99 jaar na de invoering van het vrouwenkiesrecht draait Aletta Jacobs zich om in haar graf. De Nederlandse vertegenwoordigster van de eerste feministische golf zou zich rot schrikken als ze ziet wie nu de boventoon voeren in het Westerse emancipatiedebat. Met afgrijzen zou ze het lijstje van The Guardian lezen, dat acties voorschrijft die je als man kunt doen om vrouwen beter te behandelen. Nummertje 4 draagt op: 'Als je een andere man een vrouw hoort onderbreken, zeg dan: ‘Hey, ze was iets aan het zeggen!’.' Alsof vrouwen niet voor zichzelf op kunnen komen, maar geholpen moeten worden door een man in de omgeving. De beweging die begon als assertief en strijdlustig vervalt steeds vaker in slappe slachtofferhulp.

Dit heeft grote gevolgen in het Westen. In Groot-Brittannië identificeert slechts 7% (!) zich nog als feminist, zo blijkt uit een groot onderzoek van kwaliteitskrant The Telegraph. Het gênante is dat uit hetzelfde onderzoek blijkt dat het merendeel van de bevolking wel gelijkwaardigheid tussen mannen en vrouwen nastreeft. Huh, is dat niet precies de definitie? Eigenlijk wel ja, maar de term heeft zich losgezongen van haar betekenis. Dat kan maar één oorzaak hebben: de mensen die de boventoon voeren in het emancipatiedebat zijn geen juiste representatie van de stroming.

Wat doen de nepfeministen dan precies verkeerd? Ten eerste verwarren ze gelijkwaardigheid met gelijkheid. Ze denken ten onrechte dat feminisme ervoor moet zorgen dat de vrouw zich precies zo gedraagt als de moderne man. Op elk vlak moet er gelijke vertegenwoordiging zijn. In de top van het bedrijfsleven bijvoorbeeld, ongeacht het feit dat Nederlandse vrouwen gemiddeld ruim 20% minder uren maken dan mannen. Daarmee werken ze trouwens het minst van alle vrouwen in Europa.

Zoals Barbara Baarsma in het Financieel Dagblad schreef, 'Er is geen glazen plafond, maar wel een plakkende werkvloer, betegeld met kleine deeltijdbanen.'. Met een deeltijdbaan kom je nu eenmaal niet aan de top, want een rollende steen vergaart geen mos. Veel Nederlandse vrouwen wíllen simpelweg niet fulltime. Daar kun je veel van vinden, maar je kunt het niet buiten beschouwing laten in debatten over quota. Het doel van feminisme is niet om van de vrouw een man te maken, maar ervoor te zorgen dat je geslacht je keuzes en mogelijkheden niet beknot.

Ten tweede is de nuance ver te zoeken. We schreven eerder al dat we dat dit jaar weer zagen bij het thema van de Boekenweek, ‘De moeder de vrouw’. Journalisten stonden direct op hun achterste poten. Het idee dat je het over de vrouw als moeder kan hebben, zonder haar te identificeren als niets meer dan dat, ontglipte hun. Schrijver Jonathan van het Reve vatte de denkfout pakkend samen in een stuk in de Volkskrant: ‘Alsof het thema Duitsland (Boekenweek 2016) het bestaan van Frankrijk ontkende.'

Daarnaast is er vaak sprake van hypocrisie en tegenstrijdigheden in het gedrag van de nepfeminist. Zangeres en modern vrouwenboegbeeld Beyoncé is daar een goed voorbeeld van. Ze zette bij een optreden in koeienletters 'feminist' op het scherm achter haar, maar ondertussen verdiende ze bakken met geld over de rug van arme vrouwen in Sri Lanka, die welgeteld 64 cent per uur kregen. Elitair nepfeminisme. Who runs the world? Girls (with money). Ben benieuwd wat Mary Wollstonecraft ervan zou vinden - zulke arbeid lijkt mij een redelijke vindication of the rights of woman.

Als laatste wordt door de nepfeministen structureel niet het volledige verhaal verteld. Zo gaat het altijd over een 'gender pay gap' van rond de 20% alsof dit puur het gevolg is van discriminatie jegens vrouwen, niet van eigen keuzes. Bij dit café bijvoorbeeld, waar mannen 18 cent per euro meer moeten betalen dan vrouwen. Het grootste gat van de loonkloof wordt echter niet geslagen door discriminatie, maar door variabele als - ja hoor - de wil om fulltime te werken. De consultants van Korn Ferry corrigeerde voor deze variabelen en deden onderzoek in meer dan honderd landen; de gecorrigeerde loonkloof bedroeg 2%. Volgens het CBS is het in het Nederlandse bedrijfsleven 7%. Dat is absoluut nog steeds kwalijk, maar het feminisme verliest haar geloofwaardigheid door de cijfers constant verraderlijk te framen.

Begrijp me niet verkeerd: dit is geen klaagzang over het feminisme. Sterker nog, ik zie mezelf als feminist - in de juiste definitie. Juist daarom vind ik het zonde dat de stroming die legale abortus bezorgde in 1981 bloedende is. Er zijn de afgelopen decennia grote stappen gezet. Mijn moeder ging op haar 16e nog met knallende ruzie het huis uit omdat haar vader studeren niets voor meisjes vond - dat zou nu niet snel meer gebeuren. Maar feminisme is nog steeds nodig. Niet voor quota, maar voor een langer vaderschapsverlof. Niet om te protesteren tegen het thema van de Boekenweek, maar om een vuist te maken tegen het seksueel geweld waar 22 procent van de vrouwen mee te maken hebben. Om nog maar te zwijgen over de 'grab 'em by the pussy' uitspraken van Agent Orange. Om iets voor de maatschappij te betekenen, zal het feminisme bovengenoemde afdwalingen moeten afstoten. Alleen dan zullen meer mensen - ook mannen - zich identificeren met de beweging. Die huidige 7% zou Aletta Jacobs de haren ten berge doen rijzen.