Haal psylocibine uit de taboesfeer

In het artikel over antidepressiva (Sir Edmund, 25 augustus) wordt duidelijk dat de farmaceutische industrie vastzit op één spoor, namelijk het ontwikkelen van medicijnen die symptomen onderdrukken, terwijl van werkelijke innovatie geen sprake is. Juist van patiënten met depressies is bekend dat zij hun nieuwsgierigheid in de wereld zijn kwijtgeraakt en hun emotionele beleving is afgestompt. Hier kan medicatie die symptomen onderdrukt weinig aan veranderen.

In Engeland, aan het Imperial College in Londen, vindt veelbelovend onderzoek plaats naar het effect van psylocibine (de werkzame stof in paddo’s) bij een groep chronisch depressieve patiënten. Het middel wordt in een veilige context en onder begeleiding van een psychiater en psychotherapeut toegediend. Neurologisch onderzoek bij deze studie laat zien dat psylocibine zorgt voor een sterk verhoogde activiteit van emoties en zintuigelijke gebieden van ons brein. Het middel verruimt de beleving van de ­depressieve patiënt, in plaats van deze te onderdrukken. Neurowetenschappen en praktische toepassing in de psychiatrie komen hier samen, precies zoals psychiater Denys zou wensen.

Het is interessant dat het toedienen van elektroshocks, met alle cognitieve schade van dien, als een legitiem laatste redmiddel wordt gebruikt om chronisch depressieve patiënten te behandelen, maar dat een middel als psylocibine nog steeds tot de taboesfeer behoort. Als het op dit punt aankomt, wordt het hoog tijd de Engelsen te volgen en enig lef te tonen.

De roep om onafhankelijk onderzoek van psychiater Vinkers onderschrijf ik dan ook ten zeerste.

_{Jan Mars, Amsterdam GZ-psycholoog}

Links is niet tegen Vrij Links

Elma Drayer schetst het beeld dat Vrij Links tegen de eigen parochie preekt en dat GroenLinks-coryfee Femke Halsema met name bij de eigen achterban weerstand oproept met haar afkeer van het salafisme (Ten eerste, 24 augustus). Vreemd. In mijn toch behoorlijk uitgebreide (groen-)linkse vrienden- en kennissenkring ken ik niemand die moeite heeft met de ideeën van Vrij Links en niemand die Halsema niet steunt. Allen wijzen zij salafistische vrouwenonderdrukking categorisch af, of beter: welke vorm van onderdrukking dan ook, of die nu een religieus of seculier, een links of een rechts stempel draagt. Zou het niet zo kunnen zijn dat, net zoals bij ‘rechts’, er ook bij ‘links’ een luidruchtig, constant op hoge toon twitterend, van het eigen gelijk overtuigd groepje rondloopt dat daardoor weliswaar spraakmakend is, maar in het geheel niet representatief?

_{Leo van Bergen, Nijmegen}

School als gemeenschap

Alwin Hietbrink schrijftdat individualisering van onderwijs de gemeenschapszin ondermijnt (O&D, 30 augustus). Dat lijkt mij niet. Waar gepleit wordt voor individualisering van onderwijs, is vaak sprake van niveauverschil binnen de groep. Meer niveauverschil betekent onherroepelijk ook meer diversiteit en meer sociaal verschil. Aan je eigen doelen wer- ken in een leeromgeving die een afspiegeling vormt van de maatschappij lijkt mij juist bijdragen aan het ontwikkelen van een brede sociale blik, vooral omdat er op die plekken vaak projectmatig, niveau- overstijgend en gezamenlijk wordt gewerkt.

Ik twijfel er niet aan dat kinderen op een categoriale school met een gemeenschappelijk curriculum en de nadruk op centrale kennisoverdracht veel kunnen leren, maar ik vraag me wel af of je een categoriale school als gemeenschap kunt beschouwen die in sterkere mate zou bijdragen aan kansengelijkheid en brede persoonlijke en sociale ontwikkeling.

_{Iris van Noesel, Arnhem}

Niet meer maar beter trainen

Bevlogen coach Errol Esajas zegt: ‘Ik leerde in de atletiek, als mijn tegenstander vijf keer traint, train ik zes, zeven keer’ (Sport, 30 augustus). Jammer dat deze kwantitatieve aanname zo hardnekkig standhoudt onder trainers. Het gaat niet om meer trainen maar om anders en beter trainen. Het gaat om het werken aan betere fysieke en mentale voorwaarden en niet zoveel mogelijk uren de sport (tennis, atletiek) beoefenen.

_{Clemens Vollebergh, Nijmegen, gediplomeerd topsportcoach atletiek}

Pols Potten

De brief van Paula Stam (Geachte redactie, 30 augustus) geeft aanleiding tot een reactie. Pols Potten is de naam die Erik Pol in 1986 aan zijn bedrijf gaf toen hij begon met het importeren van Spaanse keramieken potten. Het is nu een internationaal toonaangevend merk voor interieur en woonaccessoires. Pol Pot is de naam van een Cambodjaanse dictator die in de jaren ’70 een schrikbewind voerde.

_{Peter Pol, Schagen}

Muziektherapie

Hoe bewonderenswaardig ook, het pianospelen voor bewoners van zorgcentra alleen heeft weinig te maken met muziektherapie, in weerwil van wat de kop boven het artikel van Marjon Bolwijn (O&D, 28 augustus) suggereert. Daar komt toch meer bij kijken. Een muziektherapeut heeft een gedegen opleiding gevolgd en zet muziek in om mensen met problemen van lichamelijke of psychische aard te helpen volgens een weloverdacht behandelplan. Wat Willem de Koning doet, is nochtans zeer prijzenswaardig. Helaas zal hij daar ook wel geen vergoeding voor krijgen.

_{Kees van Velthooven, Lollum (muzikant, geen therapeut)}