Dit Witte Huis is dol op blauw bloed
Daar zit hij dan, straks. Aan de thee met een echte koningin, in een echt paleis. Torens en kantelen, schietgaten en sabels, uniformen en kroonluchters en veel goud, heel veel goud.
Zo ziet Donald Trump het graag. Hij mag dan zelf geen koning zijn, hij speelt wel af en toe met de gedachte. Trump Tower, Trump Palace, Trump’s Castle: als vastgoedvorst uit Queens probeerde hij zijn royale ambities al in gouden woorden te gieten. Nu, als leider van zijn land, kan hij eindelijk met zijn gelijken praten.
Luister nog eens naar de manier hoe de Amerikaanse president vorige week in het Witte Huis Mark Rutte introduceerde. ‘Het is een grote eer de premier van het Kóninkrijk der Nederlanden hier te hebben. Dat klinkt elegant. En prachtig.’
Eerder was hij vol lof over het Kóninkrijk van Saoedi-Arabië, dat hem met pracht en praal en een ceremoniële zwaarddans onthaalde. Magnifiek, vond hij.
Natuurlijk hebben Amerikanen sowieso wat met koningshuizen, zeker het Britse. Verlekkerd keken ze met miljoenen naar het huwelijk van prins Harry en Meghan Markle. Huilend keken ze naar de begrafenis van Lady Di. De tabloids volgen de koninklijke familie op de voet, en een serie als The Crown, over koningin Elizabeth, is al drie seizoenen een succes.
Hoewel ze in 1776 expliciet opschreven dat ze klaar waren met koningen, omdat alle mensen nu eenmaal gelijk waren (behalve slaven en vrouwen) en regeringen door mensen moesten worden gekozen en niet door God, hebben Amerikanen altijd een zwak gehouden voor monarchieën. Het is een gat dat is opgevuld door Walt Disney en Hollywood, die niet alleen sprookjes en sprookjeswerelden creëerden maar ook een adel van filmsterren die het gebrek aan prinsen en prinsessen moesten doen vergeten sommigen van hen schopten het in Europa tot échte royals (Grace Kelly, Meghan Markle).
En toen een presidentiële familie glamoureus genoeg bleek (de Kennedy’s), kon daar zomaar een dynastie uit groeien. Want hoe gelijk alle Amerikanen ook zijn, er zijn weinig landen waar rijkdom en macht zo erfelijk zijn.
Zit daarin voor Trump de aantrekkingskracht? Ook hij ziet zijn familie als dynastie, met een continue lijn van zijn opa via zijn vader naar hem en zijn kinderen, loyale bouwers aan een glanzend imperium van geld, show en politiek precies wat moderne koningshuizen ook zijn.
Bovendien: Trump houdt van leiders die zelf bepalen wanneer ze troonsafstand doen. En dan werkt elke aanraking met een échte vorst als bevestiging. Trump is een soort omgekeerde koning Midas. Als hij de hand schudt van koningin Elizabeth hoopt hij dat hij zelf ook een beetje in goud verandert.