Neem ze op en je krijgt die Arabische mentaliteit erbij

Door de zee in ultieme slaap, uit vaders onveilige armen ontnomen, en op een bed van zand op het strand neergelegd. Al heeft het Westen een ‘icoon’ gevonden om de karwats uit de kast te halen voor een geliefde zelfkastijding – het is niet de schuld van het Westen.

Een vader gooit zijn vrouw en baby op de treinrails om treintoegang af te dwingen. Een baby! Het is schokkend dat deze man niet is gearresteerd voor het in gevaar brengen van het leven van een vrouw en een baby. Menig westerse kijker zal hierin wanhoop hebben gezien, maar het is geen wanhoop, het is een hysterie, een walgelijke, destructieve hysterie die Arabieren eigen is. Het is het Oud-Testamentisch scheuren van je kleren en as over je hoofd gooien en je haar uitrukken.

Schokkender nog is de mentaliteit die achter zo’n daad schuilgaat: namelijk dat de man de eigenaar is – niet de kostwinner, maar de bezitter – van vrouw en kroost. Ik vraag me af hoeveel Arabieren (m/v) nooit hun vader hebben horen zeggen: ‘Ik heb je gemaakt, dus ik kan je ook het leven ontnemen.’

Desondanks bleef de hoofddoek van de vrouw onberispelijk gewikkeld om haar hoofd, zoals van alle vrouwelijke vluchtelingen. Dit is zorgwekkend. Zelfs wanhoop kan blijkbaar doctrine niet overwinnen. Waarom je lokken aan de elementen schenken als vrijheid je uiteindelijke doel is?

Dit is zorgwekkend. In een samenleving en tijd waarin een jonge Marokkaanse vrouw van 22 jaar moet onderduiken voor haar familie, omdat zij niet meer de islam aanhangt (kudo’s, meid!), uit vrees voor haar leven in plaats van dat de vader en een van haar broers met een nijptang aan de tand gevoeld zouden moeten worden door de politie, is het wel deze mentaliteit die zich hier zal uitbreiden. Het interview met dit meisje verscheen op 31 augustus in Trouw, onder de titel ‘Ik wilde gewoon vrijheid.’

Hoe ironisch en wrang! Neem wat doornappels en doe er strychnine bij. En dat in een land waarin vrijheid vanzelfsprekend was. Hoe hebben we de grond zo tot hemel kunnen laten worden zonder iets te doen? In wat voor omgekeerde wereld leven we nu.

Het wordt nog erger. Dit is een gezin, maar de verhouding gezin en mannen is ongeveer een op tien.

De mars van Hongarije naar Duitsland bestond zo goed als enkel uit mannen; makkelijk om van zo’n mars onder de indruk te raken, ware het niet dat het een toe-eigening uitstraalde. Wat zullen deze mannen doen als ze het gastvrije Duitsland bereiken? Een hoofddoek kopen voor een toekomstige vrouw of de vrouw die hen achterna zal reizen.

Bij Pauw zag ik een hip echtpaar dat een initiatief was gestart om een vluchteling in huis te nemen. Het aantal meldingen was afgelopen vrijdag bijzonder gegroeid. Dit echtpaar maakte er geen geheim van dat ze het uit christelijke liefde, al wist de man de vraag van Jort Kelder (die ook te gast was) of het om bekering ging handig te ontwijken. Het ging om liefde. Natuurlijk. Alsof egoïsme niet altijd aan de basis ligt van altruïsme.

Een andere jonge vrouw, die een en al idealisme uitstraalde via haar brillenglazen, zat naast een neger, die na dertien jaar onder haar hoede nauwelijks Nederlands sprak. Waarom? Omdat hij natuurlijk alleen met landgenoten omging. Wat zou Nederland hem interesseren, behalve als pecuniaire fontein en herfstval?

Een actrice, Hanna Verboom geheten, zag ik bij De Wereld Draait Door vertellen dat ze de zolder, die ze als atelier gebruikte voor haar schilderkunst, voor een vluchteling gereed aan het maken was. (Terzijde: laat als actrice altijd merken dat je naast acteren een ander talent hebt: schilderen en fotograferen doen het altijd goed.)

Stelt u zich eens voor, lezer, dat de vluchtelingen (m/) die mevrouw Verboom zien, gaan denken dat alle Nederlandse vrouwen er zo mooi uit zien? (En als ze om hulp in het huishouden wordt gevraagd, is dit dan neo-kolonialisme?) Ik durf te wedden dat eisen, vanwege ‘geloof en cultuur’, aan de gastgezinnen niet lang op zich zullen laten wachten. Die ene blote onderarm, die bevallige blote schouder moet bedekt worden, de wijn moet van tafel en het varkensvlees weg uit de koelkast.

Er zijn huiveringwekkendere toekomstvisioenen die ik maar ongenoemd laat. Wat? Zelfcensuur? Geen denken aan. Het wachten is op de eerste – de hemel verhoede – aanranding en verkrachting.

Heeft de lezer niet gezien hoe deze mannen het water en voedsel minachtend weggooiden die de politie aan hen uitdeelde op het treinstation in Hongarije? Is het echt zo moeilijk om enige vorm, een molecule van dankbaarheid te tonen? Maar ja, het gaat om mannen met PTSS, trauma’s, psychoses. Toch? En ongeneeslijke gevallen van islamitisch machismo, wil ik eraan toevoegen.

Westerlingen kunnen die karwats in de kast laten hangen. De wonden zullen ze te zijner tijd wel merken, maar dan door anderen toegebracht.