Pas als je je loyaal toont aan Nederland, een grapje over jezelf maakt, kun je voorzichtig iets eisen
Het pijnlijkste aan zijn tekst was niet dat hij zijn verdwenen dochter Nsimire mist. Dat zijn vrouw niet kan eten en slapen sinds haar 14-jarige kind na 27 juli niet meer thuiskwam. Dat de anderen kinderen zichzelf elke dag in slaap huilen.
Het pijnlijkste aan de tekst op Facebook van de uit Congo gevluchte Hagenaar Baderha Massembo, vond ik dat hij zijn menselijkheid wilde bewijzen in zijn wanhopige oproep aan 'Alle vaders en moeders van Nederland.' Dat hij moest duidelijk maken dat voor hem, een zwarte vader, 'de liefde en bezorgdheid om onze dochter niet minder is dan bij een ander'. Die 'ander' die hij aansprak is een witte ouder. Dat het gezin, dat in 2005 vluchtte uit Bukavu, een plek die ik ken van uitbuiting en conflict in het onveilige Oost-Congo, Nederland 'als ons eigen land heeft omarmd'. Dat zijn dochter 'dromen heeft net zoals alle andere Nederlandse kinderen'.
Iedereen die niet wit is in dit land weet dat je je eerst moet ontwapenen: breed lachen
Mijn hart brak. Massembo weet waarschijnlijk dat hij of zijn kinderen niet zomaar op medeleven en herkenning kunnen rekenen. Iedereen die niet wit is in dit land weet dat je je eerst moet ontwapenen: breed lachen. Extra voorkomend zijn. Een grapje over jezelf maken. Je loyaal tonen aan Nederland. Dan pas kun je voorzichtig iets eisen. Je mening of je woede uiten. Want onderdrukte woede was er zeker in zijn oproep.
Geen Amber Alert
Hij snapt niet dat er geen Ambert Alert is uitgegaan voor zijn dochter. Hij vroeg waarom er twaalf dagen voorbij konden gaan 'zonder dat het land waar wij ons één mee voelen met ons meezoekt.' Hij moet ook gedacht hebben aan de verdwijning van de 25-jarige Anne Faber vorig jaar. Vrijwel direct veroorzaakte dat een volksbeweging en stuurde de politie een dag na haar verdwijning een opsporingsbericht uit, en weer een dag later werden agenten op motoren en mountainbikes en een helikopter met warmtebeeldcamera ingezet. Tevergeefs, helaas.
Voor de minderjarige Nsimire is nog niet eens een Vermist Kind-Alert, dat media kan mobiliseren, uitgestuurd
Maar voor de minderjarige Nsimire is nog niet eens een Vermist Kind-Alert, dat media kan mobiliseren, uitgestuurd. Haar foto staat nu alleen bovenaan een pagina met - opvallend veel niet-witte - vermiste kinderen. Van Yusuf Osman (17) uit Tilburg, vermist sinds februari 2018 tot Hamza Borkhuis (moet nu 20 jaar zijn) uit Assen, vermist sinds 1999. Geen klinkende namen. Ze kregen geen media-aandacht.
Er was een Amerikaans opsporingsprogramma getiteld 'Find Our Missing' op de overwegend zwarte zender TV One, over verdwenen zwarte Amerikanen, onder wie veel kinderen, die het nieuws nooit halen. Terwijl verdwenen (mooie) witte vrouwen wel altijd nieuws zijn; het Missing White Woman Syndrome. Ook zijn er schokkende onderzoeken uit de VS waaruit blijkt dat zwarte kinderen door volwassenen als 'minder onschuldig' worden gezien dan witte kinderen en dus op minder bescherming en steun kunnen rekenen.
Poster- en zoekacties
Ook de zaak van de 17-jarige zwarte Orlando Boldewijn, die begin dit jaar acht dagen na zijn vermissing dood werd gevonden in een Haagse plas, beheerste het nieuws niet. Toen de moordverdachte, een 27 jarige Hagenaar die een date had met Orlando en die door gebruikers van de dating-app Grindr wordt omschreven als 'agressief' en 'een stalker', werd vrijgelaten, was er ook geen massale verontwaardiging.
Door de kracht van social media werd Nsimire's verdwijning deze week eindelijk wel behandeld in landelijke media; lokale media begonnen daar al eerder mee. Inmiddels zijn burgers begonnen met poster- en zoekacties in de regio Den Haag. Laten we hopen dat het helpt.
Eerdere columns van Seada Nourhussen leest u hier.
Lees ook: Waarom verstuurde de politie geen Amber Alert bij de vermissing van de Congolese Nsimire (14)?
Dat de politie weinig naar buiten brengt over een vermissing, betekent niet dat er op het bureau achterover wordt geleund. Alleen is er een verschil tussen dat wat de recherche weet en dat wat openbaar wordt gemaakt.
Mensen die tegen zwarte piet zijn om 'zwarte mensen niet te kwetsen', missen het punt
Kwetsen is een oninteressant fenomeen dat je aan gevoelens kunt verbinden in plaats van aan systemen.
Woorden zijn niet zomaar woorden, ze dwingen ons tot nadenken
Woorden hebben geen invloed op de werkelijkheid? En dat zeggen schrijvers? Mensen die werken met taal, die léven van taal, voor wie taal dus wel degelijk redelijk allesbepalend is, beweren dat het juist niet allesbepalend is