Het alternatief voor politici: grassroots leaders of maatschappelijke belangengroepen (economist.com)

(Google Translate, mogelijk dus wat foutjes hier en daar) vertaald artikel:

Winston Churchill beweerde beroemde dat van alle menselijke kwaliteiten moed de meest gewaardeerde was, omdat het alle anderen garandeerde. Hij had gelijk. Moed - morele moed - is de metgezel van groot leiderschap. Geen enkele politicus kan ooit als uitzonderlijk worden beschouwd, tenzij hij of zij het in schoppen had. En historisch gezien zou er geen sociale vooruitgang zijn geweest, als niet voor de aanwezigheid van specifieke mensen die dissent en breken van door kudden geïnspireerde verdenking en angst.

De moed is op zijn best zelfopofferend, niet-gewelddadig, bescheiden en gebaseerd op universele principes - en immens krachtig. Denk aan Mahatma Gandhi of Martin Luther King Jr. Helaas is moed ook zeldzaam: denk opnieuw aan Gandhi of MLK. En gevaarlijk: beide mannen werden vermoord.

Kijk nu naar de politici van vandaag. Ten eerste degenen die zoveel aandacht van de nieuwsmedia nemen: de Trumps, de Orbans, de Salvinis. Graag worden gezien als de viriele leiders van hun respectieve landen; graag hun imago opblazen door migranten en vluchtelingen, de meest kwetsbaren in de samenleving, schade te berokkenen. Als daar moed voor is, zie ik het niet. Autoritaire leiders, of gekozen leiders die ernaar neigen, zijn pesters, bedriegers, egoïstische lafaards.

Als ze in aantal toenemen, komt dat omdat (met uitzonderingen) veel andere politici middelmatig zijn. Ook zij zijn gefocust op hun eigen imago, de ijdelheden verbonden aan protocol en herverkiezing. Te druk met zichzelf, of te bang om op te staan ​​tegen demagogen en anderen, schijnen ze te schuilen in de veiligheid van stilte en geschud papier. Alleen als ze het openbaar ambt verlaten, spreken sommigen op en ontdekken ze hun moed vrij laat. Velen komen en gaan; niemand merkt het echt.

Als gevolg hiervan zijn te veel topconferenties en conferenties tussen staten gemartelde aangelegenheden die niet diepzinnig zijn, maar vol vakjargon en vermoeiende clichés zijn die, in één woord, zinloos zijn. Wat afwezig is, is een oprechte wil om samen te werken, hoewel iedereen zal beweren - opnieuw, onder het licht en op de camera - dat ze zich er volledig voor inzetten om dat te doen. De systemen voor staten om collectief op hogere niveaus te handelen bij het nastreven van oplossingen, zijn ontbindend. Er zijn overal aanwijzingen dat we ernaar uitkijken om te kijken.

Takfirisme bijvoorbeeld, de ideologie die Al-Qaida verankert, Jabhat al-Nusra (een afstammeling van Al-Qaeda, nu bekend als Hayat Tahrir al-Sham), Boko-Haram, al-Shabab, de terreurgroep van de Islamitische Staat en anderen - mislukt om te verdwijnen, zelfs na duizenden droneaanvallen en bomaanslagen tegen deze groepen. Vertelt dit ons niets? Hoe is het dat deze groepen nog steeds bestaan? Af en toe van naam veranderen, maar nog steeds in staat om zoveel landen te plagen en hun mensen te achtervolgen tien jaar na de oorlog: waarom zijn deze haatdragende, vicieuze groepen nog steeds een bedreiging?
Te veel topconferenties tussen staten zijn gemartelde aangelegenheden die weinig diepgang hebben, maar vol zitten met vervelende clichés

Dit suggereert dat we er niet in zijn geslaagd om een ​​belangrijk onderdeel van de oorzaak te confronteren. Takfirisme had lang geleden ideologisch moeten worden ontmanteld, op aandringen van de internationale gemeenschap. Maar dat was het niet. Onder leiding van te veel futloze politici is de internationale gemeenschap te zwak geweest om er iets aan te doen. Te zwak om mensenlevens, menselijke waardigheid, tolerantie - en uiteindelijk wereldwijde veiligheid - te bevoordelen boven de prijs van koolwaterstoffen en het ondertekenen van defensiecontracten. In plaats daarvan richt de reactie van de wereld zich op de voetsoldaten: op profilering, op luchthavenonderzoeken en noodwetgeving, waardoor een enorme groep mensen gestigmatiseerd wordt. En de Takfiris zijn er nog steeds.

In Europa zullen er meer campagnes plaatsvinden tegen de niqab en de hijab (bedekkingen die door sommige moslimvrouwen worden gedragen) en hun afwezige handdrukken, aangezet door de mond-op-mond-mondreclame. Toch zullen er waarschijnlijk geen campagnes zijn tegen de verkoop van wapens of het aanbieden van bankdiensten aan degenen die onverdraagzaamheid in de islam bevorderen.

En de situatie zal nog gevaarlijker worden. In feite zouden de gevolgen Europa, het Midden-Oosten en Zuidoost-Azië kunnen vernietigen.

Ik geloof dat het slechts een kwestie van tijd is, bijvoorbeeld voordat we een Takfiri-confrontatie met het boeddhistische extremisme in Azië zien. Waar dit waarschijnlijk zal plaatsvinden, geografisch gezien, en wie er waarschijnlijk bij betrokken zal zijn, kan al worden vermoed. Het hoe en het wanneer zijn, zoals altijd, onbepaald. Het zal afhangen van de uitkomst van regionale presidentsverkiezingen en hoe de situaties in Cox's Bazaar en Myanmar spelen. De huidige tekens zijn niet bemoedigend.

Het is duidelijk dat onze systemen om dit te verhelpen kapot zijn. Wanneer Myanmar enorm veel leed toebrengt aan de Rohingya - verbrandt hen in hun huizen, snijdt de keel van hun kinderen, verkracht en terroriseert, zendt 700.000 mensen op weg naar Bangladesh in slechts drie weken - en de overheid betaalt hiervoor geen straf - wat zeggen we aan de daders? Of voor de slachtoffers? En aan andere potentiële daders over de hele wereld? Xi Jinping steunt openlijk de regering van Myanmar en, ongewoon voor de VS, gezien de omvang van de gruwelen, noemde president Trump Ricken niet eens toen hij de Algemene Vergadering van de VN toesprak in september 2017. Sterk bewijs geeft aan dat het Birmese leger en anderen mogelijk hebben toegewijde daden van genocide. Hoeveel wreeder kan de mensheid zijn, en hoeveel chaos en pijn zijn wij aan het smeulen? Reeds elders zijn velen het vertrouwen in het internationale recht en in de beveiligingsarchitectuur kwijtgeraakt. Je kunt heel goed begrijpen waarom, bijvoorbeeld, Israël's 51-jarige bezetting van Palestina eindeloos lijkt te lijken, zoveel Palestijnen cynisch zijn over internationaal recht, internationale mensenrechtenwetgeving en de instellingen die zijn ontworpen om ze te handhaven. Hetzelfde zou kunnen worden gezegd van de bevolking van de Westelijke Sahara.

Dat de Krim in beslag kan worden genomen door Rusland, een permanent lid van de Veiligheidsraad, in strijd met het internationale recht, spreekt ook boekdelen over de opvattingen van de grootmachten. Wanneer de Syrische burgerbevolking en medische voorzieningen dagelijks kunnen worden gebombardeerd, zijn de mensen zeven jaar lang gefolterd en uitgehongerd, is er dan helemaal geen wet? Hetzelfde kan gezegd worden van Jemen. En dan is er Libië, de Democratische Republiek Congo, Zuid-Soedan, Afghanistan, de Centraal-Afrikaanse Republiek, Mali, Somalië, Burundi, Kameroen, Venezuela en Nicaragua.

En de les? Mussolini viel Ethiopië binnen in 1935 en de Volkenbond deed niets, kon niets doen, voorkomen of terugdraaien - met de dictator van Nazi-Duitsland op de hoogte. Wie let er nu op?

Zullen we een confrontatie zien tussen Israël en Hamas snel uitbreiden om een ​​bredere afweging tussen Iran en een losse coalitie te worden, bestaande uit Israël, de Verenigde Staten en een blok van Arabische staten onder leiding van Saoedi-Arabië? Het kan gebeuren. De volgorde die het zou kunnen volgen, is waarneembaar: een raket raakt een huis in het zuiden van Israël, een zware reactie volgt, waardoor er een herhaling van de gebeurtenissen van 2014 wordt gemaakt - alleen breidt deze nu snel uit.

En wanneer er al meerdere stressfracturen bestaan ​​- het resultaat van tientallen jaren van matig leiderschap - is alles wat nodig is een tripwire. Om die breuken te helen, zowel in het Midden-Oosten als elders, moeten we anders denken, meer nadenken over mensenrechten en dit met enige aandrang doen. Een breuk in de samenleving is vaak een afkorting voor menselijk leed of het bestaan ​​van brandende grieven. Voordat conflicten beginnen, komt het lijden voort uit drie soorten mensenrechtenschendingen.

Een daarvan is de ontkenning van fundamentele vrijheden, zoals van mening, expressie en vreedzame vergadering, waardoor een situatie ontstaat waarin leven en angst voor de staat onafscheidelijk worden.
Een tweede punt is het onthouden van basisvoorzieningen, zoals wettelijke en sociale bescherming of rechten op onderwijs en gezondheidszorg, wat vaak alleen maar de greep van politieke elites op andere bevestigt.
En ten derde, het voeden van de eerste twee, discriminatie, structureel en diep, gestut door racisme, chauvinisme en onverdraagzaamheid. Wanneer er al meerdere stressfracturen bestaan ​​- het resultaat van decennia van matig leiderschap - is alles wat nodig is een tripwire. Het leed toegebracht door zelfzuchtig en zwak leiderschap langs deze drie assen is immens en wereldwijd.

Verrassend, maar voor de hand liggend voor iedereen die werkt met mensenrechten, is het kolossale aantal mensen dat nog steeds het slachtoffer is van discriminatie, ontbering en angst, verwijderd van de diensten en bescherming van de staat omdat ze als minder verdienstelijk worden beschouwd, door religie, ras, etniciteit, kleur, geslacht, seksuele geaardheid enzovoort. De overweldigende meerderheid van deze groep is, niet verrassend, wanhopig arm. In Guatemala is 47% van de kinderen jonger dan de helft van die leeftijdsgroep met een gemiddeld inkomen, zwaar ondervoed. In een middeninkomensland! Vrijwel allen komen uit de inheemse gemeenschappen.

Dat is hoe discriminatie en deprivatie eruit zien. In Colombia, een land dat herstelde van een wrede en lange burgeroorlog, nam ik een boottocht op de Atrato-rivier en zag gewapende groepen die nog steeds in oorlog waren met de staat, goud illegaal langs de oevers oogsten en enorme hoeveelheden lachgas en kwik in de grond storten. zijn wateren. Er waren Afro-Colombiaanse gemeenschappen langs de hele rivier, kinderen waden in de giftige mix - allemaal erg arm.
En alsof dat niet schokkend genoeg was, sprak de aanwezigheid van lokale veiligheidsdiensten in de buurt die niets deden om het te voorkomen, boekdelen over hoe discriminatie en lokale corruptie met elkaar verbonden en endemisch zijn. In Ilopango, El Salvador, ontmoette ik vier jonge meisjes die waren veroordeeld tot dertig gevangenschap omdat ze hun zwangerschappen hadden beëindigd, in processen die ver onder de internationale normen vielen. Het verbod op abortus is absoluut in El Salvador. De meisjes hielden stand - en waarnemers hebben hen gesteund - dat ze te maken hadden gehad met obstetrische noodsituaties. Maar in plaats van naar het ziekenhuis te worden gebracht omdat bloed en vruchtwater langs hun benen omlaag liepen, werden ze geboeid en naar de gevangenis gebracht. Ik huilde openlijk met hen, niet opgewassen tegen de wreedheid van dit alles. Er waren meer dan vijftig dergelijke meisjes, allemaal arm, veel analfabeet - geen enkele verbonden aan een prominente familie. De wet, onverzettelijk en breed gedragen door de politieke klasse, valt hard op de armen; nooit op zijn eigen bevoorrechte auteurs. Is dit geen hypocrisie, de schijnbare machteloosheid van hen die lijden, werd me ook thuisgebracht in Jaffna, Sri Lanka, waar Tamil-gemeenschappen decennia geleden hun land hebben ontdeed en nog steeds in de meest elementaire en deplorabele omstandigheden leven. Zelfs wanneer de regering zich inzet voor de vrijlating van hun land en eigendommen, weigeren de militairen te gehoorzamen, dus blijven de onschuldigen en ontheemden vreselijk lijden. Ik zag vergelijkbare omstandigheden in Libië bij een bezoek aan een kamp met een ontheemde Touareg-gemeenschap. De algemene onveiligheid rond Tripoli, vooral 's nachts, met alledaagse ontvoeringen en schietpartijen, betekende dat hun situatie precair was (hoewel dat gezegd kan worden van alle landen die ik bezocht waar lokaal gewapend conflict heerste, zoals de Centraal-Afrikaanse Republiek, Burundi en de Verenigde Staten. Democratische Republiek van Congo).

Mensen die gediscrimineerd en beroofd zijn van essentiële diensten hoeven niet alleen dagelijks een bestaan ​​te zoeken - wat voldoende slordig is - maar moeten dit doen onder de constante dreiging van extreem geweld. In plaats van naar het ziekenhuis te worden gebracht omdat bloed en vruchtwater langs hun benen stroomden, werden de vrouwen geboeid en naar de gevangenis gebracht. Dat lijden, dat ik ofwel uit de eerste hand heb gezien of dat mij levendig door de slachtoffers werd overgebracht, weerspiegelt een massale nalatigheid van de plicht om te dienen, door degenen die soevereiniteit uitoefenen namens hun volk.

Overal ter wereld, zowel op het noordelijk als het zuidelijk halfrond, zijn er politici die te zelfingenomen of te hatelijk zijn om voor de meest kwetsbaren te zorgen en hen te beschermen. Ze zijn niet alleen laf maar diepzinnig dwaas, omdat ze bij het produceren van deze stressfracturen niet alleen hun eigen toekomst, maar ook alle anderen in gevaar brengen. Als we niet snel van koers veranderen, zullen we onvermijdelijk een incident tegenkomen waarbij die eerste domino is getipt - het triggeren van een opeenvolging van niet te stoppen gebeurtenissen die het einde van onze tijd op deze kleine planeet zal markeren. Kunnen we op tijd uitwijken? Mijn hoop ligt in een groep mensen die internationaal niet algemeen bekend is, maar bekend bij mensen in de mensenrechtengemeenschap.

In tegenstelling tot de zelfpromotoren - de gekozen xenofoben en charlatans - hebben deze mensen wel moed. Ze hebben geen staatsmacht om zich achter te verschuilen: in plaats daarvan stappen ze naar voren. Zij zijn de leiders van gemeenschappen en sociale bewegingen, groot en klein, die bereid zijn om alles - inclusief hun leven - te verspelen als verdediging van de mensenrechten. Hun dapperheid is onvermengd; het is onbaatzuchtig. Er is hier geen sprake van discretie of zwakte. Ze vertegenwoordigen de beste van ons, en ik heb het voorrecht gehad om enkelen van hen persoonlijk te kennen, terwijl anderen bekend zijn in mijn kantoor.

Lijden weerspiegelt een enorme nalatigheid van de plicht om te dienen, door degenen die soevereiniteit uitoefenen namens hun mensen. Dit is hoe echte leiders eruit zien. Bertha Zuniga Caceres uit Honduras, de jonge dochter van de vermoorde milieuactivist Bertha Caceres, die de strijd van haar moeder dapper heeft voortgezet.

Dr. Sima Samar in Afghanistan, die de onafhankelijke mensenrechtencommissie van het land leidt en volstrekt onbevreesd is, zelfs wanneer er grote gevaren bestaan ​​voor haar persoonlijke veiligheid.
Hetzelfde zou kunnen gezegd worden van senator Leila de Lima op de Filippijnen, die nu 18 maanden zonder proces willekeurig gevangen is gezet.
Pierre Claver Mbonimpa uit Burundi, een zachte maar principiële ziel, zonder af te wijken, zelfs nadat zijn zoon werd vermoord en hij zelf herhaalde aanslagen overleefde.
Ik ben ook diep onder de indruk van de waardigheid en moed van Denis Mukwege uit de Democratische Republiek Congo, een buitengewoon mens door elke maatregel zijn.
Evenzo ben ik vernederd door de vastberadenheid van Angkhana Neelapaijit uit Thailand, wiens echtgenoot, een advocaat, in 2004 verdween en haar verliet om een ​​zeer moedige activist te worden, die streed tegen gedwongen verdwijningen.
Er zijn ook anderen, bijvoorbeeld uit Bahrein: de Khawaja-familie, Nabeel Rajab, Maytham Al Salman en Ebtisam Al Sayegh, die allemaal buitengewoon moedig zijn getoond ondanks aanzienlijke tegenslagen.
Hatoon Ajwad Al Fassi en Samar Badawi in Saoedi-Arabië: moedige leidende stemmen voor de rechten van Saoedische vrouwen, beide momenteel in detentie.
Amal Fathy in Egypte en Radhya Al Mutawakel in Jemen zijn ook twee dappere individuen die hun eigen veiligheid in gevaar omdat zij zich hebben uitgesproken tegen onrecht en namens slachtoffers van mensenrechtenschendingen.
Evenzo, Ludmila Popovici, een activist tegen foltering in Moldavië.
In Polen is Barbara Nowacka actief geweest in het organiseren van protesten tegen maatregelen om de rechten van vrouwen terug te dringen.
Sonia Viveros Padilla in Ecuador vecht voor de rechten van mensen van Afrikaanse afkomst. Dichtbij, in El Salvador, verdient Karla Avelar, de moedige transgenderactivist, veel lof, net als de Peruaanse Maxima Acuna, een bekende milieu-mensenrechtenverdediger.

Ik zou door kunnen gaan. Er zijn grassroots leiders van bewegingen tegen discriminatie en ongelijkheid in elke regio ... de echte winkel van morele moed en leiderschap onder ons. Ik zag dit voor het eerst op kleine schaal toen ik in 2017 in Guatemala was. Op een bijeenkomst met het maatschappelijk middenveld, alle activisten die hun verschillende gemeenschappen vertegenwoordigen, ondersteunden elkaar fel, spraken als één mensenrechtenbeweging - en hun macht maakte een blijvende indruk op me. Wat als we dit op een veel grotere schaal hebben gerepliceerd? Wat als een Pride-parade in Londen niet alleen de LGBTi-gemeenschap op zich was, maar ze organiseerde en marcheerde, maar had alle andere bewegingen op sleeptouw: de vrouwenbeweging, diegenen die strijden voor de rechten van gehandicapten, raciale minderheden en zoiets, met ze mee marcheren?

Wat als 100 miljoen mensen de wereld over marcheerden in protest tegen wat het nu is: de onbekwaamheid, het egoïsme, de wreedheden en de bedreigingen voor ons collectieve welzijn? Wat als deze gecoördineerde, gerichte mensenrechtenbeweging de steun kreeg van bedrijfsleiders? Er zijn bedrijfsleiders die ook echte leiders zijn en die serieus hebben nagedacht over mensenrechten; mensen als Barbara Novick van Blackrock, Paul Polman van Unilever, Microsoft Brad Smith en Mustafa Suleyman van Deepmind. Dit is nog nooit eerder gedaan; maar als we het deden, zou het misschien een soort shocktherapie kunnen zijn voor die gevaarlijke of nutteloze politici die nu de mensheid bedreigen. Misschien, net misschien, zou het genoeg zijn om de rot te stoppen, zodat wanneer een dwaas die eerste domino pakt of de struikeldraad raakt zij niemand anders pijn doen dan zijzelf, en we kunnen hopen dat de verwonding slechts een lichte is. Ik laat je achter met die gedachte. Dit is mijn scheidingsbrief: een van moed en uitdagendheid, en een verlangen naar het leiderschap van de rechtvaardigen.