'Denk en Bij1 doen zelf ook mee aan discriminatie'

De Amsterdamse gemeenteraad heeft sinds kort twee nieuwe partijen, Bij1 en Denk, die de strijd tegen discriminatie willen opvoeren. Beide vinden dat mensen die discrimineren een Educatieve Maatregel Discriminatie (EMD) moet kunnen worden opgelegd, een soort bijscholingscursus tegen vooroordelen.

Denk wil ook een Racismeregister, waarin discriminerende mensen worden geregistreerd. Voor ambtenaren zou dat kunnen leiden tot ontslag.

Deze strijd tegen discriminatie lijkt redelijk, maar is gevaarlijk omdat hij leidt tot repressie, willekeur en aantasting van de individuele vrijheid. Hij leidt uiteindelijk ook tot méér discriminatie en polarisatie.

Gebruik van geweld moet uiteraard altijd worden bestreden, of dat nu racistisch geweld is of niet. Maar vooroordelen erop nahouden, mensen in groepen indelen: al is het soms jammer dat het gebeurt, het is wel heel menselijk. De discriminatiebestrijders doen er in ieder geval zelf volop aan mee.

Zo stond op de voorpagina van NRC Handelsblad in november 2015: 'Witte mensen moeten eens luisteren.' Dit was een citaat uit een interview met vier allochtone vrouwen.

Toch volgde er geen publieke verontwaardiging over deze racistische uiting. Zou 'witte' zijn vervangen door 'zwarte' of 'joodse', dan waren ongetwijfeld de rapen gaar geweest, met mogelijk een registratie in het Racismeregister.

Ladies only
Sylvana Simons, partijleider van Bij1, heeft ook zo haar vooroordelen. Ze stelde in een interview uit 2001: "Als je op zwarte mannen valt, heb je echt een probleem. Vrouwen, wit en zwart, die op zwarte mannen vallen, zijn vaak alleen en lopen tegen dezelfde dingen aan. Ontrouw, onbetrouwbaarheid, het onvermogen van die mannen om over gevoelens te praten."

Simons vindt ook dat nieuwe politieagenten beter moesten worden gescreend op discriminerende opvattingen. Volgens haar eigen normen is Simons dus ongeschikt als politievrouw.

Sylvana's partijgenoot, de Surinaams-Nederlandse hoogleraar Gloria Wekker, vind generaliseren op basis van huidskleur ook geen probleem. In opinieblad Vrij Nederland zei ze in juni 2016: "Witte onschuld bestaat niet". Wederom volgde geen publieke verontwaardiging.

Wie zich ook al gediskwalificeerd heeft voor een toekomstige overheidsbaan is regisseuse Sunny Bergman. De activiste stelde in haar documentaire Wit is ook een kleur: "Uiteindelijk is racisme een probleem van witte mensen."

Hebben bijvoorbeeld Chinezen, Marokkanen en Indiërs dan geen vooroordelen over huidskleur of etniciteit? In India werd al onderscheid gemaakt op basis van huidskleur lang voordat de Engelsen het land koloniseerden.

Ook maken vrouwen onderscheid op grond van sekse zonder dat er een haan naar kraait. Zonder enig probleem kan een fitnessketen een 'Ladies Only'-filiaal exploiteren; ambtenaren grijpen niet in als mannen op deze manier worden uitgesloten.

Feministen verdedigen deze openlijke discriminatie met het argument dat vrouwen vaak lastig worden gevallen in gemengde fitnessclubs. Dat kan waar zijn, maar waarom dan meteen iedere man uitsluiten?

In veel landen bestaan parkeerplaatsen exclusief voor vrouwen: vlakbij de uitgang, dus veiliger. Deze seksistische uitsluiting leidt evenmin tot verontwaardiging.

Als je onderscheid mag maken tussen man en vrouw omdat de een gemiddeld vele malen crimineler is dan de ander, waarom leggen we dan geen parkeerplaatsen aan voor autochtone mannen? Volgens politierapporten komen allochtone mannen immers aanzienlijk vaker voor in de criminaliteitsstatistieken dan autochtone.

Gelijkheidsactivisten
De gelijkheidsactivisten keren zich tegen uitsluiting, vooroordelen en generaliseringen, maar maken zich er dus vaak zelf schuldig aan. Ze prediken gelijkheid, maar delen mensen desondanks graag in op basis van hun etniciteit en geslacht.

Deze strijders voor gelijkheid gaan er impliciet van uit dat vrouwen per definitie niet seksistisch, en gekleurde mensen niet racistisch kunnen zijn, omdat de macht in handen is van blanke mannen; de dominante groep. 'Witte mannen' zijn daders, de anderen zijn slachtoffers. Maar dat is precies het groepsdenken waar antiracisten zeggen tegen te zijn.

Begrijp me niet verkeerd, ik lig niet wakker van al die vooroordelen over blanke mannen, zoals ikzelf. Maar de selectieve verontwaardiging over discriminerende uitspraken heeft wel serieuze consequenties. Zij kan carrières beëindigen, zelfs levens verwoesten.

Slachtoffercultuur
We stevenen af op een steeds totalitairdere maatschappij waarin de overheid bepaalt met wie wij behoren om te gaan en wie bedrijven moeten aannemen. Waarin mensen bang zijn hun mening te uiten, groepsverschillen te benoemen of een plagerige grap te maken.

Een vrije samenleving vereist vrijheid van meningsuiting en de vrijheid van mensen om zelf te bepalen met wie ze omgaan. Antidiscriminatiewetgeving bedreigt die fundamentele vrijheden en zorgt voor rechtsongelijkheid.

Het bevordert ook een slachtoffercultuur en leidt tot frustratie en onbegrip bij grote delen van de bevolking - en uiteindelijk daarmee tot meer polarisatie, discriminatie en racisme.

Het middel is erger dan de kwaal. Gelijkheidsactivisten zeggen een verdraagzame samenleving te bepleiten, maar hun maatregelen zijn gebaseerd op onverdraagzaamheid en dwang. Dat is hypocriet en werkt averechts.

Het beste medicijn tegen maatschappelijke onvrede en haat is zelf het goede voorbeeld geven, openstaan voor anderen en elkaar de vrijheid laten om te kiezen met wie we willen omgaan.