Om haar uitkering te houden, moet oer-Hollandse Ingrid bewijzen dat ze Nederlands spreekt

Abbema groeide op in Nijmegen en woont al dertig jaar in de Achterhoek. In Gaanderen was ze jarenlang de beheerder van de sporthal. Maar vijftien jaar geleden raakte ze door ziekte alles kwijt: haar huis, haar werk en haar inkomen. Naast een kleine WAO-uitkering krijgt ze een aanvullende bijstandsuitkering van de gemeente Oude IJsselstreek. ,,Nog een jaar, dan krijg ik AOW. Dan ben ik van alle ellende verlost. Ben ik eindelijk van al dat gebedel af.’’

Ze heeft het altijd vreselijk gevonden dat ze door gezondheidsklachten (alvleesklierproblemen, diabetes en epilepsie) haar hand moest ophouden. Het ergste vindt ze de ondoordringbaarheid van de instanties. Nu weer met de taaleis. ,,Ik heb gelijk gebeld toen ik de eerste brief kreeg. Dacht dat het een vergissing was. Maar, nee hoor, tien dagen later kreeg ik een aanmaning in de bus.’’

Laborijn bevestigt dat alle mensen met een uitkering een brief hebben gekregen over de taaleis, als uitvloeisel van de Participatiewet. De taaleis is een landelijke eis om mensen in de bijstand te laten participeren in de samenleving. Het taalniveau moet minstens dat van groep 8 zijn. ,,Ik kan me voorstellen dat de brief voor stress en onrust zorgt. Deze mevrouw hoeft zich geen zorgen te maken dat ze haar uitkering kwijtraakt. Maar ze moet wel meewerken’’, zegt Frieda Tax van Laborijn.

Abbema weigert echter mee te werken aan het leveren van het bewijs dat zij de Nederlandse taal machtig is. Dat zou kunnen betekenen dat haar uitkering wordt stopgezet. Daarom heeft ze een brief op poten gestuurd naar de gemeente en een gesprek met de burgemeester aangevraagd.

,,Ik ben het zo spuugzat. Mijn vader was vroeger typograaf bij een krant. Daarom heb ik zo goed Nederlands geleerd. Je denkt toch niet dat ik nu op mijn 65ste nog op taalles ga bij de gemeente?’’