Marloes Harkema verloor acht jaar geleden haar man Reitse. Ze was pas 28. "In het eerste jaar ben je dagelijks bezig met rouwen", vertelt ze vandaag, op internationale weduwendag. Na zijn dood wilde ze het liefst de tijd stilzetten: "Rouw lijkt de enige zware emotie waarvan je nooit wilt dat die overgaat."
Een vrij en onbezorgd leven hadden Marloes en haar vriend Reitse als twintigers. Het was 2008. Zij werkte, hij zat in zijn laatste jaar van z'n studie. Grote plannen hadden ze nog niet. "We waren niet zoveel met de toekomst bezig", zegt Marloes. Tot Reitse lymfeklierkanker kreeg.
"Het kwam uit het niets", vertelt Marloes. Reitse, een gezonde, sterke jongen van 25, was opeens ziek. "Onze relatie werd anders. Veel intenser en dieper. Je leeft van dag tot dag. In de laatste maanden van het ziekteproces zijn we getrouwd."
Ademruimte
De Wageningse stopte met werken toen hij uitbehandeld was. Ze kon het niet meer aan: een drukke baan én voor haar partner zorgen. "Ik begon overwerkt te raken. Ik had nooit tijd om bij te komen. Ik had ademruimte nodig."
Drie maanden later, in maart 2010, overleed Reitse. Marloes bleef alleen achter. Ze was 28 en weduwe.
Marloes begon een paar maanden na zijn dood te schrijven. "Omdat ik uiting wilde geven aan wat ik voelde." Het vormde de basis van een boek (zie kader onderin) over rouwen. Door het schrijven probeerde ze vat te krijgen op haar gevoelens.
Wat ze vooral voelde in die eerste twee jaar: verdriet en eenzaamheid. Voordat haar man overleed, kon ze met hem kletsen als ze het even moeilijk had. Maar waar moest ze nu heen? "Het verdriet dat ik had, wilde ik het liefst met hem bespreken. Ik wilde door hem getroost worden."
Praten
Schrijven deed Marloes ook op fora en sociale media. Daardoor kwam ze in contact met lotgenoten. In haar eigen omgeving bleek praten over haar verdriet toch lastig. "Dat snap ik, mensen hebben geen ervaring om te praten over de dood. Er zit ook ongemak in: bang om iemand pijn te doen door er opeens over te beginnen. Maar ik wilde over niks anders praten. Ik was er dag en nacht mee bezig. Ik was op zoek naar herkenning. Ik had heel veel behoefte aan het uitwisselen van ervaringen."
Marloes begon wandelingen te organiseren. Met jonge weduwen. Eén keer in de maand. De vrouwen kwamen uit heel Nederland. "Het was wandelen en ervaringen delen in een kleine groep. Je zou zeggen dat dat heel zwaar is, een hele middag praten over rouw, maar het was zo'n ontzettende opluchting om met iemand te praten die precies weet hoe het is."
Diepe rouw
Lotgenoten begrijpen het als Marloes vertelt over haar angsten. Ze is bijvoorbeeld bang om herinneringen aan haar geliefde kwijt te raken. "Als je rouwt in die eerste jaren, gaat het om hele diepe rouw. Wat ik vooral merkte was dat ik stil wilde blijven staan. Ik wilde niet dat herinneringen minder zouden worden. Het is best eng om weer verder te gaan met het leven. Rouw lijkt de enige emotie waarvan je nooit wilt dat die overgaat. Het is zo'n teken van liefde. Je wil het liefst de tijd stoppen."
Als we willen troosten, eindigen we vaak goedbedoeld met een 'optimistische eindzin', vertelt Marloes. "We willen dan met een positieve noot eindigen door naar de toekomst te kijken. Maar dat druist op dat moment in tegen alles wat je wil."
Erkenning
Toch vond ze het heel fijn als mensen de moeite namen om haar te troosten. En dat is wat Marloes vooral wil meegeven: "Als buitenstaander ben je zó bang om iets verkeerds te zegen. Maar alles uit het hart is nooit verkeerd. Wat ik wens is dat mensen meer de ruimte durven geven aan rouw. We kiezen te gemakkelijk om erover te zwijgen."
'Rouw maar lang en goed', zei iemand in 2010 tegen Marloes, vlak nadat haar man was overleden. Die opmerking bleef haar altijd bij. Ze vond het heel waardevol. Het raakt precies de kern, zegt ze. "Dat ik de ruimte mocht nemen om te rouwen, dat vond ik heel ontroerend. Het is zo’n opluchting als rouw er gewoon mag zijn."
'Nu is nog zo zonder jou'
Marloes schreef over de eerste twee jaar van het rouwproces het boek 'Nu is nog zo zonder jou', dat vanaf nu in de boekhandel ligt. "Het is dicht op de huid en recht uit het hart geschreven", zegt ze.
Marloes gebruikt niet alleen haar eigen ervaring, maar ook die van andere jonge weduwes en weduwnaars uit gesprekken die ze met hen had. Het is, zegt ze, een boek vol herkenning voor mensen die hun geliefde of dierbare hebben verloren, en hun omgeving.
Een aangrijpend boek, zegt ze zelf. Over verdriet en over pijn. "Maar er spreekt ook heel veel liefde uit. Ze zeggen weleens dat rouw de achterkant van liefde is."
Meer op rtlnieuws.nl:
Verder leven na de moord op haar man en zijn papa: 'Wil jij mijn tweede vader zijn?'
