“Ik was 15 toen ik in een kast op school aangerand werd door een klasgenoot. Toen ik het rapporteerde werd het nog erger”

Het incident gebeurde in januari 2013. Shannon was 15 jaar en had er net een examen opzitten. Ook haar aanvaller had de proef afgelegd, want ze zaten voor een aantal vakken in dezelfde klas. Ze kenden elkaar, maar waren geen vrienden.

Toen Shannon naar het muzieklokaal trok om iets af te printen voor haar leraar, volgde de jongen haar. “Ik stond er eerst niet bij stil”, doet ze haar verhaal. “Maar toen begon hij op een vreemde manier tegen me te praten. Hij wist dat ik een vriendje had en begon me naar mijn relatie te vragen. Opeens kwam hij op me af en probeerde hij me te kussen.”


Ze zei dat ze dat niet wilde en dat ze niet geïnteresseerd was. Vervolgens probeerde ze het lokaal te verlaten. Maar hij hield haar tegen en vroeg haar of ze konden praten over wat er net gebeurd was. Toen ze nee zei, greep hij haar arm en trok hij haar een kast in. Daarbij verwondde ze haar pols.

“Hij stond voor me en zei dat ik niet weg mocht gaan voor ik hem een seksuele dienst bewezen had”, vertelt ze. “Ik weigerde en haalde mijn telefoon tevoorschijn. Ik dreigde ermee dat ik mijn moeder of iemand van het schoolsecretariaat zou bellen, maar hij trok het toestel uit mijn handen en legde het boven op een schap in de kast. Ik probeerde hem van voor de deur weg te duwen, maar hij duwde me er op zijn beurt tegenaan en begon me op een ongepaste manier aan te raken. Hij probeerde vervolgens mijn shirt open te knopen en mijn broek omlaag te trekken.”

Opnieuw probeerde ze hem weg te duwen, maar omdat hij een stuk groter was, had dat niet veel effect. Hij begon haar opnieuw te kussen en raakte zichzelf aan. “Ik trok aan zijn haar in een poging om hem van me af te krijgen, maar het maakte niets uit", vertelt ze verder. “Toen hij klaargekomen was, liet hij me los en trok hij zijn broek dicht. Ik slaagde erin om mijn telefoon te grijpen, riep dat hij walgelijk was en ging ervandoor.” (lees hieronder verder)

Ze sprong op de schoolbus naar huis en vertelde haar beste vriendin in tranen wat er gebeurd was. Die moedigde het meisje aan om een klacht in te dienen. Toen Shannon thuiskwam, belde ze haar broer en deed ze haar kleren in een tas om af te geven als bewijsmateriaal. “Mijn broer was razend, maar zei dat we het op de juiste manier moesten afhandelen”, zegt ze.

De volgende dag trok ze met de kleren naar de politie, waar geschokt gereageerd werd. “De agent belde mijn moeder, die nog niets wist en in tranen uitbarstte. Ze namen foto’s van mijn gekneusde polsen en wilden ook een medisch onderzoek doen”, vertelt de jonge vrouw.

Het duurde even voor ze besefte wat er eigenlijk was gebeurd. En dat verbeterde niet toen de rechtbank een jaar later vonniste dat de zaak geseponeerd zou worden omdat het om “wat romantisch gepruts” ging “van twee tieners”. “Ik tekende beroep aan, maar kon mezelf er niet toe brengen de zaak bij te wonen in de rechtbank. Zo bang was ik dat hij ermee weg zou komen.”

Na de aanranding ging het van kwaad naar erger met Shannon. Ze raakte in een depressie en durfde het huis niet meer uit. Uit angst dat haar opnieuw iets ergs zou overkomen. “Ik at niet en kreeg een maagontsteking. Daardoor verloor ik flink wat gewicht. Ook heel wat vrienden lieten het afweten en dat maakte het nog moeilijker. Ze wilden niet meer met me praten. Ze geloofden me niet.”

Dat de rechtszaak zo lang aansleepte, maakte het allemaal nog moeilijker. “Ik zat thuis in mijn kamer en maakte me zorgen. Ik werd bedreigd en zag van alles verschijnen op Facebook en Twitter, vreselijke dingen”, vertelt ze.

Als klap op de vuurpijl werd ze uitgenodigd op school voor een gesprek. Omdat de zaak geseponeerd was, wilde de directeur weten wat ze ervan zou vinden als haar aanvaller terug op school toegelaten werd. “Ik had er geen woorden voor. Ik was in shock”, zegt ze daarover. “Ik zei dat ík dan niet meer naar school zou komen, omdat ik het niet aan zou kunnen hem in de gang tegen het lijf te lopen of in hetzelfde klaslokaal te zitten.”

In beroep haalde het meisje uiteindelijk wél haar gelijk. In april 2014 werd haar aanvaller veroordeeld tot gemeenschapsdienst en geregistreerd als zedendelinquent. Het was echter nog niet het einde van haar beproeving, want de zaak liet diepe littekens na. Zo worstelde ze ermee om relaties aan te knopen en seks te hebben. “Ik was altijd bang dat ik iets soortgelijks zou meemaken”, zegt ze. “De eerste keren was het heel raar en het duurde even voor ik daarover was. Maar intussen heb ik iemand bijzonder leren kennen en ben ik doorgegaan met mijn leven.”

Shannon werkt nu als verkoopster. En ze wil ook een lans breken voor een betere seksuele opvoeding op school, waarbij jongeren duidelijk wordt gemaakt dat respect en onderlinge toestemming belangrijk zijn. “Want het is daar dat het vaak fout gaat”, zegt ze nog.