Ze geeft het geen plekje, want ze vindt dat dit soort dingen geen plekje horen te krijgen. Het zal moeten slijten. En een jaar na de aanslag in Barcelona, waarbij 15 mensen om het leven kwamen, zijn de wonden van de Rotterdamse Amber de Bruin nog lang niet geheeld. "In de eerste weken sliep ik maar drie uur per nacht."
17 augustus 2017, 16.50 uur: een wit bestelbusje rijdt de Ramblas in Barcelona op. Zeshonderd meter lang is de bestuurder aan het zigzaggen over het voetgangersgebied met maar één doel: zo veel mogelijk mensen omver rijden. Het werd de dodelijkste aanslag in Spanje sinds de aanslagen van Madrid in 2004. 15 mensen komen om, 140 mensen raken gewond.
Emotionele herdenking terreurslachtoffers Barcelona:
Het is vandaag precies een jaar geleden dat een wit bestelbusje inreed op voetgangers op de Ramblas.
Het scheelde misschien een seconde. Als de vriend van Amber één tel later aan haar arm had getrokken, had ook zij de aanslag niet overleefd. Maar bij de eerste klap, al het gegil, het rennen, had haar vriend direct door dat het helemaal mis was. Het busje reed in volle vaart op hun af en Amber werd net op tijd weggetrokken. "Het meisje achter me vloog door de lucht. Ik heb echt geen idee of zij het heeft overleefd. Ik denk eigenlijk van niet."
Chaos en totale paniek
Er ontstond een enorme chaos, totale paniek. Amber en haar vriend vluchtten een gebouw in. "We zijn als idioten de etages gaan beklimmen. Op een gegeven moment dacht ik: dit heeft geen zin. Toen ben ik mijn ouders en vrienden gaan appen." Ze stuurde hen dat er net iets verschrikkelijks was gebeurd. Wat dan? Ze had eigenlijk geen idee. "Ik dacht: dat komt straks in het nieuws en dan ligt hier het netwerk plat. Ik vond het belangrijk dat ze zouden weten dat ik veilig was."
Een reconstructie van de aanslag:
Bijna zes uur lang zaten ze opgesloten in het gebouw en hadden ze geen idee wat er zich buiten afspeelde. Maar het belangrijkste: ze waren veilig. "Ik bleef relatief rustig tijdens de ramp. Later kwam pas het besef waar ik in godsnaam aan ontsnapt was."
'Iedereen vraagt hoe het gaat'
In de eerste weken na de aanslag sliep Amber enorm slecht, niet meer dan drie of vier uur per dag. Haar hoofd zat veel te vol om een nachtje goed uit te rusten. Gelukkig kon ze goed praten met haar therapeut, haar vrienden en familie. Maar ook dat was soms moeilijk. "Iedereen vraagt steeds aan je hoe het met je gaat. Soms is dat vervelend, want je wil ook gewoon normaal zijn en het over normale dingen hebben. Maar het is goed bedoelde interesse."
En het helpt. Al raakt Amber ook nu nog, soms bij de meest normale momenten, in paniek. "Als ik een witte auto in mijn ooghoek zie en ik kan het nog niet goed plaatsen, dan lijkt het wel alsof mijn hele lichaam onder stroom komt te staan. Dat heb ik ook bij harde geluiden of als een auto opeens gas geeft. Dan denk ik direct aan een aanslag. Best bizar. Twee jaar geleden zou ik daar nooit aan hebben gedacht."
'Ik wil aanslagplegers niet begrijpen'
Vandaag staat Amber extra stil bij die ene zomerdag in augustus. "Het is gewoon verschrikkelijk. Er zijn mensen vermoord: zussen, ooms, kinderen. Maar ik ben er gelukkig niet bitter van geworden of wantrouwend. Ik heb de aanslagplegers ook nooit willen begrijpen. Mensen die zo ziekelijk zijn gebrainwasht, kun je ook niet begrijpen. Dan zou ik nu nog steeds wakker liggen."
Op de Ramblas was vandaag een herdenking.
