Verbaasd lees ik in  het DvhN  van 6 augustus dat een boerkaverbod nergens toe leidt . Het is volgens John Jansen van Galen een drogreden dat we elkaar in een gesprek moeten kunnen herkennen. Hij bedoelt waarschijnlijk dat we elkaar in het gezicht moeten kunnen zien. 

Eigenlijk begrijp ik de discussie rond een boerka- en nikabverbod niet. In Marokko, Turkije en ook in Nederland is al ver voor deze discussie bepaald dat we elkaar moeten kunnen aankijken en zien wie we voor ons hebben.

Ook het dragen van een bivakmuts en alles bedekkende helm kan niet. Die gaan af wanneer we met elkaar spreken, ook in overheidsgebouwen, scholen en opleidingen. Dan is het volkomen logisch dat dit ook voor een boerka en nikab geldt. Daar is niets discriminerend aan. Zoals veel mensen het vanzelfsprekend vinden om de zonnebril af te zetten als je met iemand spreekt. Dat is voor hen een normale omgangsvorm.

'Als je bedoelingen goed zijn, kijk je elkaar in het gezicht'

In Marokko en Turkije heeft het verbod of ontmoedigingsbeleid van de boerka en nikab ook te maken met veiligheid. Juist door de aanslagen van de laatste jaren staat het principe van elkaars gezicht kunnen zien, hoog in het vaandel.

Onder een boerka en nikab lopen echt niet alleen donkere islamitische mannen en vrouwen, ook een wit terroristisch gezicht kan door een nikab worden bedekt. Als je bedoelingen goed zijn, kijk je elkaar open in het gezicht. 

Op 26 juni besloot de Eerste Kamer tot een beperkt boerka- en nikabverbod. Amnesty International wijst een algemeen verbod af, omdat dat strijdig is met mensenrechtenverdragen. De organisatie meent dat een boerkaverbod geen verbetering brengt in de situatie van vrouwen die gedwongen worden een boerka of nikab te dragen. Dit kan leiden tot verdere sociale uitsluiting terwijl de onderdrukking van hun rechten ‘binnenskamers’ voortduurt.

Vrouw als eigendom

Toch laat de werkelijkheid in niet-islamitische landen, ook in Nederland, iets anders zien. Ik hoor van vrouwen dat ze zich gesteund voelen door de overheid en daardoor ook hun eigen kracht ontdekken. Ze merken daardoor dat hun echtgenoten het eigenlijk prima vinden wanneer hun vrouw zich minder totaal bedekt.

De vrouw moet daar zelf wel achter staan en in haar geloofsbeleving ontdekken dat totaalbedekking een kwestie van cultuur is en niet als regel in de Koran staat. Bezitterige mannen willen de oude cultuur van de vrouw als eigendom en haar nederigheid handhaven. Dan blijken vriendinnen en bondgenoten belangrijk te zijn.

Er speelt nog iets mee. Moslima’s vertellen dat ze steeds weer hun geloof moeten verdedigen en uitleggen dat dwang verboden is in de islam. En altijd die vraag: ‘Wat vind jij van die agressieve fundamentalisten?’ Net alsof jij daar iets mee te maken hebt, terwijl je hier geboren en opgegroeid bent en ze je toch kennen. Dan trek je als protest provocerend een lang gewaad aan of doet een royale hoofddoek om en zegt: ‘Ik blijf dit net zo lang dragen totdat ze geen negatieve opmerkingen meer over mijn geloof maken.’

Daarom is het eerlijk en ook belangrijk dat we ervan uitgaan een vredelievende moslim en moslima te ontmoeten, die zich hier thuis en geaccepteerd wil voelen.

Corry Nicolay zet zich sinds 1980 in voor kleurrijk samenleven en woont in Heerenveen.