Marloes werd op haar 28ste weduwe: 'Rouw is een onzichtbaar en eenzaam proces' (rtlnieuws.nl)

Wat een herkenbaar verhaal, ik verloor mijn vrouw op 67 jarige leeftijd na 39 jaar huwelijk aan de vreselijke ziekte MS.

Ik begrij de rouw van mensen die een geliefde partner hebben verloren volkomen, maar weet ook dat de dood van een niet zo geliefde, maar noodgedwongen gedoogde partner een hele bevrijding kan betekenen.

Komt gelukkig steeds minder voor, maar in de tijd, -niet echt zo ver in het verleden- dat echtscheiding onacceptabel was en veelal, praktisch bezien, hoe dan ook financieel niet haalbaar was, kon het overlijden van een partner een hele opluchting zijn.

Ik ben, (getrouwd in 196, na 12 jaar gescheiden, maar je wilt niet weten hoe vaak ik hoopte dat mijn man 's-avonds niet thuis zou komen, maar dat ik het bericht zou krijgen dat hij verongelukt was.

Ik ben er niet trots op maar he was wel zo.

@1 , inderdaad. Ik verloor mijn man nu bijna 9 jaar geleden, hij was 53, ik 44. Ik was niet alleen mijn man kwijt, maar ook mijn toekomst, de dromen die we samen hadden. En dan zijn er zoveel kleine dingen, boodschappen doen en thuiskomen met dingen die je niet eens lust, maar die je altijd meenam voor je partner. Grapjes die alleen wij tweeën begrepen. Spelletjes op regenachtige zondagmiddagen. Dat je het heel even vergeten bent en begint te praten over iets dat je aan het lezen bent en het meteen weer keihard binnenkomt dat hij er niet meer is.

@2 , ja, die zijn er inderdaad ook, ik heb ooit een collega gehad die eigenlijk alleen maar blij was, maar daardoor kreeg ze dan wel weer een enorm schuldgevoel.