Waarom is mijn A-diploma uit mijn leven gedreven?

Als hij op de rand van het zwembad staat, vullen zijn ogen zich met angst.

Niet voor het water, maar voor de prestatie.

Zijn ogen zoeken zijn moeder.

Ik mis de mijne, maar ik vertel haar in mijn geest dat ze nu van hem genoten zou hebben. Een stoer mager ventje. Ik schaam me voor het stille gesprek dat ik met mijn moeder voer, alsof ze het kan horen en antwoordt, maar soms, als stil geluk licht verdriet aanraakt, troost het me als ik, wat ik voel, formuleer voor de doden.

"Ik kan zijn angst niet wegnemen," zeg ik. Zei mijn moeder nu dat dat ook niet hoeft?

Er klinkt een fluitje.

En hij springt.

Er wordt aangemoedigd, waarvoor ik me wat geneer. Mijn handen wapperen mijn schaamte weg. Maar ik let op hem; zijn kopje is een erwtje met schrikachtige ogen die strak naar het plafond van het bad lijken te kijken.

Maar hij doet het goed. Ik zie hoe alle kinderen in waterdieren zijn veranderd; sommigen zijn kikkers, anderen libellen. Hij is een salamander. Naast hem drijft een kleine schildpad. Samen lijken ze een tekenfilm binnen te zwemmen.

Als hij zijn baantjes heeft getrokken en heeft laten zien dat hij het watertrappen beheerst, mag hij uit het water.

Hij heeft het gehaald.

Zijn ogen zoeken zijn moeder en vader niet meer. Hij en zijn vriendjes zijn aan het jongehonden. Het is of ze de volwassenheid bij elkaar eruit bijten en trekken.

Dan krijgen ze hun zwem­diploma. Ik druk zwaar sentimentele gevoelens weg waar ik last van heb.

Hij gaat zich aankleden en even later komt hij bij ons.

Hij is uiteraard blij, maar toont er een stoerheid bij die ik nog nooit bij hem had waargenomen.

"Ik vond het geweldig. Hartelijk gefeliciteerd," zeg ik.

Geen reactie.

Wel drukt hij mij zijn diploma in handen.

"Heb jij ook een diploma?" vraagt hij.

Ik knik.

"Mag ik die zien?"

"Ik weet niet waar ik die heb."

"Heb je die weggegooid?" Hij kan het zich niet voorstellen.

"Misschien is hij bij oma Marijke. Ik weet het niet... Ik ben hem kwijtgeraakt..."

Mijn leven is als ijsschotsen die aan het wegsmelten en afbreken zijn. Dooi wordt dood, ooit. Waarom is mijn A-diploma uit mijn leven gedreven?

"Als je je diploma niet kunt laten zien, mag je niet in het diepe zwemmen," zegt hij.

Theodor Holman (1953) is columnist, schrijver, televisie- en radiomaker. Elke dag, uitgezonderd zondag, lees je hier zijn column. Lees al zijn columns terug in het archief.

Reageren? t.holman@parool.nl