In Utrecht wordt een meisje afgeslacht. In Rotterdam wordt onder toeziend oog en gehoor van de halve wijk een meisje kapot getestosterond. Niemand deed wat. Ja, achteraf. Laf een kaartje sturen. Veel beterschap. Ik heb het schouwspel gehoord en het leek echt heel gruwelijk. Hopelijk genees je snel. Groetjes, je buren van van nummer 23C. PS. volgende keer bel ik de politie. Want zo’n volk zijn wij onderhand geworden. Niks doen als het moet, maar van alles organiseren als de ronkende camera op ons gericht staat. Natuurlijk is het lief hoor, zo’n stille tocht organiseren. Nobel. Kan geen kwaad. Komt uit een goed hart. 100 man die met een spandoek ‘Verkrachten mag niet’ staan, super aandoenlijk. Bla. Bla. Bla. Maar vanavond is uw dochter aan de beurt. Wordt ze uit elkaar getrokken door 4 man terwijl de halve wijk staat te filmen en de andere helft staat te klappen. Participatiesamenleving hè, had ze maar beter op de situatie moeten anticiperen. Ja toch.

Stille tochten zijn lief, maar met lief kunnen we in deze tijd niet meer aankomen. Terwijl wij onze quinoabesyoghurt opslurpen na een inspirerend yoga-les, ontwikkelen gebieden, steden en continenten om ons heen zich als hitsige anti-westenoorden. Klaar om ons op te peuzelen als een vegahambuger met sojamelkbonenpuree. De Nederlandse politiek moet nu opstaan en haar hoofd uit de reet van de EU halen, want het is al vijf over twaalf. De stille uittocht van de Nederlandse normen en waarden is schrijnend om te zien. Het volk is nog steeds een zwijgende meerderheid, maar voor hoe lang nog? Zolang Nederland niet de eigen vrouwen – de inwoners – beschermt, ontaardt Nederland langzaam in een chaos. Dan is er alleen nog maar herrie in de tent. Daar helpt dan geen ene stille tocht tegen.