoorde ik al snel een discussie of deze gruwelijke zaak wel in de media had moeten komen want verkrachting en poging tot moord op een dakloze, bejaarde vrouw in het hart van Albufeira straalt slecht af op het toerisme. Ik dacht nog: stel je voor dat de dader christelijk was geweest! Wat had dat slecht afgestraald op de orientaals-orthodoxe kerk!

De Correio da Manhã, de Portugese gezondverstandkrant, zat er echter al boven op en publiceerde tot in de kleinste details over de zaak. Het betrof een heterdaadje: de vrouw lag volledig naakt en onder het bloed in een portiek, de dader stond nog met zijn bermuda op de slippers na te genieten.

De vluchtelingenproblematiek bestaat nauwelijks in Portugal. Eerder zouden er 1500 Syrische vluchtelingen naar Lissabon komen maar die vonden Portugal veel te armetierig en vooral niet chic genoeg. Bovendien was het Portugese onderwijs abominabel (met name de studierichting ruimtevaarttechniek in Lissabon schoot zwaar te kort), waren er te weinig moskeeën en vonden ze bacalhau vies. And last but not least zaten de Portugezen de hele dag maar wijn en spiritualiën te slobberen op de ongezellige terrasjes aan de Taag. De Syriërs wilden daarom liever naar Duitsland en zo geschiedde.

Eerder speelde hier de kwestie van Fuseta, een schattig, piepklein vissersdorpje tussen Olhão en Tavira. Er is een heel klein, gezellig familiestrandje dat in de volksmond het armenstrandje heet. De pontjes die naar het schitterende eiland tegenover Fuseta varen, kosten namelijk rond de drie euro op en neer en dat vinden Portugese toeristen nogal begrotelijk (leuk detail: de pontjes voeren vroeger tussen het Centraal Station en Amsterdam-Noord).

Een of andere bijgoochem op een of andere ministerie in de Portugese hoofdstad had in zijn onnavolgbare en oneindige wijsheid besloten (en vermoedelijk in ruil voor promotie en een zakje geld uit Brussel) dat er midden in Fuseta een paar honderd vluchtelingen moesten komen, in een kampement.

De bevolking kwam meteen in opstand. Honderden mohammedaanse testosteronkansjongeren uit Afghanistan, Pakistan, en Noord-Afrika die nog nooit een streepje vrouwenbloot hebben gezien en die de godganse dag tussen de zonnebadende en zeer preutse Portugese vrouwen heen en weer paraderen: there goes the neighbourhood. Het toerisme zou binnen een week volledig naar de gallemiesen zijn. In Nederland zouden de bewoners van Fuseta onmiddellijk worden uitgescholden voor harteloze facisten, door Freek de Jonge, Geert Mak en een of andere soapie waar nog nooit iemand van gehoord heeft. En dat terwijl de Portugezen te boek staan als het meest gastvrije volkje van Europa. Overigens ben ik tijdens de Fuseta-perikelen gebeld door de plaatselijke Vrijmetselaarsloge vanwege mijn status als Oriëntalist. Of ik lijsttrekker wilde worden van Leefbaar Fuseta. Dat was best aanlokkelijk want ik mocht dan het hele jaar gratis eten in restaurant In de lachende Stokvis, aan de Praça da República. De eigenaar is namelijk de zoon van Zé, de Vénérable Maître van de plaatselijke loge.

Een schootsvel en witte handschoenen staan mij beeldig maar ik moest Zé teleurstellen. Ik schreef hem met pijn in mijn hart: laat mij maar stukkies schrijven, vriend.

Los van het mooie weer en het vrijwel volledig ontbreken van het migrantendebat is er nog een reden om in de Algarve te wonen: wij kennen het fenomeen Anja Meulenbelt niet. Die had namelijk meteen geschreven dat het hier etnisch profileren betrof. Meneer Ibrahim Salem is immers mohammedaan en zwart en Afrikaan. Vermoedelijk had de dakloze bejaarde vrouw geen respect getoond voor de mores van de vrome man en het min of meer uitgelokt. Zo gaan wij niet met elkaar om!

Onderwerpen