Liquidaties zijn fastfood-wraak

Gisteren fietste ik over de Ceintuurbaan toen bleek dat daar een uur eerder weer eens een (mislukte) liquidatie had plaatsgevonden.

Ik had hond Koosje voorop in de bak zitten en die was er al eens uitgesprongen. Ik wilde dus niet stilstaan en uit­gebreid kijken.

Ik moest denken aan Moor, mijn vorige hond.

Toen die nog een puppy was, moest ik haar vaak uitlaten.

Ik ging eens bij de Willemsparkweg de hoek om en in de Jacob Obrecht­straat waren de gebruikelijke toestanden die bij een liquidatie horen. Rode linten, politieauto's met zwaailichten, et cetera. Er waren nog geen mannen in pakken - of daarvoor was het nog te vroeg. Hoe dan ook, Moor liep los en vond de moord bijzonder interessant.

"Weg met die hond!" hoorde ik.

"Moor! Moor!" riep ik. Maar ondertussen zag ik dat Moor onder het lint was gekropen en uitgebreid het lijk en het bloed aan het besnuffelen was.

"Hier! Hier!" riep ik, "Moor, kom hier! Hier! Kom bij baasje."

"Godverdomme, weg met dat kolerebeest!" foeterde een agent.

Maar ja, er was rauw vlees en bloed, dus dat leek verdomd veel op eten. Moor begon met dat bloed op te likken.

Gelukkig was er een rechercheur die weliswaar totaal over de rooie was, maar Moor heel lief vastgreep en hem aan mij overhandigde, terwijl hij schreeuwde: "En nu opdonderen hier!"

De liquidatie had destijds - het is geloof ik alweer zestien jaar geleden - met de Russische maffia te maken.

Koos interesseerde zich niet voor deze liquidatie en bleef rustig in zijn mandje zitten en we gingen naar huis.

Daar vergat ik te vertellen wat ik had gezien, en dat vond ik veelzeggend.

Liquidaties horen bij het straatbeeld. Het is fastfood-wraak. Dat heeft tot gevolg dat je mededogen afneemt. Met wie moet je ook mededogen hebben? Vroeger had ik nog wel medelijden met ouders, vrouwen en kinderen van de slachtoffers. Maar ook dat vergaat.

Palermo aan de Amstel bestaat als stadstaat waar elke dader tevens rechter en beul is en waar de doodstraf geldt voor elk vergrijp. De inwoners van die staat zijn gemiddeld zestien, denk ik. Aan het hoofd staat een aantal god­vaders die je kunt herkennen aan hun tattoos van martelwerktuigen en doodkisten benevens hun Guccitasjes.

's Avonds lees ik dat er gisteren twee pogingen tot liquidatie zijn geweest.

Ach... overmorgen zijn die daders dood.

Theodor Holman (1953) is columnist, schrijver, televisie- en radiomaker. Elke dag, uitgezonderd zondag, lees je hier zijn column. Lees al zijn columns terug in het archief.

Reageren? t.holman@parool.nl