Haarscheurtjes in de policorpaleizen
Langzaam maar zeker bouwen we momentum op voor de grote politieke omwenteling die in maart volgend jaar zijn beslag krijgt. Zal het nog nodig zijn de Bastille te bestormen? Misschien, maar de paleizen van het politiek-correcte denken vertonen ook nu al haarscheurtjes.
Droombeelden
Na de moord op Pim Fortuyn wist het imperium van de politiek-correcte kaste zichzelf weer razendsnel in te metselen in een bevingsbestendige vesting, zo leek het. De policorians trokken zich er terug en hadden het erg met elkaar getroffen. Ze gniffelden samen over andersdenkenden, sloegen elkaar amicaal op de schouders en deden alsof ze zich bekommerden om wat zich buiten de paleismuren afspeelde.
Ze hingen mooie droombeelden aan de muur waar ze graag naar keken, liever nog dan naar buiten. Ja ja, zo voor en na stapten ze heus wel de openlucht in en legden ze vanaf hun ivoren torens uit hoe iedereen precies over de mens moest denken, terwijl ze een kluifje naar kwispelende schoothondjes wierpen en de anderen van bovenaf graag voor xenofoob, racist of fascist uitmaakten. Maar daarna gingen ze snel weer naar binnen om naar de droombeelden te staren.
Paleizen
Lange tijd leek het goed te gaan. Maar de problemen buiten de muren bleven bestaan, ze verergerden zich zelfs en de mensen die ermee te maken kregen begonnen te stampvoeten, eerst zachtjes zonder dat iemand het hoorde. Ze gebaarden over de slotgracht dat het fout ging, maar niemand keek. Dus bleven ze stampen en na een lange, lange tijd begon de aarde eindelijk te beven. Eerst een beetje, toen harder en nu is de grond onder de policorpaleizen uiteindelijk ook gaan schudden.
Bij elke dove bestuurder, bij elke verdraaiing van de werkelijkheid, bij elk fantasieverhaal rammelen voortaan de ramen in hun sponningen en vormen zich nieuwe haarscheurtjes in de muren. Tijdens de landslides van Brexit en Trump vielen de eerste droombeelden van de muur, aan gruzelementen. De hofhouding draafde over de gangen met rolletjes ducttape om de scheuren dicht te plakken en de droombeeldjes te repareren. Wat dacht je van lijsttrekkersverkiezingen? Zullen we de boze burger aan tafel ontmaskeren? Townhall Meetings! Frans Bauer! Oude wijn! Nieuwe wegen! zo galmde het door de paleizen. Tevergeefs.
Barsten
De haarscheurtjes vergrootten zich al snel tot barsten. De paleizen staan inmiddels op instorten. De frisse wind waait vrijelijk door de gangen en nauwelijks durft de hofhouding nog toe te geven dat ze Wilders ooit voor Hitler heeft uitgemaakt, andersdenkenden ooit fascistisch heeft genoemd en hen ooit van islamofobie heeft beschuldigd. De ivoren torens zwaaien vervaarlijk heen en weer, links en rechts vliegen er afsplitsingen vanaf die spoedig roemloos in de slotgracht kopje-onder gaan. De slotbrug is nog niet omlaag, maar buiten verzamelen zich al de eerste sansculottes en binnen graaien omroepcoryfeeën rap hun salarissen bijeen. Politici staan er ‘ik ben niet verkiesbaar’-pamfletten te printen en wie goed kijkt, ziet de eersten al wegvluchten op hun paard, naar goedbetaalde bestuursfuncties galopperend.
Zwijgimperium
Ja, we bouwen momentum op. Blijf stampen. Het kostte veel energie en het leek lange tijd alsof helemaal niets effect had, maar zoals druppend water zelfs de hardste steen kan uithollen hebben we toch alles in beweging gekregen. Als we nu het momentum weten te gebruiken zal niets ons meer kunnen tegenhouden. Niets. Dan is het gedaan met het politiek-correcte zwijgimperium. Dan storten de paleizen in, dan noemen we de problemen voortaan gewoon bij hun naam en kunnen we ze eindelijk, eindelijk echt gaan oplossen.
===============================================================
Foto: “FREE SPEECH*” by Newtown Graffitti is licensed under CC BY 2.0
===============================================================
Over de auteur
Recent gepubliceerd
EU21 november 2023We moeten het Europese ID integraal weigeren
Filosofie22 oktober 2023Het verhaal wint altijd van de werkelijkheid
Economie6 januari 2022Nederlandse landbouw wordt opgeofferd aan groene dromen
Economie25 juli 2021Politici en bestuurders zien liever dashboards dan mensen