Fatsoen en waardigheid zijn de reddingsboeien voor de progressieve wereld

In onze wereld van verdeel en heers zijn de krachten die meer en meer de macht naar zich toe trekken niet ongelukkig (een understatement) met het feit dat het links maar niet lukt om een antwoord te vinden op die ontwikkeling. Daar waar rechts en vooral de rechts-populisten in Europa en in de VS steeds meer terrein winnen, lijkt de progressieve wereld volledig lam geslagen. De tactiek van rechts is even doeltreffend als dodelijk. Geef links overal de schuld van, onderbouw dat als het moet met leugens, halve waarheden en verdraaiing van feiten en herhaal dat zo veel mogelijk, maak daarbij de (linkse) pers ook nog eens ongeloofwaardig door alles in die media als nepnieuws te benoemen en de slag is geslagen. Links heeft het nakijken.

Persona non grata Het geldt in ieder geval voor de VS en in iets mindere mate voor het verenigd Koninkrijk, maar hoe lang zal het nog duren vooraleer deze verderfelijke tactiek ook bij ons en in andere Europese landen haar effect laat gelden. Er zijn populisten in onze contreien die ongetwijfeld staan te popelen om ‘de leer van Bannon’ in praktijk te brengen, zeker bij dalende invloed. Feit is dat dat de leermeester zelf naar Europa is gekomen om impulsen te geven aan die tactiek. De man zou, gezien zijn openlijke ondermijning van de democratie, persona non grata moeten zijn in Europa, maar dat terzijde.

Links bevindt zich per definitie in een zwakkere positie. Een achterstand die met de toenemende macht van het kapitaal steeds groter wordt en het is maar de vraag of links die achterstand ooit nog zal kunnen inlopen. Links heeft de strijd met rechts een tijdlang kunnen bijbenen, niet enkel vanwege de idealen die velen, massaler verkerend in uitzichtloze posities dan nu het geval is, aanspraken en ook omdat links het in zich had intelligentere visies op de samenleving te formuleren. De vele grote namen die zich in de geschiedenis opwierpen om de positie van de mens te verbeteren en die op zijn minst progressief mochten worden genoemd, spreken wat dat betreft boekdelen.

Hoe geloofwaardig is links nu nog voor de kiezer als door de verschillende partijen die zich progressief noemen of dat tenminste ooit deden naar verandering en verbetering van de samenleving wordt gestreefd, maar waarbij anderzijds de eigen heilige huisjes koste wat kost overeind moeten worden gehouden. Ze streven allemaal naar, min of meer toch, hun eigen linkse idealen, maar maken dit streven ondergeschikt aan de eigen identiteit. De progressieve kiezer snapt best dat er verschillen van inzicht kunnen bestaan in de wijze waarop die gewenste samenleving het best kan worden bereikt en dat er nuances aan te brengen zijn, maar die progressieve kiezer begrijpt niet dat links maar niet wil inzien die houding uiteindelijk tot niets leidt. Verondersteld mag toch worden dat links meer wil zijn dan een luis in de pels waarvan de jeuk door rechts steeds minder gevoeld wordt.

Haaks Hoeveel oorspronkelijk linkse kiezers zullen de moed hebben opgegeven bij deze vaststelling. Kiezers die maar niet meer gaan stemmen, kiezers die het in wanhoop bij de Partij voor de Dieren zoeken om zichzelf nog enigszins het gevoel te geven mee te doen aan vooruitstrevendheid of kiezers die uit protest gaan stemmen op partijen waarvan de beginselen haaks staan op wat zij zelf voor staan.

Menig progressief heeft geen behoefte aan getuigenispartijtjes en steeds maar wisselende zetelaantallen, waarbij de keuze van de kiezer al te zeer afhankelijk is van het gezicht van de lijstaanvoerder. Menig progressief zit met smart te wachten op één grote progressieve partij. Een partij die een eenduidige visie weet te ontwikkelen als antwoord op de rechtse geaardheid van de hedendaagse samenleving. Dat zal nooit een visie zijn met soortgelijke wapenen als de strategie van rechts. Links is daarvoor te fatsoenlijk en het is dat fatsoen, de strijd tegen de verloedering en afnemende mentaliteit dat speerpunt van zo’n visie zou moeten zijn. Fatsoen en waardigheid waar velen in onze samenleving naar hunkeren.

Cc-foto: Roel Wijnants