Zaak Lili & Howick: De dubbele moraal van Nederland over asielpraktijk

De manier waarop dit tot stand kwam, heeft veel weg van een kermis. Vrijdag nog zei verantwoordelijk staatssecretaris Mark Harbers (asiel) zijn hand niet over zijn hart te willen strijken. De zaak is acht keer juridisch beoordeeld, met telkens als uitkomst: Armenië is een veilig land. Tot aan de hoogste rechter is de zaak bekeken en daarbij zijn – in weerwil van wat de Kinderombudsman beweert – ook de kinderrechten meegewogen. 

Maar toen coalitiepartijen onder druk van hun achterban een andere oplossing wilden en nadat de politie zaterdag het publiek had opgeroepen uit te zien naar de twee kinderen die waren gevlucht, ging hij alsnog overstag. Had het dan twee weken geleden gedaan, nadat de Raad van State uitspraak deed. Dat had een hoop stress bij de kinderen gescheeld.

Tegelijkertijd is er veel selectieve verontwaardiging over Harbers. Een ruime meerderheid is voor strenge asielregels. Maar zodra de consequentie van die regels een gezicht krijgt, willen we dat er een uitzondering wordt gemaakt. Want Lili en Howick mogen nu blijven, maar geldt dat dan ook voor die tientallen andere kinderen die zijn uitgeprocedeerd en die niet zo veel publiciteit hebben gekregen? Of voor de uitgeprocedeerde illegalen die in Amsterdam huizen kraakten? 

De weinig verheffende vertoning van de afgelopen weken legt eens te meer de zwakte van ons asielsysteem bloot. ,,Zie je wel, je moet altijd blijven doorzetten’’, is de boodschap. Wie zich aan de regels houdt en terugkeert naar het land van herkomst, is dus eigenlijk dom. Wie de boel bewust voorliegt, zoals de moeder van Lili en Howick, krijgt gelijk. 

De twee kinderen zijn onschuldig in deze zaak, maar de asieladvocaten en actievoerders niet. Er is niet veel mis met het uitgangspunt van onze regels, wel met de manier waarop mensen die er misbruik van maken en de procedure eindeloos rekken, worden beloond.