Pas als je woorden vindt die je gevoel omschrijven, kun je het delen

Soms kun je al een tijdje met een onbestemd gevoel in je buik rondlopen - en er niks mee doen. Omdat je je misschien niet bewust bent van je gevoel of niet helemaal snapt wat dat gevoel precies is. Laat staan dat je weet wat je ermee zou moeten doen.

Dat was precies wat er bij ons aan de hand was. We voelden allebei dat er iets rommelde, maar we hadden geen idee waar we precies naar moesten kijken. Eén ding wisten we wel: dit voelt niet goed en gaat dingen kapotmaken als het niet verandert.

Onze oplossing in dit soort gevallen is altijd hetzelfde: we zoeken naar taal. Pas als je woorden vindt die je gevoel omschrijven, kun je het delen. En pas als je het kunt delen, kun je het veranderen.

We boekten een vlucht naar de middle of nowhere in de Spaanse bergen en besloten pas terug te komen als we aan onszelf konden uitleggen wat er speelde.

En daar gebeurde iets bijzonders. We maakten kennis met een idee van de Joodse filosoof Martin Buber dat tegenwoordig vooral in relatietherapie veel wordt gebruikt: sacred space. In de ruimte tussen twee mensen ‘leeft’ je relatie en je voelt vaak haarfijn aan of die ‘gewijde ruimte’ veilig is of juist bedreigend. In sacred space groeien kinderen op, worden organisaties gebouwd en vriendschappen gesloten. Bijna alles wat er tussen mensen schuurt, ontstaat door een gebrek aan aandacht voor die ruimte. Mensen die zich niet bewust zijn van hun sacred space, gooien er hun afval in.

Dit is het! Dit is het stuk wat we zo missen! We voelen allebei dat we onze gewijde ruimte uit het oog zijn verloren de laatste tijd, terwijl we er juist zo naar verlangen. Opeens valt alles op z’n plek. Niet alleen omdat het zo’n simpel idee is, maar vooral omdat het zo radicaal is. We zien ineens hoe makkelijk je de ruimte tussen jezelf en de ander verwaarloost of zelfs vergiftigt, door de ander af te wijzen, te bekritiseren, te veroordelen of te negeren. Maar ook hoe eenvoudig je deze sacred space weer herstelt.

We stoppen met de hele tijd flauwe negatieve grappen over elkaar te maken. We beginnen met het scherm van de laptop dicht te klappen en de telefoon weg te leggen als we met elkaar in gesprek zijn. We beginnen elke bijeenkomst vanuit gezamenlijkheid en niet vanuit een ingegraven verschil. We besluiten dat we mogen vertrouwen op alles wat er al is, in plaats van dat we oplossingen kunnen afdwingen.

Zoals de Perzische dichter Rumi ooit zei: ‘Voorbij het idee over wat goed is en wat fout is, is een prachtige tuin. En daar zal ik je ontmoeten.’

Reageren? magazine@persgroep.nl