Helaas kunnen wij deze social post, liveblog of anders niet tonen omdat het één of meerdere social media-elementen bevat. Aanvaard de social media-cookies om deze inhoud alsnog te tonen.
‘Het leek een oorlogsgebied, iedereen ging met elkaars rollator op pad’
VideoZorgcoördinator Maaike van Rossum is moe, heeft spierpijn en de emoties gieren nog door het lijf. Rond tien uur gisteravond, toen het eerste brandalarm bij woonzorgcentrum Beatrix afging, bracht ze net een bewoonster naar bed. „Toen ik een collega voorbij zag rennen met een brandweerpieper, wist ik dat het serieus was en ben ik naar het kantoortje gegaan om een portofoon te pakken.”
Het verhaal van Van Rossum is exemplarisch voor alle medewerkers van het woonzorgcentrum. Plotseling ging de knop om. De dagelijkse avondroutine veranderde in een noodsituatie waarbij levens moesten worden gered. Terwijl de rook zich langzaam verspreidde door het gebouw, stevende Van Rossum vastberaden af op de woning boven de woning waar brand was. „Ik heb daar op de deur staan rammen. Ik hoorde de bewoonster zeggen: ‘Kom maar binnen.’ Ze was zich niet bewust van de ernst van de situatie. Ik riep: ‘Maar ik heb geen sleutel.’ Toen deed ze de deur open. Bij haar raam zag ik de rook al omhoog komen.” Ze heeft de bewoonster snel in veiligheid gebracht en is anderen gaan helpen.
Net als regiomanager Hans Visser is Van Rossum nog flink onder de indruk van hoe snel de hulp van alle kanten op gang kwam. Niet alleen vanuit het woonzorgcentrum, maar ook van omwonenden en collega’s van andere zorgcentra in de omgeving. Ze waren er allemaal. „Bizar, zo'n stuk verbinding. Ze doen het gewoon allemaal. Dat raakt me wel. Ik ben zo dankbaar voor alle hulp.”
Ongekende krachten
Hoeveel mensen ze heeft geholpen, weet ze niet. Gedreven door de adrenaline in haar lijf heeft ze veel mensen letterlijk de trap af gedragen. Op dat moment had ze ongekende krachten. „Nu heb ik spierpijn. Maar dat gaat wel weer over.” Ze had het er moeilijk mee toen de brandweer de evacuatie moest overnemen toen de rookontwikkeling te hevig werd. „Het was wel heel moeilijk om alles uit handen te geven, maar ze deden het geweldig.”
Burgemeester Frits Naafs ging om tien over drie afgelopen nacht weer naar huis, pas nadat hij zich ervan had verzekerd dat alle bewoners weer veilig en gezond in hun eigen woningen terug waren. Ook hij spreekt vol waardering over de tientallen behulpzame handen die door de verschillende zorginstellingen, buurtbewoners en militairen werden toegestoken.
Maar hij uit ook lof voor het optreden van de brandweer en ambulancedienst die als een geoliede machine de hulpverlening en de evacuatie in gang hebben gezet. „Het zag er even uit als een oorlogsgebied. Iedereen ging met elkaars rollator op pad. We halen met z'n allen de slaap wel weer in.” En richting de brandweer: „Het is goed dat de brandweer zo goed is verankerd in de samenleving. Dat bleek gisteravond maar weer.”
Het was spannend, heel spannend. Ik heb geen oog dichtgedaan
Bewoonster Margriet
Bewoonster Margriet hoort het verhaal van burgemeester Frits Naafs aan. Ze was nog wakker toen het brandalarm afging. „Ik douche 's avonds altijd nog even. Ik lag dus nog niet op bed. Ik heb meteen op de bel gedrukt toen ik de brandlucht rook en ben naar de fietsenstalling gegaan. In mijn nachtpon en duster. Het was spannend, heel spannend. Uiteraard heb ik geen oog dichtgedaan. Zoiets heb ik nog nooit meegemaakt. Poeh.”
Flinke inzet
De woordvoerder van de VRU gaat net als de leiding van het woonzorgcentrum met een bos bloemen naar huis. Hij geeft toe: dit was een flinke inzet. Zeventig man brandweer en dan ook nog het personeel van veertien ambulances. „De brand was hevig, maar snel onder controle. Dan ga je je concentreren op de evacuatie. Dat ging erg goed. Ik heb een erg goed gevoel over deze inzet.”
Als burgemeester Naafs vervolgens vertrekt en ook de bewoners moe richting hun woning gaan, worden de tafels in het restaurant al weer gedekt voor de lunch. Het leven na de brand en de evacuatie gaat door. Maar het zal nog wel even een gespreksonderwerp blijven.
