'De sterkste maakt iedereen dood'

Koning heeft een tekening gemaakt. "Zal opa daar een ­verhaaltje bij vertellen?"

Dat mag.

Vanuit de keuken roept zijn moeder: "Wordt het weer een rechtse allegorie?"

Ik zeg niks en begin te vertellen. "De Grote Dinosaurus sprak: waarom jokkebrokken jullie allemaal over mij?'"

De Kleine Dino zei: "U jokt en maakt brokken."

"Wat jok ik dan en welke brokken maak ik?" vroeg de Grote Dinosaurus.

"U zegt dat u alles doet voor het bos. Maar u doet niks voor het bos. Iedereen vindt dat u juist het bos kapotmaakt."

Net op het moment dat de grote dinosaurus boos werd, kwam de Minion aanlopen.

"Ik vind het bos erg opgeknapt," zei de Minion, "want er staan minder bomen in. Die heeft de Grote Dinosaurus gekapt, dus is er meer ruimte voor ons. Ik hou van meer ruimte."

"Een bos heet bos omdat er bomen in staan. Een bos zonder bomen is een voetbalveld," zei de Kleine Dino, "en jij kunt niet eens voetballen, domme Minion."

"Luister," zei de Grote Dinosaurus, "doordat de bomen verdwenen zijn, kunnen er meer bloemen bloeien, kunnen de koeien grazen, en hebben de konijnen ook meer plezier in het graven van holen."

Op dat moment komt zijn moeder de kamer binnen en wil Koning dat ik met vertellen ophoud.

"Ik vind het een mooi sprookje," zegt de moeder.

Maar Koning is het daar niet mee eens. Zo heeft hij zijn tekening niet bedoeld.

"Dit is bloed," zegt hij, terwijl hij op rode stippen wijst. "En het verhaal gaat zo: dus deze grote dino heeft met dat zwaard de kop afgehakt van die kleine dino, omdat hij klein is en stom. En die Minion is ook stom. Die moet ook dood. En die grote dino maakt ze allemaal dood. Hij hakt hun kop er af. En hij gebruikt ook pistolen. Die grote dino is de allersterkste, omdat hij groot is. En die anderen zijn klein."

"Dus de sterkste wint," ondersteun ik zijn betoog. Koning knikt.

"Nou, ik vind dan die grote dino wel mooi getekend, maar niet leuk. Waarom maakt hij nou iedereen dood?" vraagt zijn moeder.

"Omdat hij dus de sterkste is, dan maak je iedereen dood," zegt Koning. Hij pakt een pen en tekent nog een beest.

"Dit is zijn hond, die laat hij in leven. Hij houdt van honden."

Theodor Holman (1953) is columnist, schrijver, televisie- en radiomaker. Elke dag, uitgezonderd zondag, lees je hier zijn column. Lees al zijn columns terug in het archief.

Reageren? t.holman@parool.nl