Amanda Patricia van Kuijk (48) werkt al vijftien jaar als brandweervrouw in het centrum van Rotterdam. Voorlopig is ze nog niet van plan om te stoppen. "Ik ga door zo lang mijn lichaam het volhoudt. Dit is het mooiste werk dat er is."
Voor het eerst in acht jaar neemt het aantal brandweermannen iets toe, meldt het CBS. Het aantal brandweervrouwen is harder gestegen dan het aantal brandweermannen, maar nog steeds zitten er in verhouding weinig vrouwen bij de brandweer (zes procent). Eén van hen is Amanda Patricia van Kuijk. Ze werkt in het centrum van Rotterdam.
Carrièreswitch
Amanda was eerder trambestuurder in Rotterdam. Ze meldde zich met een open sollicitatie bij de brandweer. Niet omdat ze toen al dacht dat dit haar droomberoep zou worden. "Ik vond rood gewoon een mooie kleur en de brandweer leek me opzich wel wat."
Ze werd aangenomen, maar had nog niet helemaal helder wat het takenpakket inhield. "Ik was me totaal niet bewust van het feit dat je álles moet doen bij de brandweer, van trappen op rennen tot de vrachtwagen besturen."
Droombaam
Al snel bleek dat de stap naar de brandweer de juiste keuze was en nu, vijftien jaar later, zou Amanda niets anders meer willen. "Ik zie dit niet als werk. Dit is mijn passie." Vakantie neemt Amanda wel, maar zodra ze te lang vrij is, gaat het kriebelen.
"Als het hard stormt en ik ben vrij, dan baal ik daar van. Dat begrijpen leken niet. Ze denken dat ik kick op het leed van anderen, maar dat is niet zo. Het gaat erom dat je meetelt in de maatschappij en probeert de situatie voor mensen die het lastig hebben, beter te maken."
Afwisseling
Als brandweervrouw weet ze nooit hoe haar dag zal lopen. Naast het blussen van branden, moet Amanda ook reanimeren, honden uit konijnenhollen bevrijden en af en toe springt ze uit een helikopter boven zee om te oefenen voor als schepen in nood zijn. "Dat is toch gaaf? Niet veel vrouwen kunnen zeggen dat ze dat mogen doen."
Natuurlijk zijn er ook vaak nare situaties, waar Amanda dan met haar team heen moet. "Aan de hand van een melding proberen we in te schatten hoe de situatie is. Vaak hebben we al wel door of iets slecht is." Zo moet Amanda soms ook uitrukken als iemand zelfmoord heeft gepleegd. "Dan probeer je je zo goed mogelijk voor te bereiden op wat je gaat zien. Je weet bij jezelf: oké dit gaat niet leuk worden, maar ik moet het wel doen." Achteraf wordt er dan uitgebreid gepraat met het team.
Onder de mannen
Dat team kent ze door en door. Ze werken 48 uur per week en doen alles samen. Van sporten tot eten en wassen. "Het is fantastisch om met deze mannen te werken. Ik ben echt trots op ons team. We hoeven elkaar niks te vragen, want we weten alles. Dat is pure rijkdom."
Amanda is de enige vrouw, "maar ik sta mijn mannetje wel hoor. Ze moesten er in het begin wel aan wennen dat ik lippenstift draag". Als enige vrouw, wordt Amanda vaak 'de moeder van het team' genoemd. "Ik kook ook voor de jongens, maar niet omdat ik de vrouw ben. Puur omdat ik het leuk vind om te doen."
Geschikt of ongeschikt
Ze snapt wel dat er weinig vrouwen bij de brandweer zitten. "De testen die je moet doen om erbij te komen zijn ook gewoon heel zwaar. Hoe ouder je wordt, hoe vaker je ze moet doen. Wij moeten nu met 45 kilo extra gewicht en een masker op 100 traptredes in twee minuten oplopen. Dat is niet niks." Ondanks dat het zwaar is, vindt ze niet dat er voor vrouwen andere testen moeten komen. "Als een naaste van jou in een brandende flat zit, wil je niet van een brandweervrouw horen dat diegene even moet even wachten omdat jij hem niet kunt tillen."
Om fit te blijven, traint Amanda veel. "Als brandweerman of -vrouw ben je zelf verantwoordelijk voor je lichaam en hoe fit je bent. Ik heb de mazzel dat ik moet sporten onder werk. Als je bij de vrijwillige brandweer zit, is dat iets lastiger omdat je dan in je eigen tijd moet sporten."
Contracten bij de brandweer lopen nooit langer dan twintig jaar en dus mag Amanda nog maximaal negen jaar blijven. Ze is vol vertrouwen dat ze haar tijd vol gaat maken. "Ik zit nu al bij de oude garde, maar ik ben er trots op. Ik mag tot mijn 57ste en zolang mijn lichaam het volhoudt, blijf ik bij de brandweer."
Dit moet je doen bij zwaailichten of sirenes
Vol op de remmen, de berm in of juist stug doorrijden: we reageren regelmatig verkeerd als er een ambulance, politie- of brandweerwagen met sirene op ons af komt. Dat moet anders, vindt het personeel van de hulpdiensten.
Meer op rtlnieuws.nl:
