Waarom worden vrouwen als Anne Faber geofferd aan het tbs-systeem?
De tbs-begeleider van de Schiedamse Wik H., dader van de Schiedammer parkmoord, wil hem met verlof sturen, las ik. Omdat het van 'meerwaarde voor zijn behandeling' zou zijn.
Klinkt dat alleen mij bekend in de oren? Was het niet amper een jaar geleden dat Michael P. Anne Faber martelde, verkrachtte en vermoordde terwijl hij 'werkte aan zijn terugkeer in de maatschappij'? En werd niet in 2016 nog een 21-jarige vrouw verkracht door tbs'er-op-verlof Henk van der V., die in 2000 de 16-jarige Ankie had vermoord?
Nu willen behandelaars opnieuw een dader van een vreselijk misdrijf begeleid verlof geven, hoewel volgens de kliniek de kans op herhaling groot is. Wik H. vermoordde in 2000 de 10-jarige Nienke én bijna ook haar vriendje van elf. Later probeerde hij ook nog verschillende vrouwen te verkrachten.
Rechters, begeleiders, minister, vrezen jullie niet voor jullie dochters en kleindochters?
Geofferd aan de draak
Ik heb Anne Faber niet gekend, maar vergeten zal ik haar nooit: een jonge vrouw in het begin van haar leven, popelend om een toekomst op te bouwen. In enge sprookjes uit mijn kindertijd werden elk jaar onschuldige meisjes geofferd aan zevenkoppige draken, totdat het monster na een strijd op leven en dood door de mannelijke held werd gedood. Die sprookjes las ik in mijn moedertaal in een land dat met diverse monsters worstelde.
Maar in Nederland zitten de kleine meiden op hockey of voetbal en hebben ze feministische vaders, dacht ik.
Hoe komt het dan toch dat ze worden geofferd aan de draak? Want dat is wat er gebeurt. Waarom zien we niet dat het systeem meisjes doodt? Mensen als Michael P. en Henk van der V. worden door het systeem geholpen te verkrachten of te doden. Hen met verlof sturen vergroot juist de kans op herhaling, blijkt uit de bovenstaande voorbeelden.
En als je hoort dat ook Wik H. misschien verlof krijgt, denk je: wie is de volgende Anne Faber? Wie is de volgende dochter die van haar fiets gerukt wordt, gemarteld, verkracht, gedood? Omdat een begeleider vindt dat het leven van een dader fijner zou zijn als hij verlof krijgt?
Naar de maan
Anne Faber is niet alleen Anne Faber, ze is een van ons, een van onze dochters. Haar dood had moeten bijdragen tot hervorming van het falende systeem, een keerpunt moeten zijn in de geschiedenis van het strafrecht en het tbs-systeem. Rechters, begeleiders, minister, vrezen jullie niet voor jullie dochters en kleindochters?
De zaak van Anne Faber is geen zaak om te vergeten. Als ik de rechter was die destijds geen tbs heeft opgelegd aan Michael P., had ik haar foto op mijn bureau gezet naast een foto van mijn eigen kinderen. Om me mijn eigen falen en het falende systeem dagelijks te herinneren. Want dat falende systeem betekent verwoeste levens.
En begeleiders: hebben jullie geen empathisch vermogen? Want als ik me moet voorstellen wat Nienke en Anne en al die andere vrouwelijke slachtoffers die het systeem allang vergeten heeft, hebben moeten doorstaan, wil ik weer emigreren, ditmaal naar de maan.
De vermoorde Nienke uit Schiedam zou nu 28 zijn geweest, Anne Faber een jaar jonger. In Nederland moet iedereen een fijn leven hebben, zelfs moordenaars van kinderen en jonge vrouwen, maar hoeveel weegt het verloren leven van Anne of Nienke? Wat betekenen zij voor ons, die hen niet hebben kunnen helpen? Niets, omdat ze niet meer zijn? Niets, omdat ze gewoon pech hebben gehad?
Schrijfster Mira Feticu vervangt deze zomer bij Trouw Lex Oomkes als columnist.
Lees ook:
'Nietsontziende' Michael P. krijgt maximale straf
Vorige maand veroordeelde de Utrechtse rechtbank Michael P. tot 28 jaar cel en tbs met dwangverpleging voor het doden, verkrachten en ontvoeren van Anne Faber. De 28-jarige P. hoorde het vonnis ogenschijnlijk onbewogen aan.
Lange celstraf plus tbs in zaak-Anne Faber: een tweekoppig monster?
Tbs is bedoeld om gestraften snel en veilig terug te laten keren in de samenleving. Maar justitie lijkt het bij Michael P. in te zetten om hem zo lang mogelijk vast te houden. Opmerkelijk, vinden juristen.